NIEOBECNI. Znani Polacy, którzy odeszli w czerwcu 2025 r.

2 lipca 2025, Maria WANKE-JERIE i Małgorzata WANKE-JAKUBOWSKA
Polska

NIEOBECNI to lista osób, które zmarły w ostatnim czasie, przygotowywana od 2016 r. przez siostry bliźniaczki Małgorzatę WANKE-JAKUBOWSKĄ i Marię WANKE-JERIE. Zmarli w czerwcu 2025 r.

NIEOBECNI to lista osób, które zmarły w ostatnim czasie, przygotowywana od 2016 r. przez siostry bliźniaczki Małgorzatę WANKE-JAKUBOWSKĄ i Marię WANKE-JERIE. Zmarli w kwietniu 2025 r.

Coroczne podsumowanie – najpełniejsze tego rodzaju zestawienie w Polsce – publikowane jest na TwitterTwins.pl z okazji Zaduszek. Jest to subiektywny wybór Autorek, który zawiera każdego roku kilkaset nazwisk osób znanych z działalności publicznej w wymiarze ogólnopolskim wraz z krótkimi notkami biograficznymi i zdjęciami portretowymi. Dla „Gazety na Niedzielę” Autorki udostępniają informacje o tych, którzy odeszli w ostatnim miesiącu.

Każde odejście zawsze jest przedwczesne, zwłaszcza gdy śmierć przychodzi znienacka i zabiera osobę młodą, aktywną, w sile wieku.

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…
Pamiętajmy o nieobecnych, bo póki trwa pamięć, oni są wśród nas.
Ofiarujmy też za nich modlitwę: Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie!

Zmarli w czerwcu 2025 r.

Włodzimierz Kłaczyński (1933–2025) – lekarz weterynarii, pisarz. Absolwent weterynarii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pracował jako terenowy lekarz weterynarii w podkarpackim Domaradzu i w Haczowie. W latach 1967–1975 pełnił funkcję powiatowego lekarza weterynarii w Mielcu. Po likwidacji powiatów i instytucji powiatowych, został mianowany zastępcą dyrektora Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii w Tarnobrzegu, gdzie w latach 1983–1986 pracował w Komitecie Wojewódzkim PZPR. W 1986 roku przeniósł się do Zakładu Doświadczalnego w Chorzelowie, a od 1987 roku prowadził praktykę prywatną, specjalizując się w chirurgii weterynaryjnej, ostatnio prowadził lecznicę weterynaryjną w Mielcu. Równolegle do pracy zawodowej tworzył utwory literackie, był autorem powieści i cyklów powieściowych i dzienników. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakami „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, „Za wzorową pracę w służbie weterynaryjnej”, „Honorową Odznaką WOPR oraz odznakami regionalnymi. Zmarł 3 VI 2025.

Ryszard Wójcik (1935–2025) – pisarz, dokumentalista, reporter, twórca programów dla TVP. Studiował filologię rosyjską, absolwent Uniwersytetu im. M.W. Łomonosowa w Moskwie. Po magisterium powrócił do Polski i debiutował korespondencją pt. Miasteczko, opublikowaną w „Sztandarze Młodych”, na którego łamach publikował później artykuły i reportaże. W latach 1964–1977 pracował w Telewizji Polskiej, kolejno w redakcjach: społecznej, reportażu i publicystyki kulturalnej; od 1972 roku był samodzielnym publicystą Programu II. Współautor programów telewizyjnych Bez apelacji, Ludzie z plakatów czy Zatrzymane w kadrze. W latach osiemdziesiątych, po przerwie, wrócił do TVP i był twórcą wielu programów telewizyjnych, m.in. Utrwalić świat czy Po bitwie. Autor książek Umarli wracają do baz…, Święci garnki lepią czy Odmieńcy. Zajmował się głównie reportażem, z naciskiem na tematy obyczajowe, portrety ludzi z małych miejscowości oraz historię młodzieży z terenów wiejskich. Swoje reportaże publikował w „Tygodniku Kulturalnym”, „Odrze”, „Miesięczniku Literackim” i w „Polityce”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, wyróżniony Nagrodą Funduszu Literatury i Nagrodą im. Witolda Hulewicza. Zmarł 3 VI 2025.

Maja Dębska (1983–2025) – pływaczka, triathlonistka, a także zawodowa fizjoterapeutka i osteopatka. Reprezentowała Polskę na międzynarodowych zawodach w triathlonie, m.in. na mistrzostwach świata w hiszpańskim Torremolinos, startując na dystansie olimpijskim. W ostatnim czasie przygotowywała się do udziału w mistrzostwach świata Ironman 70.3, które odbędą się w październiku w Marbelli. Uległa wypadkowi podczas treningu kolarskiego – starając się ominąć stojące samochody, zjechała rowerem na przeciwny pas ruchu prosto na jadącego osobowego forda, z którym czołowo się zderzyła. Zmarła 4 VI 2025.

