Reflexions na Niedzielę. Chaos i nadzieja
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Chaos et espoir. Un spectacle déplorable
La question n’était pas de savoir si le gouvernement de Michel Barnier allait ou non tomber, mais plutôt quand allait-il tomber. Nous étions nombreux à penser qu’il n’avait été nommé « que pour faire passer le budget ». Il n’aura au final même pas tenu jusqu’à ce fameux budget.
Ce dernier est symptomatique du socialisme ambiant dans la classe politique française depuis 60 ans. Il s’agit d’un inventaire à la Prévert de mesures fiscales destinées à donner un semblant de souffle à un Etat endetté jusqu’au coup. Voici donc le résultat de ces décennies de socialisme, d’étatisme et de centralisme : un gouvernement qui tombe, sans perspective de sortie de crise durable. Pas avec cette mentalité là, pas avec ce personnel politique là.
Ce n’est pas faute d’avoir prévenu. Les quelques voix libérales que la France comptait étaient isolées, moquées, pointées du doigt comme des « semeurs de pauvreté ». C’est vrai que le socialisme et le communisme ont bien réussis, eux…
3 000 milliards d’euros, 120% du PIB. Derrière ces chiffres abstraits se cache la réalité de la gestion catastrophique d’un pays par une caste de politiciens qui n’ont jamais eu à rendre de comptes à quiconque. Se faire battre aux élections ? La belle affaire. Par contre, pour donner des leçons de « solidarité européen » aux pays qui savent fonctionner de manière saine et ordonnée, là nous sommes forts ! Pour les cigales françaises, c’est enfin l’heure du réveil.
Si encore notre dette était utile. Après tout, qui ne s’est jamais endetté pour investir ? Mais non. Une Sécurité Sociale qui ne brille que par son trou, une armée exsangue qui serait incapable de tenir plus de trois jours dans une guerre conventionnelle comme celle déclenchée par la Russie contre l’Ukraine, une Education Nationale qui produit davantage de délinquants que d’élites, délinquants contre lesquels la Police n’a pas les moyens d’agir et que la Justice relâche aussitôt. Un système de santé au bord de l’effondrement, généreux envers les immigrés du monde entier qui viennent se faire soigner au frais de la princesse, mais inefficace à traiter une épidémie de grippe.
Sans parler de la qualité hors norme des médias publics, des subventions aux journaux d’extrême-gauche, de la promotion de l’art contemporain, des sommes colossales allouées aux associations immigrationnistes… Bref, un puit sans fond dont émane l’odeur pestilentielle de la mort de la civilisation.
Et ce spectacle déplorable qui nous est offert par un centre mou dévitalisé et avachi sur lui-même, une extrême-gauche agressive le couteau entre les dents qui rêve d’une nouvelle révolution bolchévique et une droite prête trahir ses idéaux pour parvenir au pouvoir, allant même jusqu’à refuser de se dire de droite.
Au milieu de tout ça, des citoyens honnêtes et travailleurs, assommés d’impôts, de taxes, de normes, de règlements, d’interdictions, d’obligations… de mesures écologiques tous plus absurdes les unes que les autres, de publicités promouvant le métissage ethnique, de théorie du genre à l’école… et sous la botte d’une bureaucratie pléthorique qui ne laisse rien passer le moindre centime d’impayé.
Alors les centristes mous cherchent à nous faire peur, en parlant de « saut dans l’inconnu » et de « plongée dans le chaos », à cause de ce méchant Rassemblement National, qu’ils s’enorgueillissaient pourtant d’avoir vaincu, main dans la main avec l’extrême-gauche antioccidentale et antisémite, il y a à peine quelques mois et dont ils implorent désormais la clémence. Comment s’étonner ensuite du mépris que suscitent les hommes politiques ?
