Reflexions na Niedzielę. Długo oczekiwane przebudzenie
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Un réveil qui se fait attendre
Alors que les médias et les dirigeants européens s’extasient sur un plus qu’hypothétique réveil, plusieurs événements récents nous rappellent que notre sommeil est encore profond et que les cloches n’ont visiblement pas encore sonné suffisamment fort.
Le terroriste islamiste cochait toutes les cases
Tout comme les footballeurs chantent l’hymne national avant de jouer leur match, les « assaillants au couteau » crient « allah akbar! » avant de passer à l’action. Le terroriste ayant commis l’attentat de Mulhouse (1 mort, 4 blessés graves) représente à lui seul toutes les défaillances de l’Etat français de ces cinquante dernières années. Les détails de son parcours ont été révélés par le ministre de l’Intérieur Bruno Retailleau.
– Il est arrivé illégalement d’Algérie en 2014. La France est fortement touchée par l’immigration illégale depuis les années 1980. Cela fait des années que le nombre de clandestins entrant sur le territoire national est estimé entre 50 000 et 100 000. En 2023, le ministère de l’Intérieur reconnaissait qu’il y avait en France « entre 600 000 et 900 000 » d’illégaux. C’est le résultat d’un laxisme généralisé systématiquement accru par les gouvernements successifs.
La France est l’une des destinations privilégiées des migrants. Elle est généreuse, elle est laxiste et est déjà multicommunautaire, ce qui facilite l’ « intégration » des concernés dans des environnements qui leur sont proches.
– Il a été condamné en 2023 pour apologie du terrorisme. Dans le cadre de l’attentat islamiste contre Israël le 7 octobre 2023, la violence antisémite a explosé en France: Glorification du terrorisme palestinien, agressions de citoyens français juifs, ambiguïté « antisionisme/antisémitisme » cultivée par l’extrême-gauche afin d’attirer le vote des banlieues islamisées… Dans un pays meurtri par le terrorisme, les manifestations de soutien aux actions criminelles du Hamas n’ont pas le droit de rester impunies.
Ces événements ont donné une nouvelle occasion aux Français d’ouvrir les yeux sur la réalité de l’immigration massive arabo-musulmane et africaine. Les immigrés importent leur idéologie antisémite et antifrançaise, et la France reste impuissante face à cela.
– Il a été libéré avant la fin de sa peine. Incarcéré à l’issue de son procès pour une durée initiale de 6 mois, il a été remis en liberté après seulement 4 mois. Ici, c’est le laxisme judiciaire qui est en cause. Les juges procèdent régulièrement à des libérations anticipées de personnages dangereux. Ce n’est pas un hasard si l’on dit souvent que « le problème de la police, c’est la justice ».
– Il reçoit une OQTF et est placé en CRA. « Il a été retenu dans un centre de rétention administrative (CRA). On a tenté de prolonger la rétention de 90 jours, mais il a finalement été libéré et assigné à résidence», a détaillé Bruno Retailleau. Nous sommes incapables de traiter avec davantage de sévérité ceux qui constituent une menace pour notre sécurité. C’est le résultat d’une paralysie idéologique et juridique qui dure depuis des décennies: Droits de l’Homme dévoyés, Etat de droit non adapté aux réalités actuelles, progressisme triomphant.
– L’Algérie n’a pas donné de laissez-passer. Pour expulser un immigré illégal, il faut l’accord du pays d’origine. Cet accord n’est pas automatique. La France ne parvient à en obtenir que dans 10% des cas à peu près. C’est peu. Trop peu. Elle semble se refuser à exercer davantage de pression sur les pays d’origines, en particulier sur l’Algérie, qui refuse systématiquement de reprendre ses criminels et autres « influenceurs » antifrançais. Ce pays est entré dans une lutte diplomatique ouverte contre la France, et nous sommes incapables de lui répondre avec force et détermination.
Emmanuel Macron avait pourtant essayé de recoller les morceaux avec Alger. Lors de la campagne présidentielle de 2017, il avait affirmé : „La colonisation fait partie de l’histoire française. C’est un crime, c’est un crime contre l’humanité, c’est une vraie barbarie et ça fait partie de ce passé que nous devons regarder en face en présentant aussi nos excuses à l’égard de celles et ceux envers lesquels nous avons commis ces gestes”. L’Algérie, cependant, ne comprend que le langage de la force. Elle prend notre repentance comme un signe de faiblesse. A un moment, il va falloir agir.