Agnieszka Kubicka (1981–2025) – aktywistka działająca na rzecz osób niepełnosprawnych. Przez całe swoje życie poruszała się na wózku inwalidzkim z powodu rdzeniowego zaniku mięśni (SMA). Razem ze swoim partnerem Sebastianem Mankiewiczem założyła w 2016 roku Fundację Wózkowicze, której była prezesem. Jej celem była integracja osób z niepełnosprawnościami z resztą społeczeństwa, walka ze stereotypami i ułatwianie codziennego życia osobom poruszającym się na wózkach. Fundacja prowadziła działania edukacyjne, organizowała wydarzenia i zabierała głos w sprawach dostępności przestrzeni publicznej. Była także Ambasadorką kampanii „Przewijamy Polskę”, która walczy o tworzenie specjalnych pomieszczeń do przewijania niepełnosprawnych osób dorosłych. Uczestniczyła w podcastach, programach edukacyjnych, regularnie występowała w mediach. Zmarła 6 VI 2025.

Włodzimierz Siedlik (1963–2025) – dyrygent. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie, Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W latach 1990–1992 pełnił funkcję dyrektora Centrum Paderewskiego w Tarnowie-Kąśnej Dolnej. W 1991 roku założył Tarnowską Orkiestrę Kameralną. W latach 1992–1996 pełnił obowiązki dyrektora Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Tarnowie. Od 1994 roku adiunkt w Instytucie Liturgicznym Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie, a od 1995 roku dyrektor i kierownik artystyczny Chóru Polskiego Radia w Krakowie. Był również dyrygentem chórów Cantus i Psalmodia. W latach 1994–2001 dyrygował Krakowskim Chórem Akademickim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ponownie objął funkcję dyrygenta tego chóru (jako mieszanego Chóru Camerata Iagellonica) w 2006 roku. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Honoris Gratia”, Medalem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Laureat Krajowego Konkursu Dyrygentów w Poznaniu. Zmarł 7 VI 2025.

Wiesław Szyślik (1934–2025) – inżynier architekt, uczestnik Sierpnia 1980 roku, współtwórca Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 w Gdańsku. Studia na kierunku architektura rozpoczął na Politechnice Wrocławskiej, a ukończył w Gdańsku. Po dyplomie podjął pracę w biurze konstrukcyjnym Stoczni Gdańskiej, gdzie spędził całe życie zawodowe. W 1980 roku wszedł do zespołu projektowego Pomnika Poległych Stoczniowców. W jego składzie znaleźli się: inż. Bogdan Pietruszka – autor koncepcji, rzeźbiarze Elżbieta Szczodrowska-Peplińska i Robert Pepliński – odpowiedzialni za koncepcję cokołu i wykonanie płaskorzeźb, inżynierowie architekci Wiesław Mokwiński i Jacek Krenz oraz inż. Wiesław Szyślak – odpowiedzialny za konstrukcję. Odsłonięcie pomnika odbyło się 16 grudnia 1980 roku. W uroczystościach wziął udział wielotysięczny tłum. Był to pierwszy pomnik pamięci ofiar komunistycznej władzy, odsłonięty za żelazną kurtyną. Konstruktor doczekał się realizacji swojego projektu. Zmarł 7 VI 2025.

Edward Szymański (1936–2025) – działacz partyjny i państwowy, podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta, p.o. jej szefa, poseł na Sejm VII, VIII i IX kadencji. Absolwent Wydziału Ekonomicznego Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. W latach 1957–1956 członek zarządu powiatowego ZMP w Mogilnie, w latach 1957–1960 I sekretarz powiatowych struktur ZMS. W 1955 roku wstąpił do PZPR. W latach 1960–1963 i 1966–1968 sekretarz ds. propagandy Komitetu Powiatowego PZPR w Mogilnie. Następnie pełnił funkcję I sekretarza w KP PZPR w Tucholi (1968–1970) oraz w Komitecie Miejskim i Powiatowym PZPR w Grudziądzu (1970–1973). W latach 1973–1975 pełnił funkcję I wicewojewody bydgoskiego. Przeszedł następnie na stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR we Włocławku, jednocześnie był przewodniczącym tamtejszej Wojewódzkiej Rady Narodowej; funkcje te pełnił do 1981 roku. Jednocześnie od 1975 do 1980 roku był zastępcą członka, a następnie do 1981 roku członkiem KC PZPR. W latach 1976–1989 poseł na Sejm z ramienia PZPR. Od 1981 roku kierował Biurem Spraw Sejmowych KC PZPR. W latach 1986–1989 był członkiem Komisji ds. Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej Komitetu Centralnego. Od 1989 do 1990 roku kierownik Wydziału Organów Przedstawicielskich KC PZPR, w latach 1990–1996 dyrektor Biura kolejno Klubu Parlamentarnego Lewicy Demokratycznej i Klubu Parlamentarnego SLD. Od listopada 1996 roku podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP, krótko był p.o. jej szefa w 1997 roku oraz ponownie w 2005 roku. W Kancelarii Prezydenta zajmował się nadzorem nad Biurem Finansowym, Biurem Administracyjno-Gospodarczym oraz Biurem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej, Brązowym Medalem Cracoviae Merenti oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy (NRD, 1986). Zmarł 7 VI 2025.

