NIEOBECNI. Znani Polacy, którzy odeszli w kwietniu 2025 r.

3 maja 2025, Maria WANKE-JERIE i Małgorzata WANKE-JAKUBOWSKA
Polska

NIEOBECNI to lista osób, które zmarły w ostatnim czasie, przygotowywana od 2016 r. przez siostry bliźniaczki Małgorzatę WANKE-JAKUBOWSKĄ i Marię WANKE-JERIE. Zmarli w kwietniu 2025 r.

Coroczne podsumowanie – najpełniejsze tego rodzaju zestawienie w Polsce – publikowane jest na TwitterTwins.pl z okazji Zaduszek. Jest to subiektywny wybór Autorek, który zawiera każdego roku kilkaset nazwisk osób znanych z działalności publicznej w wymiarze ogólnopolskim wraz z krótkimi notkami biograficznymi i zdjęciami portretowymi. Dla „Gazety na Niedzielę” Autorki udostępniają informacje o tych, którzy odeszli w ostatnim miesiącu.

Każde odejście zawsze jest przedwczesne, zwłaszcza gdy śmierć przychodzi znienacka i zabiera osobę młodą, aktywną, w sile wieku.

Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…
Pamiętajmy o nieobecnych, bo póki trwa pamięć, oni są wśród nas.
Ofiarujmy też za nich modlitwę: Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie!

Zmarli w kwietniu 2025 r.

O. Herbert Krawczyk SJ (1944–2025) – jezuita, duszpasterz posługujący w Danii, działacz polonijny i ekumeniczny.Do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1960 roku, a święcenia kapłańskie przyjął w 1972 roku. Od lipca 1973 roku przebywał w Danii i po dwóch latach nauki języka duńskiego w Kopenhadze trafił na półwysep Jutlandzki do Aarhus, gdzie pracował nieprzerwanie przez 50 lat, pełniąc różne funkcje we wspólnocie zakonnej, posługując w parafii, w szkole i pośród duńskiej Polonii. Przez wiele lat działał na rzecz ekumenizmu jako członek Zarządu Rady Kościołów i w ostatnim czasie jako moderator krajowy Apostolstwa Modlitwy. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne zasługi w działalności na rzecz środowiska polonijnego oraz zachowania polskiego dziedzictwa kulturowego i architektury sakralnej w Danii. Zmarł 1 IV 2025.

Prof. Karol Karski (1940–2025) – teolog ewangelicki, działacz ekumeniczny, profesor nauk teologicznych. Absolwent Wydziału Teologicznego Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów przez trzy lata pracował jako wolny publicysta, potem przez rok był sekretarzem redakcji kwartalnika „Posłannictwo”. W latach 1970–1982 był pracownikiem Polskiej Rady Ekumenicznej, zastępcą kierownika Wydziału Prasy, Studiów i Kontaktów Zagranicznych. W 1972 roku podjął studia specjalistyczne w Instytucie Ekumenicznym w Bossey k. Genewy, a w 1978 roku uzyskał stopień doktora nauk teologicznych. W 1977 roku powołany na sekretarza Podkomisji ds. Dialogu Polskiej Rady Ekumenicznej i Komisji Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu. W 1983 został zastępcą redaktora naczelnego półrocznika „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”. Prowadził wykłady na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie z ekumenizmu i teologii protestanckiej. Od 1988 roku członek Societas Oecumenica – międzynarodowej organizacji zrzeszającej instytuty i badaczy tematyki ekumenicznej. Od 1991 roku pracownik naukowy Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie i na tej uczelni habilitował się, a w 2002 roku otrzymał tytuł naukowy profesora. W latach 2007–2011 był członkiem Komitetu Nauk Teologicznych PAN. Pełnił funkcję prezesa Zarządu Fundacji Ekumenicznej „Tolerancja”, był redaktorem naczelnym periodyku „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”, od 2009 roku był prezesem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego. Autor ponad 700 artykułów naukowych i popularno-naukowych oraz czterech książek. Wyróżniony m.in. Nagrodą św. Brata Alberta w zakresie ekumenizmu, Medalem „Serce dla serc” za działalność ekumeniczną oraz Medalem „Zasłużony dla Tolerancji”. Zmarł 5 IV 2025.

Prof. Adam Myjak (1947–2025) – rzeźbiarz i pedagog, profesor i rektor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Absolwent Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP, związał się na stałe z macierzystą uczelnią. W latach 1979–1981 przebywał na stypendium twórczym w Duisburgu w RFN, gdzie na tamtejszym Uniwersytecie na Wydziale Sztuk Pięknych wykładał rzeźbę. W ASP przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej od asystenta do profesora zwyczajnego. Był wielokrotnie wybierany na rektora tej uczelni (1990–1996, 1999–2006, 2012–2020). Prowadził też na ASP własną pracownię rzeźby. W 2009 roku został czynnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Był redaktorem graficznym pisma „Orientacja” oraz miesięcznika literackiego młodych „Nowy Wyraz”, był związany nie tylko formalnie z poetyckim pokoleniem 1968 roku. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1971 i 1974 roku, wyróżniony Nagrodą II stopnia Prezesa Rady Ministrów w 1979 roku. Był autorem 50 wystaw indywidualnych krajowych i zagranicznych, m.in. w Muzeum im. W. Lehmbrucka w Duisburgu, w Muzeum Bochum, w Instytucie Kultury Polskiej w Pradze, w Zachęcie w Warszawie, w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, w Muzeum Rzeźby w Białymstoku, w Galerii Studio w Warszawie. Brał udział w wystawach zbiorowych sztuki polskiej w kraju i za granicą. Był także autorem realizacji pomnikowych, plenerowych, medalierskich, wnętrz kościelnych i scenograficznych. Laureat licznych nagród w konkursach artystycznych krajowych i międzynarodowych, a także Nagrody im. Witolda Hulewicza i Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia organizacyjne. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Zmarł 5 IV 2025.