Notre civilisation n’est pas morte
Les gouvernements tombent, les déficits s’accumulent, l’hyperviolence se déverse. Epoque morose. Cependant, quelques symboles d’espoir nous permettent de garder espoir malgré tout. Le plus important d’entre eux est sans aucun doute la réouverture de la cathédrale Notre-Dame de Paris. Il y a cinq ans, l’incendie du célèbre édifice avait suscité l’émotion du monde entier. Nombreux étaient ceux à y voir un signe : une punition pour avoir laissé le progressisme s’installer ou pour avoir abandonné Dieu.
L’Etat français, dans un rare élan d’efficacité, est parvenu à mener le chantier de réparation à terme en cinq ans. Ou plutôt les centaines d’artisans et de compagnons qui ont prouvé la grande qualité de l’artisanat français. Le hasard a voulu que la cérémonie de réouverture se tienne au même moment que le pays traverse une nouvelle crise politique. On pourrait aussi y voir un signe : que du chaos nait l’espoir, que de l’obscurité surgit la lumière.
Les Français ne sont plus aussi assoupis qu’il y a vingt ans. Une certaine prise de conscience s’est opérée, tant sur l’immigration que l’idéologie émancipatrice. Les sujets qui faisaient hurler sur les plateaux il y a encore quelques années ne sont plus tabous aujourd’hui. On peut parler d’immigration, d’insécurité, du nouvel antisémitisme, sans passer pour un dangereux fasciste. Les juges cesseront un jour d’être intouchables. Eux qui libèrent des violeurs et des assassins pour « vice de procédure ». Le fameux « Etat de droit ».
L’Occident a vu une vague conservatrice ébranler l’édifice progressiste qui tenait pourtant depuis des décennies. Donald Trump, récemment réélu président des Etats-Unis et que l’on pourrait presque dire revenu d’entre les morts, sera ainsi sans doute l’invité le plus prestigieux à assister à la réouverture de la cathédrale. Tout un symbole.
Notre-Dame, c’est le cœur de la France, l’âme de sa nation, le joyau de sa culture. On n’est pas obligé d’être catholique pour ressentir une profonde émotion quand on pénètre à l’intérieur, pour ressentir la force et le poids de mille ans d’histoire, pour se sentir modeste face au regard des siècles. Ce n’est certes pas ici qu’étaient couronnés ou enterrés les rois, mais elle tient pour nous une place particulière dans le panthéon de notre patrimoine.
Le président Macron tenait là l’occasion rêvée de redorer son blason après ses nombreux dérapages progressistes. Se présenter comme le chef de l’Etat, l’héritier des rois de France et des bâtisseurs de ce pays, de cette civilisation. Après avoir dégradé l’image du palais de l’Elysée en y faisant jouer un groupe de musique de travestis et la cérémonie d’ouverture des Jeux Olympiques de Paris, on se dit qu’il ne pouvait pas faire pire. Eh bien, c’est fort mal le connaître ! Cette fois-ci, il fait chanter par l’icône pop Paul McCartney le « Imagine » de John Lennon, dont ce dernier disait lui-même qu’il s’agissait d’un manifeste anti-religieux et d’un tract communiste. On peut au moins reconnaître au président de la constance dans son mépris de notre patrimoine culturel. Dommage qu’il ne mette pas tant d’ardeur à panser les plaies politiques et économiques du pays.
Pour autant, McCartney, « Imagine » et Emmanuel Macron ne sont rien devant Notre-Dame. Leur anticonformisme n’est que le conformisme d’une époque qui a voulu faire table rase du passé et qui a trouvé sa jouissance dans la déconstruction morbide de notre histoire. La malaisance comme marque de fabrique d’un double quinquennat qui ne marquera les esprits que par la profonde crise politique qu’il a provoquée.
Le réveil de notre civilisation, lui, balaiera ces saltimbanques comme on balaie les feuilles mortes à l’automne. Encore un hiver à tenir, puis ça sera le printemps. La lumière de Notre-Dame restaurée, c’est le retour de l’espoir, un phare pour l’Europe et tout le monde libre.