Ewa Dałkowska (1947–2025) – aktorka teatralna, filmowa, telewizyjna, dubbingowa i radiowa. Absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W latach 1972–1974 występowała w Teatrze Śląskim w Katowicach, potem w teatrach warszawskich – od 1974 do 2008 roku była aktorką Teatru Powszechnego, a w latach 2008–2025 Nowego Teatru. Stworzyła niezapomniane kreacje na dużym i małym ekranie, wystąpiła w sześćdziesięciu filmach i serialach, w kilku spektaklach Teatru Telewizji oraz Teatru Polskiego Radia, a także udzieliła głosu we wszystkich częściach serii o Harrym Potterze i w filmie Rogate ranczo. Jeszcze w kwietniu 2025 roku pracowała nad nową rolą. Była wykładowcą Akademii Dobrych Obyczajów w Warszawie. W stanie wojennym i w latach osiemdziesiątych uczestniczyła w bojkocie rządowych mediów, demonstracjach i innych formach oporu wobec władzy komunistycznej, współtworzyła z Emilianem Kamińskim podziemny Teatr Domowy, którego pierwszy spektakl, Przywracanie porządku, został wystawiony 1 listopada 1982 roku w jej mieszkaniu na Ursynowie. W Teatrze Domowym do 1989 roku zaprezentowano około 300 przedstawień. Śpiewała w Kabarecie Pod Egidą Jana Pietrzaka i na przeglądach Piosenki Aktorskiej. Od 2001 roku wspierała Prawo i Sprawiedliwość, była m.in. członkiem Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich w 2005 roku, członkiem Warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010 roku, weszła w skład komitetu wspierającego kandydaturę Karola Nawrockiego w wyborach prezydenckich w 2025 roku. Odznaczona Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Medalem „Pro Patria”, Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy oraz Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Była dwukrotną laureatką głównej nagrody na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Zmarła 8 VI 2025.

Marcin Ziębiński (1967–2025) – reżyser. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Jako dziecko zdobywał doświadczenie na planie seriali, pojawił się w epizodach w Czterdziestolatku czy Polskich drogach. W wieku trzynastu lat zaczął realizować filmy na taśmie 8 mm. W 1983 roku zrealizował na taśmie 16 mm film Klucz do..., który zdobył liczne krajowe i międzynarodowe nagrody. Podczas studiów w Łódzkiej Szkole Filmowej zrealizował wiele filmów krótkometrażowych. Swój pierwszy film fabularny Kiedy rozum śpi nakręcił w 1991 roku. W tej polsko-francuskiej produkcji zagrali m.in. Wojciech Pszoniak, Janusz Gajos, Jan Peszek, Ute Lemper, Phillippine Leroy-Beaulieu, Jonathan Zaccai. Miał na swoim koncie także takie filmy jak Krew, Banksterzy czy Ślad. Tworzył też reklamy i klipy muzyczne, współpracował z największymi gwiazdami kina i sceny muzycznej. Zmarł 8 VI 2025.

Wojciech Szelachowski (1955–2025) – reżyser, aktor, autor scenariuszy inscenizacji, wierszy i tekstów piosenek dla teatru lalek i teatru literacko-muzycznego. Absolwent białostockiego Wydziału Teatru Lalkowego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, na scenie zadebiutował w 1984 roku przedstawieniem Pan Fajnacki. Wyreżyserował ponad 70 sztuk teatralnych, z czego blisko połowę w Białostockim Teatrze Lalek. We Wrocławiu zadebiutował spektaklem Krótki Kurs Piosenki Aktorskiej. W latach 1992–2003 dyrektor artystyczny Białostockiego Teatru Lalek. Wykładowca na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku, Akademii Teatralnej w Warszawie oraz w Policealnym Studiu Wokalno-Aktorskim w Białymstoku. Laureat Nagrody HENRYK, indywidualnej nagrody Sekcji Teatru Lalek ZASP przyznawanej za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie teatru lalek oraz za całokształt pracy artystycznej w dziedzinie teatru lalek, Nagrody Artystycznej Prezydenta Białegostoku, Nagrody im. Jana Dormana, Nagrody Kapituły im. Aleksandra Bardiniego i Nagrody Twórczej Wojewody Białostockiego. Zmarł 9 VI 2025.

