Astronomowie wykryli duży bąbel radiowy w galaktyce NGC 4217
Naukowcy przeprowadził obserwacje radiowe galaktyki gwiazdotwórczej znanej jako NGC 4217. Badanie ujawniło duży bąbel radiowy w halo galaktyki.
Znajdująca się w odległości około 61,6 miliona lat świetlnych NGC 4217 jest pobliską galaktyką spiralną, aktywnie tworzącą gwiazdy. Poprzednie obserwacje tego obiektu wykazały, że zawiera ona dziesiątki absorbujących struktur pyłowych o różnych morfologiach. Badacze zidentyfikowali w niej również radiowe halo rozciągające się na około 16 tysięcy lat świetlnych od dysku gwiazdotwórczego galaktyki.
Astronomowie z Hamburg University w Niemczech, pod kierownictwem Volkera Heesena, wykorzystali Jansky Very Large Array (JVLA) i LOw Frequency ARray (LOFAR), aby bliżej przyjrzeć się NGC 4217 w paśmie radiowym. Badanie zostało opisane w serwisie arXiv.
„Przedstawiamy nowe obserwacje galaktyki CHANG-ES [Continuum HAloes in Nearby Galaxies-an EVLA Survey] NGC 4217 w paśmie S (2-4 GHz), które łączymy z archiwalnymi danymi LoTSS-DR2 [LOFAR Two-metre Sky Survey data release 2] na częstotliwości 144 MHz” – napisali naukowcy w artykule.
Jak podają naukowcy, obserwacje wykryły wyraźne rozszerzenie emisji kontinuum radiowego w północno-zachodnim halo NGC 4217. Dalsze obserwacje i analiza tej emisji pozwoliła im zidentyfikować wysoce rozciągnięty słaby komponent, który wcześniej umknął detekcji. Obrazy pokazują, że składnik ten ma morfologię rozjaśnionego bąbla rozciągającego się 65 tysięcy lat świetlnych od dysku gwiazdotwórczego.
Emisja zdaniem astronomów, jest wzmocniona wzdłuż ścian bańki radiowej NGC 4217 z lekkim obniżeniem w jej centrum. Północno-wschodnia krawędź przestrzeni jest szczególnie widoczna, a zebrane obrazy sugerują potencjalną obecność powłoki po tej stronie.
Badanie wykazało, że skale wysokości bańki radiowej wynoszą 19 200 i 9 400 lat świetlnych, odpowiednio na 144 MHz i 3 GHz. Są one jak wskazują naukwocy kilkakrotnie większe niż typowe wysokości bąbli radiowych w tego typu galaktykach. Badacze oszacowali, że na krawędzi bańki prędkość wiatru wzrasta z około 300 do 600 km/s, co odpowiada w przybliżeniu prędkości ucieczki NGC 4217.
Wynik ten sugeruje, że bańka może być nadmuchiwana przez około 10 proc. energii kinetycznej emitowanej przez supernowe w skali czasowej 35 tysięcy lat. Naukowcy zauważają jednak, że niecała energia kinetyczna może zostać wykorzystana do nadmuchania bańki, ponieważ duże jej frakcje mogą zostać wypromieniowane.
Emil Gołoś