Izabella Klebańska (1959–2025) – autorka książek, scenariuszy radiowych i telewizyjnych dla dzieci i młodzieży, dobranocek, bajek i piosenek. Absolwentka Akademii Muzycznej w Łodzi. W telewizji zadebiutowała w programie „5-10-15”. Autorka programów telewizyjnych dla dzieci: „Tut turu co” (program muzyczny), „Miganki” (nauka języka migowego) i „Piosenkarnia” (program poetycki). Nagrodzona statuetką Yacha za najlepszy scenariusz do piosenki Rowerek w wykonaniu Pawła Kukiza i zespołu Piersi. Zmarła 6 IV 2025.

Adam Zabokrzycki (1948–2025) – anglista, działacz opozycji antykomunistycznej, podziemny drukarz, zaprzysiężony członek Solidarności Walczącej. Absolwent filologii angielskiej na Uniwersytecie Wrocławskim, nauczyciel i korepetytor języka angielskiego. Od 14 grudnia 1981 roku drukarz podziemnego pisma „Z Dnia na Dzień”, w latach 1982–1990 członek Solidarności Walczącej, zaprzysiężony w czerwcu 1982 roku. W latach osiemdziesiątych drukarz podziemnych pism, m.in. „Solidarność Walcząca”, „BIS”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Z Dnia na Dzień”, „Jutrzenka”, „Iskierka”, „Solidarność Chemików” oraz książek, ulotek, znaczków. Tłumacz z języka angielskiego książek wydawanych w podziemiu i ulotek na język angielski. Uczestnik demonstracji we Wrocławiu, m.in. 31 sierpnia 1982 i 1983roku. W jego mieszkaniu do roku 1988 czynna była drukarnia, w której powstawały pisma SW, Solidarności Rolników Indywidualnych oraz wrocławskich zakładów pracy. Trzykrotnie zatrzymany w 1982, 1984 i 1988 roku, poddany rewizji; kilkakrotnie ukarany grzywną przez kolegia ds. wykroczeń. Był rozpracowywany przez WUSW we Wrocławiu w ramach SOR o kryptonimie „Tyka”. Od 1990 roku tłumacz, m.in. dla wrocławskich wydawnictw Siedmiogród i Wektory oraz Politechniki Wrocławskiej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności i Solidarności. Zmarł 7 IV 2025.

Prof. Andrzej Gospodarowicz (1945–2025) – ekonomista specjalizujący się w bankowości, metodach ilościowych i komputerowych w instytucjach finansowych, zarządzaniu bankiem oraz zarządzaniu ryzykiem; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Ekonomicznym we Wrocławiu, w kadencji 2012–2016 rektor tej uczelni. Absolwent ekonomiki handlu w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie oraz kierunku przetwarzanie danych i ekonometria w Moskiewskim Instytucie Ekonomiczno-Statystycznym. W latach 1968–1970 pracował jako asystent w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie. Od 1970 roku związany z Wyższą Szkołą Ekonomiczną we Wrocławiu (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny), gdzie uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe; w 1992 roku tytuł profesora nauk ekonomicznych. Na tej uczelni pełnił funkcję dziekana Wydziału Zarządzania i Informatyki, prorektora ds. nauki oraz rektora. Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Wiedeńskim i na Universität Linz. Wybrany przewodniczącym Komitetu Nauk o Finansach PAN. Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się wokół zagadnień związanych z ryzykiem bankowym, bankowością elektroniczną, a także zarządzaniu bankiem. Opublikował ponad 200 pozycji naukowych, wypromował około 20 doktorów. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Mikołaja Kopernika Związku Banków Polskich, wyróżniony tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego. Zmarł 7 IV 2025.

Arkadiusz Klucznik (1967–2025) – aktor, reżyser i pedagog. Absolwent Wydziału Lalkarskiego PWST we Wrocławiu, Wydziału Sztuki Lalkarskiej PWST w Białymstoku oraz Podyplomowego Studium „Marketing w Kulturze” Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Był wykładowcą na Wydziale Lalkarskim Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu od 1991 roku, był także pedagogiem w Polytechnic of Art w Turku w Finlandii, Wyższej Szkole Mediów ARTo w Jarvenpaa w Finlandii oraz w Bilkent University i Hacettepe University w Ankarze w Turcji. W latach 1991–1993 występował jako aktor w Teatrze Rozrywki w Chorzowie oraz Wrocławskim Teatrze Lalek. Później poświęcił się reżyserii. Miał na swoim koncie 56 realizacji zarówno w Polsce, jak i za granicą. Był dyrektorem Teatru Dzieci Zagłębia im. Jana Dormana w Będzinie (2001–2005) oraz Teatru im. Hansa Christiana Andersena w Lublinie (2007–2017). W ostatnich latach skupiał się na pracy w Teatrze Kameralnym w Bydgoszczy. Prowadził również warsztaty w wielu zagranicznych ośrodkach teatralnych, m.in. w Indonezji, Ukrainie, Turcji, Palestynie czy Tajlandii. Współpracował z UNICEF, a w 1999 roku otrzymał stypendium rządów Finlandii i Polski, które pozwoliło mu podjąć studia na Wydziale Reżyserii Światła Akademii Teatralnej w Helsinkach. Zmarł 8 IV 2025.