Tadeusz Meszko (1957–2025) – pisarz, scenarzysta, operator filmowy, fotograf, grafik komputerowy. Z wykształcenia operator filmowy, absolwent Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. We wrześniu 1984 roku zadebiutował równocześnie dwoma opowiadaniami: Mózg pełen myśli (publikowane w miesięczniku „Opole”) oraz Proszę pana, panie generale (publikowane w „Przeglądzie Technicznym”). Opowiadanie Pożeracz szarości zostało wyróżnione w II Konkursie Fantastyki. Autor ośmiu powieści, czterech książek popularnonaukowych i trzech antologii. Cztery z powieści zostały wydane w formie audiobooków. Zmarł 11 VI 2025.

Piotr Nowina-Konopka (1949–2025) – polityk, ekonomista, działacz społeczny, nauczyciel akademicki, dyplomata, minister stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w latach 1989–1990, poseł na Sejm I, II i III kadencji, urzędnik Parlamentu Europejskiego, w latach 2013–2016 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej oraz Zakonie Maltańskim. Absolwent Wydziału Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1972–1974 był asystentem na Politechnice Gdańskiej, następnie słuchaczem studiów doktoranckich. W 1978 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. W latach 1976–1978 kierownik ośrodka Odwoławczej Izby Morskiej z siedzibą w Gdyni. Do 1989 roku był adiunktem w Instytucie Ekonomiki Handlu Zagranicznego UG. W latach 1988–1989 wykładał w Gdańskim Instytucie Teologicznym. Na początku lat osiemdziesiątych założył Klub Inteligencji Katolickiej i był jego sekretarzem generalnym. W 1980 roku wstąpił do „Solidarności”, był ekspertem ekonomicznym związku, a w latach 1982–1989 rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy. Podczas obrad Okrągłego Stołu z ramienia strony solidarnościowej zajmował się m.in. przygotowywaniem relacji dla prasy drugiego obiegu. Z rekomendacji „Solidarności” w latach 1989–1990 pełnił funkcję ministra stanu w kancelarii prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. Do jego zadań należała m.in. kwestia reformy samorządowej, a także kontakty prezydenta z partiami politycznymi i parlamentem oraz kościołami i związkami zawodowymi. W latach 1991–2001 sprawował mandat posła I, II i III kadencji; wybierany z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W rządzie Jerzego Buzka sekretarz stanu i zastępca przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej, a także zastępca głównego negocjatora ds. akcesji RP do Unii Europejskiej. Po 2001 roku wycofał się z bieżącej działalności politycznej, przy czym w 2005 roku poparł inicjatywę powołania Partii Demokratycznej. W 1991 roku należał do inicjatorów powstania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana promującej integrację europejską. Został członkiem rady fundatorów i przewodniczącym rady programowej fundacji. W latach 2005–2006 sprawował funkcję jej prezesa. Od 1999 do 2004 roku pełnił funkcję zastępcy rektora Kolegium Europejskiego z siedzibą w Brugii (rektora kampusu w Natolinie). Od 2006 roku pracował w Parlamencie Europejskim w Brukseli (będąc pierwszym Polakiem na dyrektorskim stanowisku w strukturze PE). Początkowo był dyrektorem ds. kontaktów z parlamentami krajowymi, w 2009 roku został dyrektorem ds. kontaktów z Kongresem USA. Organizował otwarte oficjalnie w 2010 Biuro Parlamentu Europejskiego EPLO w Waszyngtonie, którym kierował do 2012 roku. W 2013 roku powołany na stanowisko ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej, a także ambasadora RP przy Zakonie Maltańskim. Z obu urzędów został odwołany w czerwcu 2016 roku. Następnie przeszedł na emeryturę. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Legią Honorową V klasy, Krzyżem Zasługi I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Leopolda III klasy oraz Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX. Zmarł 13 VI 2025.

