Reflexions na Niedzielę. Mądry Polak po szkodzie?
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Polak mądry po szkodzie ?
Les Polonais ont une chance inouïe. Ils peuvent gérer le développement de leur pays en évitant les erreurs commises par les pays d’Europe de l’ouest. C’est sans doute l’un des rares aspects positifs de s’être trouvé du mauvais côté du rideau de fer, car pendant que l’Occident semait les graines de ses crises futures, l’Europe centrale était gelée par le socialisme réel.
Les Polonais disposent aujourd’hui de toutes les sources de connaissance possibles et imaginables pour savoir ce qui se passe dans à l’ouest de l’Oder. Il y a les médias et les réseaux sociaux. Il y a aussi les témoignages de Polonais s’étant installés en France ou en Allemagne, et enfin les habitants de ces pays qui font le choix de poursuivre leur vie en Pologne. Il y en a de plus en plus. Ces gens parlent, décrivent ce qui se passe dans les grandes villes et leurs banlieues. Ils racontent la montée de l’insécurité, des tensions communautaires, l’aveuglement des politiciens et la malhonnêteté des grands médias. Parfois ils usent de tournures de phrases plus subtiles pour faire passer leur message (« la société française a bien changé en cinquante ans »), et parfois ils sont plus directs.
On ne peut plus dire, dans les années 20 du XXIème siècle, que nous ne savons pas que l’immigration extra-européenne constitue davantage une menace qu’une opportunité. Ceux qui continuent à le penser vivent peut-être dans une cabane au fin fond de la forêt primaire, ou bien ont eu leur cerveau totalement retourné par la propagande progressiste. Ou bien sont extrêmement cyniques.
C’est cette troisième option qui me vient à l’esprit après avoir regardé un reportage de la chaîne d’information publique TVP Info, sur ce restaurateur de Bialowieza qui embauchait uniquement des clandestins ayant franchi illégalement la frontière entre le Bélarus et la Pologne. Les bras m’en sont tombés quand j’ai entendu les propos tenus par M. Slawomir, le propriétaire du local. Il semblait très satisfait de faire travailler des migrants « qui ne touchent pas d’allocations » et qui « vont payer nos retraites ». Un bienfait pour l’économie donc, selon lui. Un bienfait avant tout pour lui, car il n’a pas dit combien il payait ces gens venus d’Afrique ou du Proche-Orient.
« C’est à nous d’être fiers que ces gens veulent venir ici et vivre avec nous », ajoute l’entrepreneur. Ben voyons ! Il nous dit presque que nous devrions aller nous-même les chercher et les faire venir. Comme ça, lui aurait accès à une main d’œuvre docile et bon marché, à des locataires pour ses chambres de bonnes, à des clients pour sa gargote de « plats locaux traditionnels » et sans doute davantage, ce que je ne peux pas développer dans cette chronique.
Il faut que M. Slawomir sache plusieurs choses. Tout d’abord, il se fait le complice de délinquants qui ont violé la frontière extérieure de l’Union européenne. Il y a déjà eu des pertes tragiques parmi les forces polonaises pour empêcher les clandestins agressifs de pénétrer sur notre sol. En agissant comme il le fait, il souille la mémoire de ceux qui ont donné leur vie pour faire respecter le droit et garantir notre sécurité.
Ensuite, dans le reportage, les migrants admettent être passés par Moscou et Minsk, les capitales de la Russie et du Bélarus, qui sont des pays qui nous sont, pour le moins, hostiles. Il est documenté et prouvé que ces Etats manipulent depuis quatre ans les clandestins pour déstabiliser le flanc est de l’UE et de l’OTAN. Ces gens en provenance d’Erythrée, de Somalie, du Congo, de Syrie ou d’Irak entrent en contact direct avec les services russes et bélarusses qui les équipent et leur donnent des consignes pour s’infiltrer en Pologne ou en Lituanie. Nous avons affaire à une guerre hybride, et parmi les immigrés peuvent se trouver de potentiels espions ou des terroristes. Nous l’avons expérimenté, en France, et nous en avons payé le prix fort. Le prix du sang.
En plus du risque terroriste, il y a le risque de l’augmentation de la délinquance. Les vols, les viols, les meurtres, augmentent davantage dans les pays qui accueillent des immigrés extra-européens que dans les autres. Il ne convient nullement de souhaiter que cela arrive, c’est pour cela qu’il faut avertir les Polonais qu’ils ne doivent surtout pas accepter la moindre immigration africaine ou musulmane. C’est une ligne rouge à absolument ne pas franchir et ne risquons pas de le dire: immigration zéro en provenance de ces régions. Je le dis avec d’autant plus de conviction que j’ai pu voir de mes propres yeux et en temps réel à quoi ressemble une société dont la structure ethnique et religieuse change. Et ce n’est vraiment pas beau à voir.