« L’économie a besoin de bras », nous font croire les médias et les hommes politiques. Cependant, certains de ces « bras » sont plus à l’aise dans le maniement du couteau ou de la kalashnikov que dans la production de valeur ajoutée pour l’économie du pays d’accueil. 50 ans de politique migratoire massive donc criminelle, 50 ans de faiblesse, 50 ans d’aveuglement. Tout cela est en train de nous exploser au visage, mais on continue toujours à attendre les effets positifs.
En Allemagne, on prend les mêmes et on recommence
Les médias progressistes nous promettaient le feu de l’enfer en Allemagne. Les ingérences d’Elon Musk en faveur de l’AfD dans la campagne pour les élections fédérales devaient mener au triomphe de l’extrême-droite « xénophobe et raciste ». On imaginait cependant difficilement le milliardaire américain exercer une influence décisive sur le scrutin uniquement grâce à son réseau social et à une apparition en visioconférence lors d’un meeting militant. Il ne dispose d’aucun média classique à sa disposition et d’aucune implication dans le tissu social et associatif du pays, à la différence d’un George Soros dont l’ingérence dans les processus électoraux de nos pays est un cas d’école depuis une vingtaine d’années.
Résultat de l’AfD: un score en forte hausse (20%), mais largement insuffisant pour peser sur la politique de l’Allemagne. De plus, un score en adéquation avec les sondages depuis plusieurs mois, et en deçà des records sondagiers de janvier 2024. Pas de « Musk touch », donc.
Nos élites peuvent se rassurer, Thierry Breton en tête. Il n’y aura pas besoin d’annuler les élections allemandes. La CDU de Friedrich Merz va s’allier avec le SPD d’Olaf Scholz, comme au grand temps d’Angela Merkel, de la « Grande Coalition » et de la collaboration avec la Russie de Vladimir Poutine. La continuité, donc.
Un réveil de courte durée. Emmanuel Macron à Washington
« L’Europe se réveille! », « Nous ne laisserons pas tomber l’Ukraine! », « Nous empêcherons un nouveau Yalta! », « Trump et Poutine se partagent l’Ukraine! », « Les Etats-Unis délaissent leurs valeurs! »… On a tout entendu, ou presque, au sujet des négociations américaines avec la Russie au sujet d’un cessez-le feu. Ursula von der Leyen a même promis à Kiev une nouvelle aide de 3,5 milliards d’euros… sauf que l’aide accordée jusqu’à présent se chiffre à presque 250 milliards d’euros et que la Russie, si elle a échoué à atteindre ses objectifs, continue à progresser dans le Donbass et surtout a fortifié les territoires conquis (voir l’échec de la contre-offensive ukrainienne de 2023). Pour espérer en déloger les Russes, l’Ukraine aurait sans doute besoin de recevoir maintenant en une fois tout ce qu’elle a reçu en 3 ans et de lancer une nouvelle campagne de mobilisation. Autant dire que c’est quasiment impossible.
Emmanuel Macron l’a peut-être compris, et a accepté, au cours de son déplacement à Washington, en plus de l’idée d’un cessez-le feu, que le rôle de l’Europe devrait être désormais de sécuriser la paix en Ukraine. Déplacement à Washington qui s’est fait… sans délégation ukrainienne. On repassera pour le « Pas de négociation sur l’Ukraine sans l’Ukraine ! », mais on appréciera le pragmatisme français. « Pas de négociation sur l’Ukraine sans l’UE ! », semble être plus réaliste. Espérons néanmoins que ce pragmatisme ne mènera pas à renouer la collaboration avec Moscou, qui de toute manière n’a jamais été pleinement rompue par Paris.
Réflexions na niedzielę
Długo oczekiwane przebudzenie
Podczas gdy media i europejscy przywódcy szaleją w kontekście bardziej niż hipotetycznego przebudzenia, kilka ostatnich wydarzeń przypomina nam, że wciąż głęboko śpimy i że dzwony najwyraźniej nie rozbrzmiały jeszcze wystarczająco głośno.