Jarosław Wieczorek (1965–2025) – lekarz ginekolog, społecznik, dyrektor Szpitala Ginekologiczno-Położniczego Łubinowa 3 w Katowicach. Absolwent Śląskiej Akademii Medycznej. Jego kariera medyczna rozpoczęła się w 1990 roku w szpitalu im. Ludwika Rydygiera w Katowicach. W 2000 roku założył Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „Medyk”, a siedem lat później otworzył pierwszy prywatny Szpital Położniczo-Ginekologiczny w południowej Polsce, którego został dyrektorem. Doktor nauk medycznych, autor ponad dwudziestu prac naukowych, członek międzynarodowych towarzystw medycznych. Wspólnie z żoną od dwudziestu lat prowadził Fundację „In Corpore”, która organizowała m.in. integracyjne pikniki oraz pomoc dla Ukrainy. Od 2019 roku pełnił funkcję konsula honorowego Ukrainy w Katowicach. Jego zaangażowanie w relacje polsko-ukraińskie obejmowało organizację szkoleń dla ukraińskich lekarzy oraz współpracę z merem Kijowa Witalijem Kliczko. W 2023 roku zainicjował turnusy rehabilitacyjne dla weteranów wojennych. Zmarł 13 VI 2025.

Gen. bryg. Andrzej Anklewicz (1953–2025) – pracownik administracji i polityk, komendant główny Straży Granicznej, w okresie PRL oficer aparatu bezpieczeństwa, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej i kontrwywiadu. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Był oficerem Służby Bezpieczeństwa i kontrwywiadu, funkcjonariuszem Komendy Stołecznej Milicji Obywatelskiej, a od 1982 roku pracował w MSW. Zajmował się m.in. rozpracowywaniem opozycji demokratycznej. Po 1989 roku wicedyrektor gabinetu Andrzeja Milczanowskiego, ówczesnego szefa resortu spraw wewnętrznych. Kierował zespołem doradców premiera Józefa Oleksego, a po tym, jak Oleksego oskarżono o związki z sowieckim wywiadem, został wiceministrem MSW. Od stycznia do listopada 1997 roku komendant główny Straży Granicznej. W 2001 roku został szefem Generalnego Inspektoratu Celnego. Od 2004 roku doradca Zbigniewa Wróbla ds. bezpieczeństwa i dyrektor ds. bezpieczeństwa i kontroli Orlenu. Członek Instytutu Przetrwania Specsłużb, której prezesem był Tadeusz Iwiński. W latach 1968–1973 członek Związku Młodzieży Socjalistycznej, od 1974 do 1976 roku członek SZSP. Od grudnia 1974 roku należał do PZPR. Zmarł 13 VI 2025.

Krystyna Palmowska (1948–2025) – alpinistka i himalaistka, reprezentująca Klub Wysokogórski Warszawa, z wykształcenia inżynier elektronik. Taternictwo uprawiała przeważnie w zespołach kobiecych, od 1969 roku zwykle z Anną Czerwińską, przechodząc drogi należące do najtrudniejszych w Tatrach, np. na ścianach Kazalnicy Mięguszowieckiej i Małego Młynarza, a także podobne drogi zimą. Uczestniczyła w wyprawach wspinaczkowych, m.in. z Wandą Rutkiewicz i Anną Czerwińską. Latem 1977 roku przeszła z Anną Czerwińską północną ścianą Matterhornu i rok później powtórzyła tę trasę zimą z Anną Czerwińską, Wandą Rutkiewicz i Ireną Kęsą (pierwsze przejście czysto kobiece zimowe). W 1983 roku została pierwszą kobietą, która stanęła na szczycie Broad Peak (8051 m). Dwa lata później wraz z Wandą Rutkiewicz i Anną Czerwińską jako pierwsze himalaistki na świecie zdobyły Nanga Parbat (8125 m). Uczestniczyła też w kilku wyprawach na K2, zdobyła Rakaposhi (7788 m) i Kanczendzongę (8586 m). Swoje wyprawy opisywała w książkach, których była autorką lub współautorką. Wspólnie z Anną Czerwińską napisały Dwa razy Matterhorn. Reportaż opisywał ich zimowe i letnie wejście na północną ścianę tego szczytu. Została uhonorowana Super Kolosem – odznaczeniem przyznawanym w ramach Ogólnopolskich Spotkań Podróżników, Żeglarzy i Alpinistów w Gdyni. W czasie ostatniej wyprawy w Tatrach Wysokich po słowackiej stronie, w rejonie Koprowego Wierchu spadła podczas wspinaczki w okolicach Wyżniej Przybylińskiej Przełęczy. Jej ciało odkrył zespół słowackich ratowników górskich dzień później. Zmarła 15 VI 2025.