Wojciech Kotowski (1950–2025) – biegły, ekspert z zakresu bezpieczeństwa w ruchu drogowym, społecznik, autor wielu monografii, komentarzy i artykułów. Absolwent Wyższej Szkoły Menedżerskiej w Warszawie, magister administracji bezpieczeństwa publicznego. W 1978 roku zawodowo związał się z organami prokuratury. Sekretarz redakcji Problemów Praworządności, współtwórca ukazującego się od stycznia 1995 roku periodyku prawniczego Prokuratura i Prawo, w którym pełni funkcję sekretarza redakcji i redaktora odpowiedzialnego. Pracował w Instytucie Wymiaru Sprawiedliwości w Wydziale Szkolenia i Egzaminowania Aplikantów Prokuratorskich, gdzie prowadził szkolenia; będąc opiekunem średnio 50-osobowych grup aplikantów uczestniczył w dziesięciu sesjach wyjazdowych do ośrodków w Okunince, Ustce i Popowie, gdzie jego podopieczni zdawali egzaminy prokuratorskie. Od 1991 roku członek rzeczywisty Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, a także Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego. Współtwórca i redaktor naczelny czasopisma Paragraf na Drodze. Prawne i kryminalistyczne problemy ruchu drogowego. Współtwórca miesięcznika Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych. Zatrudniony jako ekspert do spraw prawnych aspektów wypadków drogowych w Kancelarii Adwokackiej Adwokata Michała Pomorskiego w Warszawie. Od 2018 roku redaktor naczelny czasopisma Przedsiębiorstwo i Prawo. Jego dorobek obejmuje ponad tysiąc publikacji, w tym książki, artykuły i recenzje. Zmarł 9 IV 2025.

Marian Zakrzewski (1930–2025) – inżynier budowy okrętów, stoczniowiec, wieloletni pracownik Stoczni Gdańskiej. W czasie wojny wraz z rodziną wywieziony został na Syberię, gdzie zmarli jego rodzice. W czerwcu 1946 roku z siostrą Karoliną powrócił do Polski i zamieszkał w Drawsku Pomorskim.Absolwent Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej.W trakcie studiów przeszedł szkolenie wojskowe, od grudnia 1958 roku podporucznik Marynarki Wojennej w grupie technicznej. W 1956 roku rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej jako konstruktor, w Zakładowym Biurze Konstrukcyjnym w pracowni projektowania siłowni okrętowych. Przygotowywał projekt instalacji chłodniczej na drobnicowcu B-54. Od 1961 roku główny inżynier budowy statków w Stoczni Gdańskiej, pełnił nadzór nad budową drobnicowców, uczestniczył w rejsie na jednostce „Gryf Pomorski”, wybudowanej dla szczecińskiego armatora „Dalekomorskie Bazy Rybackie”. Uczestniczył w budowie statków dla armatora radzieckiego, tureckiego, dla armatorów norweskich. Prowadził rozmowy z Brytyjczykami i Niemcami oraz prowadził nadzór nad budową statków dla nich. Po ukończeniu kursu handlu zagranicznego, od marca 1978 roku kierownik Działu Eksportu, Zbytu i Kalkulacji Stoczni Gdańskiej. Jego głównym zadaniem było pozyskiwanie kontraktów na budowę statków poprzez udział w targach i wystawach branżowych, akcjach promocyjnych oraz rozmowach sprzedażowych i negocjacjach kontraktów (m.in. we Francji, Grecji, Niemczech, ZSRR, Norwegii, Iraku, Finlandii, Szwecji, Chinach, Holandii, Bułgarii, Kolumbii). W listopadzie 1981 roku nie przyjął propozycji objęcia funkcji dyrektora ds. ekonomicznych. Po przemianach polityczno-ekonomicznych, od maja 1990 roku członek Zarządu, a od czerwca 1990 roku dyrektor handlowy Stoczni Gdańskiej, w 1994 roku wiceprezes Zarządu. Ze względu na stan zdrowia w początkach maja 1995 roku zrezygnował z miejsca w Zarządzie, a 15 listopada ze stanowiska dyrektora handlowego. Od 1996 roku na emeryturze . Odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Srebrną Odznaką „Zasłużony Stoczni Gdańskiej im. Lenina”, Medalem „Za zasługi dla Marynarki Wojennej PRL”, Medalem „40-lecia PRL”, Srebrną i Złotą Odznaką PTTK, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki”, Brązową Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. Zmarł 9 IV 2025.

Płk Zdzisław Skorża (1958–2025) – funkcjonariusz polskich służb specjalnych: SB, UOP i ABW. Absolwent Politechniki Warszawskiej. W latach 1985–1990 pracownik kontrwywiadu Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Radomiu. W 1990 roku pozytywnie zweryfikowany i przyjęty do służby w Urzędzie Ochrony Państwa. Podczas służby zajmował się m.in. ochroną kontrwywiadowczą kraju. W latach 1993–1998 był zastępcą Szefa Urzędu Ochrony Państwa. Stracił stanowisko w 1997 roku po utworzeniu rządu Jerzego Buzka. Od listopada 2002 do stycznia 2006 roku dyrektor delegatury ABW w Radomiu. Poza służbą w UOP i ABW w 1993 roku pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa Prezesa Rady Ministrów, w latach 1999–2002 doradca ds. bezpieczeństwa marszałka województwa mazowieckiego, a w okresie 2006–2007 doradca Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych. W grudniu 2007 roku mianowany na stanowisko zastępcy Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, z nadania PSL. Odznaczony Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Złotym Medalem „Za zasługi dla pożarnictwa”, medalem „Za zasługi dla województwa radomskiego”, srebrnym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” oraz Odznaką Honorową im. gen. Stefana „Grota” Roweckiego. Zmarł 9 IV 2025.