Le reportage usait de toutes les techniques de manipulation connues. Susciter la pitié (le migrant qui aurait fui la guerre, la migrante dont la mère serait morte dans la forêt), présenter les clandestins sous le meilleur angle possible (ils travaillent, veulent s’intégrer et font l’effort d’apprendre le polonais), faire parler à leur sujet des Polonais souriants et rassurants, et mettre en avant des points communs culturels (le migrant qui « prie Jésus »). Tout est pensé pour faire croire au spectateur naïf qu’il n’a rien à craindre et qu’en plus l’immigration va aider à résoudre les problèmes du pays (ils vont payer les retraites et combler le déficit démographique).
Les Français ont eu droit aux mêmes types de reportages pendant quarante ans, et on voit le résultat aujourd’hui: l’économie n’a pas été sauvée, les immigrés sont moins actifs et productifs que les locaux, la démographie et déclinante malgré l’immigration massive, l’insécurité a explosé. Il n’a suffi que de quelques décennies pour transformer un beau pays comme la France en pays en crise profonde. L’immigration n’est bien évidemment pas la seule en cause, mais elle constitue l’un des principaux facteurs de déstabilisation.
Dans un monde idéal, un tel reportage devrait provoquer le torpillage immédiat de la campagne présidentielle des candidats de la coalition de centre-gauche au pouvoir en Pologne : Rafal Trzaskowski (KO), Szymon Holownia (PL50 – Troisième Voie) et Magdalena Biejat (Gauche). En effet, les médias publics ont été « récupérés » par la coalition après sa victoire aux législatives de 2023, et les messages qu’ils véhiculent sont donc de la responsabilité directe du gouvernement de Donald Tusk et de ses alliés. Dans un monde idéal, les Polonais, même les plus critiques envers la droite qui a gouverné de 2015 à 2023 et qui a elle-même ouvert les vannes, devraient sanctionner dans les sondages les candidats de la coalition.
Voir de tels reportages fait naître en moi un profond sentiment d’impuissance. Pourquoi les Polonais, qui se sont illustrés dans l’histoire par leur résilience et leur incroyable esprit de résistance, se laissent convaincre aujourd’hui par une propagande aussi grossière que même les gouvernements communistes des années 1970 et 1980 n’auraient pas osé employer ? Il y a une différence entre jouer à régler ses comptes avec l’équipe dirigeante précédente pour des histoires de fonds publics et mettre en péril la pérennité et la survie de la nation entière. On ne parle en ce moment que de ridicules commissions d’enquête sur des sujets effroyablement mineurs en comparaison aux menaces qui pèsent sur notre avenir.
Les Polonais ont une expression pour qualifier cette situation, « Polak mądry po szkodzie », que l’on pourrait approximativement traduire par cette citation d’Ovide: « Trop tard est brandi le bouclier quand la blessure est faite ». Dans le cas qui nous concerne, nous pouvons citer le proverbe marocain: « Avant de fréquenter les gens, cherchez à bien les connaitre, et usez de prudence ». Les peuples qui en sont à importer de la main d’œuvre bon marché et des remplaçants pour repeupler les campagnes ont abandonné tout notion de prudence, de précaution et d’instinct de survie. Ils sont mûrs pour disparaître, pour être remplacés par d’autres peuples et d’autres civilisations. Le tout sous couvert de « tolérance », d’ « ouverture » et d’ « europeanité ». Sordide.
Réflexions na niedzielę
Mądry Polak po szkodzie?
Polacy mają niesamowitą szansę. Są w stanie zarządzać rozwojem swojego kraju, unikając błędów popełnionych przez kraje Europy Zachodniej. Jest to niewątpliwie jeden z niewielu pozytywnych aspektów bycia po złej stronie żelaznej kurtyny, ponieważ gdy Zachód siał ziarna swoich przyszłych kryzysów, Europa Środkowa była zamrożona przez realny socjalizm.
Polacy mają teraz wszelkie możliwe źródła informacji o tym, co dzieje się na zachód od Odry. Są media i portale społecznościowe. Są też świadectwa Polaków, którzy osiedlili się we Francji czy w Niemczech, i są wreszcie mieszkańcy tych krajów, którzy zdecydowali się kontynuować swoje życie w Polsce. Jest ich zresztą coraz więcej. Ludzie ci zabierają głos, opisując to, co dzieje się w dużych zachodnich miastach i na ich przedmieściach. Mówią o wzroście poziomu niebezpieczeństwa, napięciach społecznych, ślepocie polityków i nieuczciwości mediów głównego nurtu. Czasami używają bardziej subtelnych zwrotów, aby przekazać swoje przesłanie („Francuskie społeczeństwo bardzo się zmieniło w ciągu pięćdziesięciu lat”), a czasami są bardziej bezpośredni.
W latach 20. XXI wieku nie możemy już mówić, że nie wiemy, iż imigracja spoza Europy jest bardziej zagrożeniem niż szansą. Ci, którzy nadal tak uważają, prawdopodobnie mieszkają w chacie głęboko w puszczy lub mają mózg całkowicie wywrócony do góry nogami przez postępową propagandę. Może też są wyjątkowo cyniczni.