Prof. Jan Czekaj (1950–2025) – ekonomista, nauczyciel akademicki, profesor nauk ekonomicznych, wiceminister przekształceń własnościowych, wiceminister finansów, członek Rady Polityki Pieniężnej. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie, gdzie później uzyskał stopnie doktora i doktora habilitowanego, a w 2003 otrzymał tytuł naukowy profesora. Zawodowo związany z macierzystą uczelnią, przekształconą w Akademię Ekonomiczną i następnie w Uniwersytet Ekonomiczny, obejmował stanowiska od asystenta stażysty do profesora. W 1998 roku został kierownikiem Zakładu Rynku Kapitałowego, w 1999 roku objął funkcję dyrektora Centrum Badań nad Sektorem Finansowym, a w 2000 roku został powołany na kierownika Katedry Rynku Kapitałowego. W latach 1989–1992 adiunkt w Instytucie Finansów w Warszawie, w późniejszych latach także profesor w Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie oraz w Wyższej Szkole Ekonomii i Informatyki w Krakowie. W latach 1994–1995 wchodził w skład Rady Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie, od 1 lipca 1994 roku do 30 września 1996 roku podsekretarz stanu w Ministerstwie Przekształceń Własnościowych. W latach 1995–1996 członek Komisji Papierów Wartościowych i Giełd oraz członek rady nadzorczej Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych. W latach 1995–1997 przewodniczył radzie nadzorczej Banku Przemysłowo-Handlowego. Od 2002 do 2003 roku podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, zastępca przewodniczącego Komisji Nadzoru Bankowego oraz Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych. W 2003 roku został powołany do Rady Polityki Pieniężnej I kadencji w miejsce zmarłego Janusza Krzyżewskiego. W 2004 roku wybrany do Rady Polityki Pieniężnej II kadencji; zasiadał w niej do 2010 roku. Autor publikacji z zakresu nauk ekonomicznych, poświęconych funkcjonowaniu rynku kapitałowego, zarządzania finansami przedsiębiorstw oraz procesów transformacji gospodarki centralnie planowanej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaką honorową „Za zasługi dla bankowości Rzeczypospolitej Polskiej”. Zmarł 16 VI 2025.

Mieczysław Młynarski (1956–2025) – koszykarz, reprezentant kraju, olimpijczyk, trener koszykówki, z wykształcenia technik górnik. Jako nastolatek uprawiał piłkę nożną, ręczną, siatkówkę i koszykówkę. W wieku 15 lat postanowił poświęcić się basketowi i początkowo był wychowankiem Turowa Zgorzelec, potem zawodnikiem Górnika Wałbrzych, z którym odniósł największe życiowe sukcesy. Był czterokrotnym królem strzelców polskiej ligi: w 1980, 1981 (najlepszy wynik w karierze: 1115 pkt.), 1983 i 1984 roku. W 1981 roku został wybrany najlepszym zawodnikiem polskiej ligi, a sześciokrotnie był wybierany do piątki sezonu. Grę w Górniku zakończył w sezonie 1986/1987 i po krótkim epizodzie w Lechu Poznań wyjechał do RFN, gdzie przez sześć sezonów był zawodnikiem, a przez kolejne dwa trenerem SVD 49 Dortmund. Zajmuje czwarte miejsce na liście najlepszych strzelców polskiej ligi z dorobkiem 8670 pkt. w 327 spotkaniach. W reprezentacji Polski występował przez dziewięć lat, zaliczając 150 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, w których zdobył 2680 pkt. Król strzelców Mistrzostw Europy w 1981 roku. Uczestniczył we wszystkich pojedynkach reprezentacji podczas igrzysk olimpijskich w Moskwie. Drużynowe jego sukcesy to: mistrzostwo Polski (1982), trzykrotnie wicemistrzostwo Polski (1981, 1983, 1986) i brązowy medal mistrzostw Polski (1988). Zmarł 20 VI 2025.

Jarosław Klejnocki (1963–2025) – pisarz, i poeta, eseista, krytyk literacki oraz nauczyciel akademicki. W latach 2010–2024 dyrektor Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Współautor podręczników do nauki języka polskiego w szkołach ponadgimnazjalnych (Słowa i teksty). W latach 1988–2008 nauczyciel języka polskiego w stołecznych liceach. W latach 1990–1991 także wizytator szkół średnich w warszawskim Kuratorium Oświaty i Wychowania, a w latach 1991–1992 nauczyciel – konsultant w Centralnym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli. Nauczyciel mianowany, egzaminator-weryfikator Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Warszawie. Członek Polskiego PEN Clubu, w latach 1997–2015 należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Członek założyciel Stowarzyszenia Unia Literacka. Związany z Uniwersytetem Warszawskim, gdzie w 2001 roku obronił doktorat nt. poezji Adama Zagajewskiego i habilitował się na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pod tytułem Przez wiersze. Szkice interpretacyjne w październiku 2017 roku. Pracował jako adiunkt na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego (specjalność: metodyka nauczania, polska literatura współczesna, teoria i praktyka interpretacji oraz recepcji). Stypendysta rządu USA (1992) oraz programu Research Support Scheme (RSS) dla naukowców z Europy Środkowo-Wschodniej (1996–1999). Wielokrotnie otrzymywał stypendium naukowe Rektora Uniwersytetu Warszawskiego oraz stypendium twórcze Ministra Kultury. W roku 2011 uhonorowany Nagrodą Światowego Dnia Poezji, ustanowioną przez UNESCO. Redaktor „Zeszytów Poetyckich”. W sierpniu 2009 rozpoczął pracę w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a w latach 2010–2024 był dyrektorem tej placówki. W grudniu 2016 roku uzyskał tytuł kustosza dyplomowanego. Był członkiem jury Warszawskiej Premiery Literackiej oraz członkiem Społecznej Rady Kultury przy Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy Hannie Gronkiewicz-Waltz. Autor pięciu powieści, czternastu tomików wierszy, a także kilku esejów i opowiadań. W swoim dorobku ma też pozycje z historii literatury i edytorstwa. Zmarł 21 VI 2025.