Mateusz Matejewski (1980–2025) – urzędnik państwowy. Absolwent zarządzanie w administracji publicznej w Instytucie Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz studiów MBA Executive INE PAN, uczestnik licznych szkoleń z zakresu zarządzania poszczególnymi obszarami działalności przedsiębiorstwa, w tym zarządzania projektowego oraz procesowego. Od 2011 roku pełnił funkcję członka Rady Nadzorczej Polskiego Holdingu Nieruchomości SA, a od października 2014 roku został oddelegowany przez Radę Nadzorczą do czasowego sprawowania funkcji wiceprezesa członka Zarządu ds. Zarządzania Aktywami Nieruchomościowymi spółki. W latach 2013 – 2014 wiceprezes Zarządu w Soda Polska Ciech SA odpowiedzialny za restrukturyzację, utrzymanie ruchu oraz IT. Wieloletni przewodniczący rad nadzorczych: GEOVITA SA, Towarzystwo Obrotu Nieruchomościami „AGRO” SA oraz PGE Zespół Elektrociepłowni Bydgoszcz SA. Dyrektor Departamentu Planowania i Koordynacji Odbudowy Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, wcześniej dyrektor generalny MSWiA, dyrektor Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami na warszawskiej Woli i szef Centrum Usług Wspólnych podlegającemu kancelarii premiera i w kancelarii premiera. Od grudnia 2023 roku przewodniczący Rady Nadzorczej Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Zmarł 10 IV 2025.

Wiesław Kostera (1955–2025) – przedsiębiorca, współtwórca znanej marki odzieżowej Big Star. Marka Big Star powstała w 1990 roku w Kaliszu, a jej założycielami byli Wiesław Kostera i Bogdan Kaczmarek, którzy wprowadzili na polski rynek szwajcarską markę Big Star, specjalizującą się w produkcji dżinsów i istniejącą od 1979 roku. Po upadłości szwajcarskiego partnera w 2005 roku, polska strona przejęła pełnię praw do marki. Obecnie Big Star ma ponad 250 salonów w Polsce i za granicą, m.in. w Niemczech, Czechach, na Słowacji, Węgrzech i w Tunezji. Zmarł 10 IV 2025.

O. prof. Jan Andrzej Kłoczowski OP (1937–2025) – dominikanin, w latach osiemdziesiątych duszpasterz akademicki w Krakowie, teolog, .profesor filozofii, publicysta. Absolwent historii sztuki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, w latach 1961–1963 asystent w Katedrze Historii Sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1964 roku wstąpił do zakonu dominikanów, odbył studia teologiczne i filozoficzne i w 1970 roku przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1970–1986 był duszpasterzem krakowskiego duszpasterstwa akademickiego „Beczka”, od 1971 roku wykładowca w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Dominikanów w Krakowie. W 1975 roku obronił pracę doktorską na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny przeciw zmianom w Konstytucji PRL. Od 1979 roku wykładowca filozofii i fenomenologii religii na Papieskim Wydziale Teologicznym, a od 1982 na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, gdzie uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe. Od 1999 roku profesor zwyczajny PAT. Od 1990 roku pełnił funkcję regensa Polskiej Prowincji Dominikanów, w latach 1990–1998 był rektorem Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów w Krakowie. W latach 1973–1993 członek zespołu redakcyjnego miesięcznika „W drodze”, w latach 1992–1996 członek redakcji miesięcznika „Znak”, od 1997 redaktor „Logos i Ethos”. Zasiadał w Komisji Filozofii i Teologii Komitetu Badań Naukowych. Od 2014 do 2023 roku w niedzielne poranki w audycji Pejzaże regionalne, nadawanej na antenie Radia Kraków, emitowane były jego krótkie felietony w cyklu Prawdy nieoczywiste. Poruszane były w nich głównie tematy religijne, filozoficzne i społeczne. We wrześniu 2014 roku generał zakonu dominikanów przyznał mu tytuł mistrza świętej teologii, najwyższy dominikański tytuł naukowy. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, statuetką Przasnyskiego Koryfeusza, medalem Per Artem ad Deum, Odznaką „Adwokatura Zasłużonym”, laureat Nagrody Głównej „Feniks 2008” i Nagrody im. ks. Józefa Tischnera. Zmarł 12 IV 2025.

Bp Piotr Turzyński (1964–2025) – biskup pomocniczy diecezji radomskiej, delegat Konferencji Episkopatu Duszpasterstwa Emigracji Polskiej i ds. Duszpasterstwa Nauczycieli. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjąl w 1988 roku, potem przez rok pracował jako wikariusz w parafii pw. Matki Odkupiciela w Ostrowcu Świętokrzyskim. Tutaj prowadził grupę ministrantów, dwie schole i młodzieżową grupę oazową, a w mieście duszpasterstwo nauczycieli. W 1989 roku rozpoczął studia patrystyczne w Instytucie Patrystycznym Augustinianum w Rzymie. W 1992 roku rozpoczął studia doktoranckie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W czasie kursu doktoranckiego uczestniczył także w wykładach w Papieskim Instytucie Orientalnym, prowadził badania w Bibliotece Kongresu USA, a także uczestniczył w kursie języka francuskiego w Paryżu w Institut Catholique. Pracę doktorską obronił w 1995 roku na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po powrocie do Polski został ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, a od 2006 roku był wicerektorem tej uczelni. W 2013 roku został mianowany adiunktem na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zaś w 2014 roku uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W 2015 roku papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji radomskiej. W ramach Konferencji Episkopatu Polski pełnił funkcje delegata ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej i delegata ds. Duszpasterstwa Nauczycieli. Był też członkiem: Rady Stałej KEP, Rady ds. Społecznych, Komisji Nauki Wiary, Komisji Duchowieństwa oraz Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP. Zmarł 14 IV 2025.