Réflexions na niedzielę
Chaos i nadzieja. Żałosny spektakl
Pytanie nie brzmiało, czy rząd Michela Barniera upadnie, ale raczej kiedy. Wielu z nas sądziło, że został on powołany tylko po to, by uchwalić budżet. Ostatecznie nawet to mu się nie udało.
Ten budżet jest symptomatyczny dla socjalizmu, który przenikał francuską politykę przez 60 lat. Jest to niekończący się spis środków podatkowych mających dać pozory oddechu państwu zadłużonemu po uszy. Oto rezultat dziesięcioleci socjalizmu, etatyzmu i centralizmu: rząd, który upada, bez perspektyw na trwałe wyjście z kryzysu. Kryzys można zażegnać, ale nie z tą mentalnością, nie z tymi politykami.
A przecież latami ostrzegaliśmy. Nieliczne liberalne głosy we Francji były izolowane, wyśmiewane i nazywane „siewcami ubóstwa”. To prawda, że socjalizm i komunizm odniosły spory sukces…
3000 miliardów euro, 120 proc. PKB. Za tymi abstrakcyjnymi liczbami kryje się rzeczywistość katastrofalnego zarządzania krajem przez kastę polityków, którzy nigdy przed nikim nie odpowiadali i nie odpowiedzą. Zostać pokonanym w wyborach? Wielka sprawa. Z drugiej strony, jeśli chodzi o udzielanie lekcji „europejskiej solidarności” krajom, które wiedzą, jak funkcjonować w zdrowy i uporządkowany sposób, jesteśmy całkiem dobrzy! Dla francuskich cykad nadszedł wreszcie czas, by się obudzić. Im przebudzenie będzie boleśniejsze, tym lepiej, bo chodzi tu o naprawienie dziesięcioleci niedbań.
Gdyby tylko nasz dług był użyteczny. W końcu kto nie zadłużył się, by inwestować? Ale tak nie jest. System ubezpieczeń społecznych, który świeci pustkami; bezkrwista armia, która nie byłaby w stanie wytrzymać dłużej niż trzy dni w konwencjonalnej wojnie, takiej jak ta rozpoczęta przez Rosję przeciwko Ukrainie; krajowy system edukacji, który produkuje więcej przestępców niż elit; przestępców, przeciwko którym policja nie ma możliwości podjęcia działań i którzy są natychmiast zwalniani przez sądy. System opieki zdrowotnej na skraju upadku, hojny dla imigrantów z całego świata, którzy przyjeżdżają leczyć się na nasz koszt, ale nieskuteczny w leczeniu epidemii grypy.
Wspomnijmy jeszcze o nadzwyczajnej jakości mediów publicznych, dotacjach dla skrajnie lewicowych gazet, promocji sztuki współczesnej, kolosalnych sumach przeznaczanych na stowarzyszenia proimigracyjne… Krótko mówiąc, studnia bez dna, ziejąca fetorem śmierci cywilizacji.
I godny pożałowania spektakl zdewitalizowanego, pogrążonego w kryzysie centrum, agresywnej skrajnej lewicy, marzącej o nowej rewolucji bolszewickiej, i prawicy, która jest gotowa zdradzić swoje ideały, aby dojść do władzy, posuwając się nawet do odmowy nazywania siebie prawicą.
W środku tego wszystkiego uczciwi, ciężko pracujący obywatele są oblegani przez podatki, normy, przepisy, zakazy, obowiązki, regulacje ekologiczne, coraz bardziej absurdalne, reklamy promujące mieszanie etniczne, teorię gender w szkołach, obywatele, którzy znajdują się pod butem przerośniętej biurokracji, która nie przeoczy ani grosza niezapłaconych rachunków.
Tak więc miękcy centryści próbują nas przestraszyć, mówiąc o „skoku w nieznane” i „pogrążeniu się w chaosie” z powodu tego paskudnego Zjednoczenia Narodowego (Rassemblement National), które zaledwie kilka miesięcy temu z dumą pokonali ręka w rękę z antyzachodnią i antysemicką skrajną lewicą i o którego łaskę teraz błagają. Dlaczego więc miałaby nas dziwić pogarda, z jaką traktuje się polityków?