Kpt. Danuta Kobylińska-Walas (1931–2025) – oficer marynarki handlowej, pierwsza w Polsce kapitan żeglugi wielkiej, przez wiele lat jedyna Polka, która dowodziła statkami. Absolwentka Państwowej Szkoły Morskiej w Szczecinie. Początkowo pracowała w Kapitanacie Portu Szczecin, Centralnym Urzędzie Marynarki Handlowej oraz w Bazach Zdawczych Stoczni w Gdańsku i Szczecinie. Na pierwszy statek zamustrowała w 1956 roku. Pływała jako asystent pokładowy na parowcu „Wrocław”, później jako III oficer na s/s „Szczecin”, następnie jako II oficer na s/s „Kalisz”, a w 1961 roku – jako I oficer na parowcach „Tczew” i „San”. Kapitanem została 16 lutego 1962 roku. Dowodziła takimi jednostkami jak: m/s „Kopalnia Wujek”, „Kołobrzeg II”, „Toruń”, „Bieszczady”, „Powstaniec Wielkopolski”, „Budowlany”, „Uniwersytet Toruński”, „Jarosław”, „Malbork”. W grudniu 1970 roku statek „Bieszczady” będący pod jej dowództwem cumował w Stoczni Szczecińskiej i pomagał strajkującym robotnikom. W 1972 roku uratowała przed zatonięciem jednostkę „Kopalnia Miechowice” z załogą i ładunkiem. W latach 1981–1986 była przedstawicielką Biura Radcy Handlowego przy ambasadzie PRL w Tunisie. Polska Żegluga Bałtycka w Kołobrzegu wybrała ją także na matkę chrzestną statku „Nimfa II”. W 1986 roku przeszła na emeryturę. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Morza” i Złotą Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.Zmarła 21 VI 2025.

Anna Wajszczuk-Religa (1939–2025) – lekarz, doktor nauk medycznych, do 2017 roku starszy wykładowca w Zakładzie Fizjologii Doświadczalnej i Klinicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Zdobywała doświadczenie także poza granicami kraju – była m.in. wielokrotną stypendystką prestiżowych zagranicznych ośrodków akademickich. Wdowa po wybitnym kardiochirurgu, polityku i ministrze zdrowia Zbigniewie Relidze.Zmarła 23 VI 2025.

Adam Medyński (1937–2025) – szermierz i trener szpady, twórca sukcesów szpadzistów AZS Politechnika Wrocławska. Jako zawodnik wywalczył brązowy medal w szpadowym turnieju drużynowym Letniej Uniwersjady w 1965 roku. W 1958 roku rozpoczął karierę trenerską w AZS Wrocław, od 1966 roku w duecie trenerskim z żoną Weroniką, byłą zawodniczką. W 1977 roku stworzył sekcję szermierki w ramach międzyuczelnianego klubu AZS Politechnika Wrocławska. Poprowadził swoich zawodników do wicemistrzostwa olimpijskiego w turnieju drużynowym szpadzistów na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie (1980), a także pięciu tytułów indywidualnego mistrza Polski i dziesięciu tytułów drużynowego mistrza Polski z rzędu (1977–1986). W 1986 roku jego zawodnicy po konflikcie odeszli do innego wrocławskiego klubu. W dalszym ciągu kontynuował karierę trenerską, a trenowana przez niego Anita Iwańska zdobyła mistrzostwo Polski w 1991 roku. W 1992 roku rozpoczął pracę w AZS AWF Wrocław, w którym pracował do 2010 roku. W tej generacji zawodników jego podopieczni sięgnęli czternastokrotnie po mistrzostwo Polski: ośmiokrotnie indywidualnie i sześciokrotnie drużynowo (1995, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008). Od 2010 roku był trenerem w Klubie Sportowym Szpada Wrocław. Pięciokrotnie wybierano go najlepszym trenerem Dolnego Śląska (1978–1980, 1995 i 2008) w Plebiscycie „Słowa Polskiego”, a następnie „Gazety Wrocławskiej”.Zmarł 23 VI 2025.