Jadwiga Jankowska-Cieślak (1951–2025) – aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, pierwsza Polka nagrodzona za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Filmowym w Cannes. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W latach 1972–1973 współpracowała z Puławskim Studiem Teatralnym, grupą młodych absolwentów szkoły teatralnej próbujących z dala od dużych ośrodków scenicznych stworzyć kontestujący artystyczny teatr. Związała się z Teatrem Dramatycznym, w którym występowała w latach 1972–1983 i 1994–2008. W 1974 roku otrzymała Nagrodę Rektora PWST w Warszawie – przyznawaną absolwentom za twórcze osiągnięcia w ciągu dwóch pierwszych lat pracy w teatrze. W latach dziewięćdziesiątych była wykładowcą w warszawskiej szkole teatralnej. W latach 1990–1994 była związana z Teatrem Powszechnym w Warszawie. W 2005 roku zdobyła nominację do Feliksa Warszawskiego za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą . Od 2008 roku związała się z Teatrem Ateneum, ponadto występowała w teatrach warszawskich:. Rozmaitości, Polskim, Studio, „Scena Prezentacje” i Och-Teatr. Jej debiutancka rola kinowa Magdy w kameralnym dramacie społeczno-psychologicznym Trzeba zabić tę miłość została uhonorowana Nagrodą im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Lubuskiego Lata Filmowego za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą. Zagrała w blisko pięćdziesięciu filmach, tworząc niezapomniane kreacje zbuntowanych młodych kobiet. Za rolę Basi Białasówny w serialu wojennym Polskie drogi otrzymała nagrodę Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. Ponownie uhonorowana tą nagrodą za rolę pielęgniarki Kaliny w dwóch odcinkach serialu Jan Serce. Laureatka Złotej Palmy na festiwalu w Cannes za rolę w węgierskim Innym spojrzeniu, gdzie razem z Grażyną Szapołowską zagrały lesbijki. Dwukrotna laureatka Złotych Lwów za najlepszą główną rolę kobiecą na Festiwalu Filmów Fabularnych za filmy Sam na sam i Wezwanie oraz laureatka Polskiej Nagrody Filmowej Orła za najlepszą rolę kobiecą w filmie Rysa. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Zmarła 15 IV 2025.

Piotr Borkowski (1972–2025) – scenarzysta, filmoznawca i kulturoznawca, poeta, wykładowca, współtwórca m.in. filmów Zimna wojna, Iluzja czy Lęk wysokości. Z wykształcenia anglista, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, a swoje wykształcenie filmowe i kulturoznawcze rozwijał m.in. w Centre for British and Comparative Cultural Studies i Film Studies Centre na Uniwersytecie w Warwick. Związany był również z pracą akademicką, wykładając przez osiem lat na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Wydziale Kulturoznawstwa i Filologii w warszawskiej Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Obronił pracę doktorską z literaturoznawstwa na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu Warszawskiego. Działał w programach fabularnych Szkoły Wajdy, m.in. w programie EKRAN oraz w szkoleniach i konsultacjach dla scenarzystów. Zadebiutował filmami zrealizowanymi we współpracy z Bartkiem Konopką — krótkometrażową Trójką do wzięcia i pełnometrażowym Lękiem wysokości. Jego dorobek scenariuszowy obejmuje zarówno duży ekran, jak i telewizję. Pracował m.in. przy serialu Na wspólnej. Współpracował również przy scenariuszu do Zimnej wojny, produkcji nominowanej do Oscara w trzech kategoriach, razem z Pawłem Pawlikowskim i Januszem Głowackim. Został wyróżniony nagrodą za scenariusz Trójki do wzięcia na festiwalu Tofifest w 2007 roku oraz w konkursie Script Pro w 2018 roku za tekst Pojednanie, który współtworzył z Filipem Dzierżawskim. W ostatnich latach był zaangażowany w realizację filmu fabularnego Iluzja, gdzie główną rolę zagrała Agata Buzek. Był konsultantem w sprawie scenariusza do produkcji Stado, a wcześniej filmów Dom w Dolinie Wiśni, Irma Nina, Rozszczepić umysł, Jutro też jest dzień. Zmarł 16 IV 2025.

Małgorzata Pruszyńska (1965–2025) wokalistka zespołu De Su. Założyła zespół De Su w lutym 1993 roku. Cztery wokalistki grupy — Małgorzata Pruszyńska, Daria Druzgała, Beata Kacprzyk oraz Anna Mamczur — poznały się w musicalu „Metro”, gdzie śpiewały. Początkowo De Su funkcjonowało jako chórek wspierający Varius Manx przy nagraniu płyty „Elf”. Kluczowym momentem był jednak debiutancki album grupy, który ukazał się w 1996 roku. To właśnie z niego pochodzi największy przebój zespołu – Życie cudem jest. Piosenka szybko zdobyła uznanie i przez lata była obecna na antenach radiowych oraz w telewizyjnych programach muzycznych. Piosenka była promowana m.in. podczas Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie De Su wystąpiło w koncercie „Debiuty”. Występ uznano za udany, a zespół szybko stał się rozpoznawalny na polskiej scenie muzycznej. Zmarła 16 IV 2025.