Islamski terrorysta spełniał wszystkie kryteria
Tak jak piłkarze śpiewają hymn narodowy przed rozegraniem meczu, tak nożownicy krzyczą „Allahu Akbar” przed podjęciem działań. Terrorysta, który przeprowadził atak w Miluzie (1 zabity, 4 ciężko rannych), reprezentuje wszystkie błędy francuskiego państwa popełnione w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat. Szczegóły jego ścieżki życiowej ujawnił minister spraw wewnętrznych Bruno Retailleau.
– Przybył on nielegalnie z Algierii w 2014 roku. Od lat 80. XX wieku Francja jest silnie dotknięta problemem nielegalnej imigracji. Od lat liczbę nielegalnych imigrantów przybywających do kraju szacuje się na 50 000 do 100 000. W 2023 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przyznało, że we Francji przebywa „od 600 000 do 900 000” nielegalnych imigrantów. Jest to wynik powszechnej niedbałości, systematycznie zwiększanej przez kolejne rządy.
Francja jest jednym z preferowanych miejsc docelowych dla imigrantów. Jest hojna, pobłażliwa i już teraz jest wielospołeczna, co ułatwia „integrację” zainteresowanych osób w środowiskach, które są im bliskie.
– Został skazany w 2023 roku za przeprosiny za terroryzm. W kontekście islamistycznego ataku na Izrael 7 października 2023 r. antysemicka przemoc eksplodowała we Francji: gloryfikacja palestyńskiego terroryzmu, ataki na żydowskich obywateli Francji, dwuznaczność „antysyjonizmu/antysemityzmu” kultywowana przez skrajną lewicę w celu przyciągnięcia głosów na zislamizowanych przedmieściach… W kraju naznaczonym terroryzmem demonstracje poparcia dla zbrodniczych działań Hamasu nie mają prawa pozostać bezkarne.
Wydarzenia te dały Francuzom kolejną okazję do otwarcia oczu na rzeczywistość masowej imigracji arabsko-muzułmańskiej i afrykańskiej. Imigranci importują antysemicką i antyfrancuską ideologię, a Francja nie jest w stanie ich powstrzymać.
– Został zwolniony przed końcem odbywania kary. Został zwolniony po zaledwie 4 miesiącach. Jest to przypadek opieszałości sądów. Sędziowie regularnie przedterminowo zwalniają niebezpiecznych ludzi. To nie przypadek, że często mówi się, że „problemem policji jest wymiar sprawiedliwości”.
– Otrzymał OQTF (nakaz opuszczenia terytorium Francji) i został umieszczony w CRA (areszcie administracyjnym). „Próbowaliśmy przedłużyć jego areszt o 90 dni, ale ostatecznie został zwolniony i umieszczony w areszcie domowym”, wyjaśnił Bruno Retailleau. Nie jesteśmy w stanie surowiej traktować tych, którzy stanowią zagrożenie dla naszego bezpieczeństwa. Jest to wynik paraliżu ideologicznego i prawnego, który trwa od dziesięcioleci: nadużywanie praw człowieka, rządy prawa, które nie są dostosowane do dzisiejszych realiów, triumfujący progresywizm.
– Algieria nie wydała laissez-passer. Aby wydalić nielegalnego imigranta, potrzebna jest zgoda kraju pochodzenia. Zgoda ta nie jest automatyczna. Francji udaje się ją uzyskać tylko w ok. 10 proc. przypadków. To niewiele. Zbyt mało. Wydaje się, że odmawia wywierania większej presji na kraje pochodzenia, zwłaszcza na Algierię, która systematycznie odmawia przyjmowania z powrotem swoich przestępców i innych antyfrancuskich „wpływowych” osób. Ten kraj rozpoczął otwartą walkę dyplomatyczną z Francją, a my nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć siłą i determinacją.
Emmanuel Macron próbował jednak pozbierać się po tym, co stało się z Algierem. Podczas kampanii prezydenckiej w 2017 r. powiedział: „Kolonizacja jest częścią francuskiej historii. To zbrodnia, to zbrodnia przeciwko ludzkości, to prawdziwe barbarzyństwo i jest to część tej przeszłości, z którą musimy się zmierzyć, przepraszając również tych, wobec których popełniliśmy te czyny”. Algieria rozumie jednak tylko język siły. Odbiera naszą skruchę jako oznakę słabości. W pewnym momencie trzeba będzie podjąć działania.