Nasza cywilizacja jeszcze nie umarła
Rządy upadają, deficyty rosną, hiperprzemoc zalewa kraj. To ponure czasy. Jednak mimo wszystko jest kilka symboli nadziei. Najważniejszym z nich jest niewątpliwie ponowne otwarcie katedry Notre-Dame w Paryżu. Pięć lat temu pożar, który zniszczył słynny budynek, wzbudził emocje na całym świecie. Wielu postrzegało to jako znak: karę za poddanie się progresywizmowi lub porzucenie Boga.
W rzadkim pokazie skuteczności francuski rząd zdołał ukończyć naprawy w ciągu pięciu lat. Raczej nie rząd, tylko setki rewelacyjnych fachowców, którzy pokazali jakość francuskiego rzemieślnictwa. Ceremonia ponownego otwarcia świątyni odbywa się w czasie, gdy kraj przechodzi nowy kryzys polityczny. Może to być również postrzegane jako znak, że z chaosu wyłania się nadzieja, że z ciemności wyłania się światło.
Francuzi nie są już tak uśpieni jak dwadzieścia lat temu. Pojawiła się nowa świadomość zarówno wobec imigracji, jak i wobec ideologii emancypacyjnej. Tematy, które jeszcze kilka lat temu wywoływały krzyki w telewizji, dziś nie są już tabu. Można mówić o imigracji, braku bezpieczeństwa i nowym antysemityzmie, nie brzmiąc przy tym jak niebezpieczny faszysta. Pewnego dnia sędziowie przestaną być nietykalni. Sędziowie, którzy uwalniają gwałcicieli i morderców z powodu „nieprawidłowości proceduralnych”. „Praworządność” – mówią nam.
Konserwatywna fala na Zachodzie wstrząsnęła postępowym gmachem, który trzymał się przez dziesięciolecia. Donald Trump, niedawno ponownie wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych i niemal zmartwychwstały, będzie bez wątpienia najbardziej prestiżowym gościem, który weźmie udział w ponownym otwarciu katedry. Niezły symbol.
Notre-Dame to serce Francji, dusza jej narodu, klejnot jej kultury. Nie trzeba być katolikiem, aby poczuć głębokie emocje, wchodząc do środka, poczuć siłę i ciężar tysiąca lat historii, poczuć swoją znikomość w obliczu spojrzenia wieków. To może nie tu byli koronowani i chowani królowie, ale ma ona dla nas szczególny charakter.
Była to doskonała okazja dla prezydenta Macrona, by odbudować swój wizerunek po wielu błędach. Aby zaprezentować się jako głowa państwa, spadkobierca królów Francji, budowniczych tego kraju i tej cywilizacji. Namówił ikonę popu Paula McCartneya do zaśpiewania Imagine Johna Lennona, utworu, o którym sam Lennon mówił, że jest manifestem antyreligijnym i traktatem komunistycznym. Przynajmniej prezydent był konsekwentny w swojej pogardzie dla naszego dziedzictwa kulturowego. Szkoda, że nie jest tak chętny do leczenia politycznych i gospodarczych ran kraju.
Mimo wszystko McCartney, Imagine i Emmanuel Macron są niczym w porównaniu z Notre-Dame. Ich antykonformizm jest jedynie konformizmem epoki, która chciała wymazać przeszłość i która znajdowała przyjemność w chorobliwej dekonstrukcji naszej historii. Niegodziwość jest znakiem rozpoznawczym podwójnej kadencji prezydenta Macrona, która zostanie zapamiętana jedynie ze względu na głęboki kryzys polityczny, jaki wywołała.
Z drugiej strony przebudzenie naszej cywilizacji zmiecie tych kuglarzy jak opadłe liście jesienią. Przed nami jeszcze jedna zima, a potem będzie wiosna. Przywrócone światło Notre-Dame jest powrotem nadziei, latarnią dla Europy i całego wolnego świata.
Nathaniel Garstecka