Krystyna Miłobędzka (1972–2025) – poetka, dramaturg, doktor nauk humanistycznych. Jako poetka debiutowała w roku 1960 cyklem Anaglify, opublikowanym w „Twórczości”. Autorka scenariuszy przedstawień teatralnych dla dzieci i prac teoretycznych poświęconych teatrowi dziecięcemu. Najwięcej z jej scenariuszy zrealizował Teatr Lalki i Aktora Marcinek w Poznaniu. Pracowała m.in. w Instytucie Technologii Drewna w Poznaniu oraz w Teatrach Lalek w Słupsku, Wrocławiu i Wałbrzychu. Opublikowała blisko dwadzieścia tomików poezji oraz dwa dramaty: Siała baba mak i Gdzie baba siała mak. Laureatka wielu nagród poetyckich, w tym: nagrody im. Barbary Sadowskiej, Fundacji Kultury, nagrody Ministra Kultury, Nagrody Literackiej Czterech Kolumn za całokształt twórczości, nagrody Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych, nagrody Prezydenta Wrocławia, Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” za całokształt twórczości oraz Poznańskiej Nagrody Literackiej im. Adama Mickiewicza. Zmarła 17 IV 2025.

Prof. Zygfryd Siwik (1942–2025) – prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Wrocławskim, członek Rady Legislacyjnej. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego i z tą uczelnią związał swoją karierę naukową, zdobywając kolejne stopnie i tytuły naukowe; tytuł profesora otrzymał w 1997 roku. 1989–1992 Członek Rady Legislacyjnej (1989–1992), członek Zespołu ds. Ujednolicenia Rozwiązań Prawa Karnego i Prawa o Wykroczeniach przy Ministrze Sprawiedliwości (1989–1991) oraz przewodniczący Zespołu Reformy Prawa Karnego Skarbowego przy Ministrze Sprawiedliwości (od 1989), który przygotował projekt Kodeksu karnego skarbowego, uchwalonego w 1999 roku. Zajmował się kryminologią, prawem karnym materialnym, prawem wykroczeń, prawem karnym skarbowym oraz prawem karnym gospodarczym. Był członkiem Zrzeszenia Prawników Polskich, Stowarzyszenia Prawa karnego i Polskiego Towarzystwa Legislacyjnego oraz prezesem Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy PKOl. Zmarł 17 IV 2025.

Jan Rybak ps. Tarzan” (1929–2025) – powstaniec warszawski. W konspiracji od kwietnia 1944 roku w młodzieżowych grupach sabotażowych PAL – AL na Pradze. Walczył w Polskiej Armii Ludowej, w punkcie pogotowia na ulicy Brzeskiej, następnie powrócił do domu w Al. Waszyngtona. Po zakończeniu działań powrócił do domu w Al. Waszyngtona 77, skąd został wraz z innymi mieszkańcami wyprowadzony przez Niemców w drogę do obozu przejściowego w Pruszkowie. Po drodze oddzielony w łapance, pozostał na Pradze. Dwa tygodnie później osadzony w obozie przejściowym dla mężczyzn mieszczącym się na terenie koszar 1. pułku piechoty przy ul. 11 Listopada. Podczas robót przymusowych udało mu się zbiec ponownie w Al. Waszyngtona, gdzie doczekał we wrześniu zajęcia Pragi przez oddziały 2. Armii Wojska Polskiego i wojsko sowieckie. Odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Po wojnie był przewodniczącym Środowiska Byłych Żołnierzy KOP-PAL przy Zarządzie Głównym Związku Powstańców Warszawskich. Zmarł 18 IV 2025.

Jadwiga Czarnołęska-Gosiewska (1936–2025) – lekarka pediatra, działaczka społeczna, matka wicepremiera Przemysława Gosiewskiego, który zginął w katastrofie smoleńskiej w 2010 roku. Ukończyła studia medyczne z zakresu pediatrii. Po studiach z nakazu pracy trafiła do Darłowa, gdzie przez ponad 50 lat pracowała jako lekarz-pediatra. Tam wyszła za mąż za Jana Gosiewskiego, nauczyciela historii. W okresie PRL była działaczką Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, jednak od lat osiemdziesiątych wspierała opozycję antykomunistyczną. Po katastrofie w Czarnobylu w kwietniu 1986 roku założyła Stowarzyszenie Eko-Czuwanie w Darłowie, które pierwotnie zajmowało się organizacją protestów przeciwko budowie elektrowni jądrowej w Kopaniu. Z czasem stowarzyszenie zajęło się szeroką działalnością promującą edukację ekologiczną. Z jej inicjatywy powstała w Darłowie Skała Ekologów upamiętniająca osoby zasłużone dla przyrody. Od 2001 roku włączyła się w działalność polityczną w partii Prawo i Sprawiedliwość. Przez wiele lat była szefową struktur na powiat sławieński. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 19 IV 2025.

Ks. prof. Marek Jagodziński (1956–2025) – kapłan diecezji radomskiej, pracownik Katedry Teologii Prawosławnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i członek Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Ukończył studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu z tytułem magistra teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i przyjął święcenia kapłańskie. Na KUL uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe; tytuł profesora nauk teologicznych otrzymał w 2016 roku. Specjalizował się w teologii dogmatycznej. Pełnił funkcje: sekretarza i skarbnika Towarzystwa Teologów Dogmatyków, a także kierownika Oddziału Radomskiego Polskiego Towarzystwa Teologicznego. Był zaangażowany w pomoc Kongregacji Nauki Wiary w studiowaniu ważniejszych kwestii doktrynalnych. Zmarł 21 IV 2025.