Media i politycy chcą nam wmówić, że „gospodarka potrzebuje rąk do pracy”. Jednak niektóre z tych „rąk” lepiej władają nożami lub kałasznikowami, niż wytwarzają wartość dodaną dla gospodarki kraju przyjmującego. 50 lat masowej, a zatem przestępczej polityki migracyjnej, 50 lat słabości, 50 lat ślepoty. Wszystko to uderza nas teraz w twarz, ale wciąż czekamy na pozytywne efekty.
W Niemczech po staremu
Postępowe media obiecywały nam ogień piekielny w Niemczech. Ingerencja Elona Muska w federalną kampanię wyborczą AfD miała doprowadzić do triumfu „ksenofobicznej i rasistowskiej” skrajnej prawicy. Trudno było sobie jednak wyobrazić, by amerykański miliarder wywarł decydujący wpływ na wybory wyłącznie za pośrednictwem swojej sieci społecznościowej i wideokonferencji na spotkaniu aktywistów. Nie ma on do dyspozycji tradycyjnych mediów i nie jest zaangażowany w społeczną i stowarzyszeniową tkankę kraju, w przeciwieństwie do George’a Sorosa, którego ingerencja w procesy wyborcze w naszych krajach jest podręcznikowym przypadkiem od ok. dwudziestu lat.
Rezultatem dla AfD był gwałtowny wzrost jej wyniku (20 proc.), ale daleki od wystarczającego, aby wpłynąć na niemiecką politykę. Co więcej, wynik AfD jest zgodny z sondażami od kilku miesięcy i poniżej rekordowych sondaży ze stycznia 2024 roku. Nie ma więc „muzułmańskiego dotyku”.
Nasze elity, na czele z Thierrym Bretonem, mogą spać spokojnie. Nie będzie potrzeby odwoływania niemieckich wyborów. CDU Friedricha Merza zawrze sojusz z SPD Olafa Scholza, jak za czasów Angeli Merkel, „Wielkiej Koalicji” i współpracy z Rosją Władimira Putina. A więc ciągłość.
Krótkotrwałe przebudzenie. Emmanuel Macron w Waszyngtonie
„Europa się budzi”, „Nie zawiedziemy Ukrainy”, „Zapobiegniemy nowej Jałcie”, „Trump i Putin dzielą się Ukrainą”, „Stany Zjednoczone porzucają swoje wartości”… Słyszeliśmy prawie wszystko o amerykańskich negocjacjach z Rosją w sprawie zawieszenia broni. Ursula von der Leyen obiecała nawet Kijowowi kolejne 3,5 miliarda euro pomocy… Pomoc przyznana do tej pory wynosi prawie 250 miliardów euro, a Rosja, nie osiągając swoich celów, nadal posuwa się naprzód w Donbasie, a przede wszystkim ufortyfikowała podbite terytoria (patrz niepowodzenie ukraińskiej kontrofensywy w 2023 r.). Aby mieć nadzieję na wyparcie Rosjan, Ukraina bez wątpienia musiałaby otrzymać za jednym zamachem wszystko, co otrzymała w ciągu 3 lat i rozpocząć nową kampanię mobilizacyjną. Wystarczy powiedzieć, że jest to praktycznie niemożliwe.
Być może zrozumiał to Emmanuel Macron, który podczas swojej podróży do Waszyngtonu poparł ideę zawieszenia broni i zgodził się, że od teraz rolą Europy powinno być zapewnienie pokoju na Ukrainie. Podróż do Waszyngtonu odbyła się… bez ukraińskiej delegacji. To tyle, jeśli chodzi o „Żadnych negocjacji w sprawie Ukrainy bez Ukrainy”, ale możemy za to docenić francuski pragmatyzm. „Żadnych negocjacji w sprawie Ukrainy bez UE” wydaje się bardziej realistyczne. Miejmy jednak nadzieję, że ten pragmatyzm nie doprowadzi do wznowienia współpracy z Moskwą, która to współpraca w istocie nigdy nie została całkowicie zerwana przez Paryż.
Nathaniel Garstecka