Waldemar Koperkiewicz (1952–2025) – muzyk, kompozytor, pedagog muzyczny, działacz kultury. Absolwent szkoły muzycznej I stopnia w klasie skrzypiec. Kontynuował naukę w Liceum Sztuk Plastycznych, gdzie założył trio o nazwie Dwustan, Tristan i Izolda, w którym pełnił rolę gitarzysty i wokalisty. Gdy rozpoczął naukę w Studium Kulturalno-Oświatowym w Ciechanowie, prowadził zespoły Blejtram, Aves – REKLAMA. Założony przez niego zespół Monastyr odbierał nagrody na festiwalach piosenki i wywalczył udział w koncercie Debiuty w ramach XV Krajowego Festiwalu Piosenki w Opolu. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych uczył śpiewu w ośrodkach kultury w Ciechanowie, Mławie i Działdowie. W 1980 roku na Ogólnopolskich Spotkaniach Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” otrzymał wyróżnienie Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie. Na początku lat osiemdziesiątych założył grupę Exit, która nagrała takie przeboje, jak: Odnaleźć siebie, Chcesz, spróbuj, Otwórz mi sen i Szał w podmiejskiej dyskotece. W latach 1986–1989 występował jako gitarzysta, wokalista i twórca utworów muzycznych (m.in. Kataryniarz i Oto do czego można dojść). Przez kolejnych kilka lat mieszkał i pracował w Kolonii w Niemczech, nie tracąc kontaktu z krajem, był w tym czasie m.in. kierownikiem muzycznym Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Harcerskiej i Ogólnopolskiego Spotkania Śpiewających Poezję „Recital” w Siedlcach. Po powrocie do Polski był m.in. jurorem na festiwalach piosenki, a także prowadził zajęcia i warsztaty muzyczne. W 2011 roku został mianowany wicedyrektorem Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach, a w latach 2015–2020 pełnił funkcję dyrektora tej placówki. Odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zmarł 23 VI 2025.

Teresa Jakubowska-Drzewiecka (1930–2025) – graficzka, linorytniczka i drzeworytniczka. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie uzyskała dyplom w pracowni Jerzego Hoppera. Jej twórczość obejmowała zarówno linoryt, jak i drzeworyt. Tworzyła w technice wypukłodruku. Swoje prace od 1956 roku prezentowała na przeszło 180 wystawach w Polsce i za granicą. Jej prace były eksponowane m.in. w Zachęcie, Muzeum Narodowym, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, a także w zagranicznych muzeach w Genewie czy Lozannie. Była członkinią m.in. Związku Polskich Artystów Plastyków (1954–1983), „Grupy Toruńskiej” (1958–1969) i Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON w Szwajcarii (od 1978 roku). W 1963 roku wraz z Józefem Gielniakiem reprezentowała Polskę na Biennale Sztuki Młodych w Paryżu. Zmarła 24 VI 2025.

Ryszard Maria Morawiecki (1953–2025) – fizyk i historyk rodu. Absolwent fizyki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1982 roku członek Solidarności Walczącej. Organizował struktury SW w Warszawie, współpracował również z Międzyzakładowym Robotniczym Komitetem „Solidarności”. Rozprowadzał wydawnictwa niezależne m.in. „CDN”, „Głos Wolnego Robotnika”, „Przegląd Wiadomości Agencyjnych” i „Alternatywę”. Z jego mieszkania emitowano audycje Radia „Solidarność”. Działalność tę prowadził w latach 1982–1989. Z powodu aktywności opozycyjnej, zastrzeżono mu prawo wyjazdu za granicę w okresie od 25 lutego 1987 do 23 lutego 1989 roku. Prywatnie, młodszy brat Kornela Morawieckiego. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności. Zmarł 25 VI 2025.

Tomira Kowalik (1947–2025) – aktorka teatralna i filmowa. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. W teatrze zadebiutowała 10 grudnia 1972 roku na scenie Teatru im. Wilama Horzycy w Toruniu. W latach 1973–2007 związana z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, współpracowała także z teatrami: Polskim w Bydgoszczy, Palladium w Warszawie, Konsulat w Gdyni oraz Teatrem Polskiego Radia. Zagrała w blisko stu filmach i serialach oraz w jedenastu spektaklach Teatru Telewizji. Laureatka Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 35-lecia pracy artystycznej. Zmarła 28 VI 2025.