Urszula Figwer (1931–2025) – lekkoatletka specjalizująca się w rzucie oszczepem i pchnięciu kulą, multimedalistka, członkini Wunderteamu, siatkarka, olimpijka. Dwukrotnie brała udział w igrzyskach olimpijskich, zajmując szóste miejsce na olimpiadzie w Melbourne w 1956 roku i piąte w Rzymie w 1960 roku. Była też szósta na mistrzostwach Europy w 1958 roku w Sztokholmie, podczas uniwersjady w Turynie w 1959 roku wywalczyła srebrny medal. Trzykrotnie zdobyła mistrzostwo Polski w rzucie oszczepem (1955, 1959, 1960), była również wicemistrzynią w tej konkurencji (1958, 1959, 1966) oraz w pchnięciu kulą (1953), a także brązową medalistką w rzucie oszczepem (1956, 1957, 1963, 1964) oraz w pchnięciu kulą (1954, 1955, 1958, 1969, 1960). Była również trzykrotną medalistką halowych mistrzostw Polski w pchnięciu kulą, zdobywając złoto w 1955 roku, srebro w 1956 i brąz w 1954 roku. Dziesięciokrotnie poprawiła rekord Polski, doprowadzając do wyniku 57,77 m w 1960 roku w Koblencji (jej rekord życiowy). Startowała w barwach AZS Kraków. Była również znaną siatkarką. Grała w klubie Beskid Andrychów, 23 razy wystąpiła w reprezentacji Polski w latach 1949–1942. Zdobyła z nią wicemistrzostwo świata w Moskwie w 1952 roku oraz brązowy medal na mistrzostwach Europy w 1949 roku w Pradze. Po zakończeniu kariery zawodniczej została pracownikiem naukowym Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Zmarła 21 IV 2025.

Leszek Kopeć (1951–2025) – producent filmowy, przedsiębiorca, wydawca, dyrektor Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni, Gdyńskiej Szkoły Filmowej oraz prezes Zarządu Pomorskiej Fundacji Filmowej w Gdyni. W latach szkolnych i studenckich Kopeć uczęszczał do sławnego gdańskiego Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Żak”, prowadzonego przez Lucjana Bokińca, pomysłodawcy i pierwszego dyrektora Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. Absolwent Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego. Współzałożyciel i redaktor pisma studenckiego „Literaria” (1973−1979), redaktor naczelny wydawnictwa „Fokus” (1993−1994), współpracownik „Kuriera Czytelniczego Megaron” (1995–2002). Od 2010 roku wydawał „Kwartalnik Artystyczny Bliza”. Autor m.in. powieści fantasy Kredowe koło (1989), opowiadań i recenzji opublikowanych m.in. w pismach „Litteraria”, „Punkt” czy „Kurier Czytelniczy. Megaron” i „Tytuł”. Absolwent Studium Menedżerów prowadzonego przez Gdańską Fundację Kształcenia Menadżerów. Od 1999 do 2005 roku dyrektor Neptun Filmu, od 2000 do 2002roku – producent, a następnie dyrektor Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Od 2010 roku dyrektor Gdyńskiej Szkoły Filmowej, a w latach 2015−2022 Gdyńskiego Centrum Filmowego. Producent kilkudziesięciu filmów dyplomowych absolwentów Gdyńskiej Szkoły filmowej, które zostały nagrodzone na ponad stu i nominowane na ok. dwustu festiwalach w kraju i za granicą, w tym dwukrotnie do Złotej Palmy w konkursie Court Metrage w Cannes. Wyróżniony nagrodą Orła Pomorskiego i tytułem Osobowość Roku Gdyni 2016 przyznawany przez Dziennik Bałtycki. Odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Medalem im. Eugeniusza Kwiatkowskiego. Laureat Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Gdyni i nagrody Stowarzyszenia Filmowców Polskich za całokształt i osiągnięcia artystyczne. Zmarł 23 IV 2025.

Irena Senderska-Rzońca (1931–2025) – Sprawiedliwa Wśród Narodów Świata, która wraz z całą rodziną podczas okupacji niemieckiej pomagała Żydom zamkniętym w borysławskim getcie, gdzie znaleźli się też sąsiedzi Elias i Regina Banderowie z synem. Po likwidacji getta rodzice Ireny przyjęli rodzinę Banderów, którym udostępnili strych. Irena nosiła im wodę i zupę, wynosiła nieczystości. W sierpniu 1944 roku, gdy do Borysławia wkroczyła Armia Czerwona, Banderowie mogli opuścić kryjówkę. W 1949 roku wyemigrowali do USA. W 2000 roku Irena Senderska-Rzońca wraz z rodzicami została odznaczona Medalem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Od listopada 2016 roku była sekretarzem Zarządu Polskiego Towarzystwa Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 23 IV 2025.

Wiesław Podkański (1953–2025) – menedżer i wydawca, założyciel i wieloletni (1994–2005) prezes Ringier Axel Springer Polska, a od 2005 roku prezes honorowy tej firmy. Absolwent germanistyki i filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim oraz doktor nauk humanistycznych. Współtwórca i w latach 1991–1996 redaktor naczelny miesięcznika „Auto International”, a w latach 1991–1994 dyrektor generalny i prezes zarządu spółki Phoenix Intermedia we Wrocławiu. Wiesław Podkański był także współzałożycielem i w latach 2003–2018 prezesem Izby Wydawców Prasy. Zmarł 24 IV 2025.

Prof. Janusz Grzelak (1941–2025) – psycholog, profesor nauk humanistycznych, wieloletni pracownik Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego i profesor tej uczelni, wiceminister edukacji w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Absolwent psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, początkowo zatrudniony w Pracowni Psychologii Społecznej Polskiej Akademii Nauk, od 1966 roku pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe; w 2001 roku otrzymał tytuł Profesora nauk humanistycznych. Stypendysta Proframu Fulbrichta, w latach 1996–1999 prorektor ds. zagranicą Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1981–1982 i 2005–2008 dziekanem Wydziału Psychologii. Działał na rzecz umiędzynarodowienia polskiej psychologii. Wielokrotnie wyjeżdżał zwłaszcza do USA i Holandii, nawiązywał indywidualną i instytucjonalną współpracę badawczą. Inicjator i współtwórca studiów w języku angielskim przy Wydziale Psychologii UW. W latach 1984–1990 członek Komitetu Wykonawczego European Association of Experimental Social Psychology. Podczas strajków sierpniowych w 1980 roku przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. w 1981 wszedł w skład zarządu Regionu Mazowsze związku. Reprezentował lokalne struktury NSZZ „Solidarność” z I Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku. Po wprowadzeniu stanu wojennego represjonowany przez funkcjonariuszy SB, zmuszony do ustąpienia ze stanowiska dziekana. Współpracował z podziemną „Solidarnością”, był łącznikiem merytorycznym między podziemnymi władzami Regionu Mazowsze związku a Tymczasową Komisją Koordynacyjną. Był też członkiem Komitetu Helsińskiego oraz współzałożycielem i członkiem podziemnego Społecznego Komitetu Nauki, współorganizował akademicki ruch oporu. W latach 1980–1991 pracował nad prawem dla szkół wyższych i nauki . Uczestnik obrad Okrągłego Stołu jako wiceprzewodniczący zespołu do spraw oświaty i nauki z ramienia strony opozycyjnej. Wchodził również w skład zarządu Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk, w latach 1999–2002 przewodniczył radzie programowej tej organizacji. Został wiceministrem w rządzie Tadeusza Mazowieckiego; funkcję tę pełnił do zmiany rządu w 1991 roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Morton Deutsch Award for Contribution to Negotiation Theory and Practice. Zmarł 24 IV 2025.

Juliusz Jarończyk (1944–2025) – artysta fotograf, członek i prezes Zarządu Krynickiego Towarzystwa Fotograficznego. Zasłużony Mistrz Sportu, Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego. Organizator mistrzostw świata i Europy w modelarstwie lotniczym i kosmicznym i wielokrotny mistrz świata w modelarstwie lotniczym i kosmicznym. Członek Honorowy Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Absolwent Studium Nauczycielskiego w Krzeszowicach. Związany z krynickim środowiskiem fotograficznym, mieszkał i tworzył w Muszynie. Od 1966 roku jako fotograf współpracował z lokalnymi czasopismami oraz prasą lotniczą. Był członkiem rzeczywistym Krynickiego Towarzystwa Fotograficznego w którym od 1978 roku pełnił funkcję prezesa zarządu. Autor i współautor wielu wystaw fotograficznych, indywidualnych, zbiorowych, poplenerowych oraz pokonkursowych. W latach 1962–2006 ponad 4000 jego fotografii było prezentowanych na 396 ekspozycjach, gdzie (m.in.) zostały wielokrotnie docenione (175 nagród i wyróżnień). Był przewodniczącym i członkiem jury w licznych ogólnopolskich oraz lokalnych konkursach fotograficznych. Odznaczony Medalem „Za Zasługi dla Fotografii Polskiej”, odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką Honorową Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce i Medalem im. Aleksandra Macieszy. Zmarł 24 IV 2025.

Sławomir Kryński (1952–2025) – reżyser, scenarzysta i wykładowca, członek Polskiej Akademii Filmowej. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, a następnie kontynuował naukę w moskiewskim Państwowym Instytucie Kinematografii. Absolwent reżyserii na Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, a następnie przez pewien czas asystował Wojciechowi Jerzemu Hasowi. W 1991 roku debiutował pełnometrażową produkcją komediową Dziecko szczęścia. Przy pracy nad kolejnymi dziełami również skupiał się na budowaniu ciepłego humoru sytuacyjnego. Jako reżyser był twórcą siedmiu filmów, w tym takich hitów, jak: To nie tak jak myślisz, kotku oraz Pokaż kotku, co masz w środku. Aktywnie wspierał też rozwój młodych twórców, był opiekunem artystycznym licznych etiud studenckich oraz konsultantem scenariuszowym. Odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 25 IV 2025.

Tomasz Solecki (1985–2025) – lekarz ortopeda, specjalista w zakresie chirurgii ręki i stopy oraz medycyny sportowej. Doświadczenie zdobywał m.in w Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera w Krakowie oraz Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Współzałożyciel Centrum Medycznego Ortotop. Ukończył szkolenia i kursy z dziedziny ortopedii nie tylko w Polsce, ale również w Austrii i na Węgrzech. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego oraz Polskiego Towarzystwa chirurgii ręki. Swoje zainteresowania skupiał na artroskopii kolana, łokcia, miniinwazyjnym leczeniu nadgarstka i ręki oraz ultrasonografii ortopedycznej. Zaatakowany nożem przez byłego pacjenta w szpitalnej poradni ortopedycznej podczas konsultacji pacjentki otrzymał kilkanaście ciosów w brzuch, klatkę piersiową oraz kończyny górne i dolne. Mimo natychmiastowej interwencji chirurgicznej i błyskawicznie przeprowadzonej operacji jego życia nie udało się uratować. Zmarł 29 IV 2025.