To właśnie ta trzecia możliwość przychodzi mi do głowy po obejrzeniu reportażu na publicznym kanale informacyjnym TVP Info o właścicielu restauracji w Białowieży, zatrudniającym tylko nielegalnych imigrantów, którzy nielegalnie przekroczyli granicę między Białorusią a Polską. Ręce mi opadły, gdy usłyszałem, co miał do powiedzenia pan Sławomir, właściciel restauracji. Wydawał się bardzo szczęśliwy, że zatrudnia imigrantów, „którzy nie korzystają z socjalu” i którzy „zapłacą za nasze emerytury”. Jego zdaniem to dobrodziejstwo dla gospodarki. Korzyść przede wszystkim dla niego, ponieważ nie powiedział, ile płaci tym biednym ludziom z Afryki lub Bliskiego Wschodu.
„Powinniśmy być dumni, że ci ludzie chcą tu przyjeżdżać i żyć z nami”, dodaje przedsiębiorca. No pewnie! Niemal mówi nam, że powinniśmy sami po nich jechać i sprowadzić ich tutaj. W ten sposób miałby dostęp do taniej, potulnej siły roboczej, a dzięki temu lokatorów w swoich pokojach, klientów delektujących się „tradycyjnymi lokalnymi potrawami” i bez wątpienia więcej, o czym nie mogę otwarcie mówić w tym felietonie.
Pan Sławomir powinien wiedzieć kilka rzeczy. Po pierwsze, pomaga przestępcom, którzy naruszyli zewnętrzną granicę UE. Były już ofiary wśród polskich sił próbujących powstrzymać agresywnych nielegalnych imigrantów przed przedostaniem się na naszą ziemię. Działając w ten sposób, bezcześci pamięć tych, którzy oddali zdrowie lub życie, by stać na straży prawa i zagwarantować nam bezpieczeństwo. „Praworządność”, prawda?
Po drugie, w materiale imigranci przyznają, że podróżowali przez Moskwę i Mińsk, stolice Rosji i Białorusi, krajów, które są nam, delikatnie mówiąc, wrogie. Udokumentowano i udowodniono, że państwa te od czterech lat manipulują nielegalnymi imigrantami w celu destabilizacji wschodniej flanki UE i NATO. Ci ludzie z Erytrei, Somalii, Konga, Syrii i Iraku są w bezpośrednim kontakcie z rosyjskimi i białoruskimi służbami, które wyposażają ich i dają im instrukcje, jak infiltrować Polskę i Litwę. Mamy do czynienia z wojną hybrydową, a wśród imigrantów można znaleźć potencjalnych szpiegów czy terrorystów. Doświadczyliśmy tego we Francji i zapłaciliśmy za to wysoką cenę. Cenę krwi.
Oprócz ryzyka terroryzmu istnieje ryzyko wzrostu przestępczości. Liczba rabunków, gwałtów i morderstw wzrasta bardziej w krajach, które przyjmują imigrantów spoza Europy, niż w innych. Nie możemy sobie tego życzyć, dlatego musimy ostrzec Polaków, że nie mogą akceptować żadnej afrykańskiej ani muzułmańskiej imigracji. To jest czerwona linia, której absolutnie nie wolno przekroczyć. Ośmielam się powiedzieć: zero imigracji z tych regionów. Mówię to z tym większym przekonaniem, że widziałem na własne oczy, jak wygląda społeczeństwo, gdy zmienia się jego struktura etniczna i religijna. I nie jest to piękny widok.
W reportażu wykorzystano wszystkie znane techniki manipulacji. Wzbudzanie litości (imigrant, który niby uciekł przed wojną, imigrantka, której matka niby zginęła w lesie przy granicy), przedstawianie nielegalnych imigrantów w jak najlepszym świetle (pracują, chcą się integrować i podejmują wysiłek nauki języka polskiego), uśmiechnięci i uspokajający Polacy mówiący o nich, podkreślanie podobieństw kulturowych (imigrant, który „modli się do Jezusa”). Wszystko po to, by naiwni odbiorcy uwierzyli, że nie mają się czego obawiać, a imigranci pomogą rozwiązać problemy kraju (zapłacą za emerytury i uzupełnią deficyt demograficzny). Na końcu reportażu kamera prowokacyjnie nagrywa, jak imigrantka przechodzi obok plakatu „Murem za polskim mundurem”.
Francuzi przez czterdzieści lat byli traktowani tego samego rodzaju materiałami, a dziś widzimy tego efekty: gospodarka nie została uratowana, imigranci są mniej aktywni i produktywni niż miejscowi, demografia spada pomimo masowej imigracji, a liczba przestępstw wzrasta. Wystarczyło zaledwie kilka dekad, by przekształcić piękny kraj, Francję, w państwo pogrążone w głębokim kryzysie. Imigracja nie jest oczywiście jedyną przyczyną, ale jest jednym z głównych czynników destabilizujących.
W idealnym świecie taki reportaż natychmiast storpedowałby kampanię prezydencką kandydatów rządzącej w Polsce centrolewicowej koalicji: Rafała Trzaskowskiego (KO), Szymona Hołowni (Polska 2050) i Magdaleny Biejat (Lewica). Media publiczne zostały przejęte przez koalicję po jej zwycięstwie w wyborach parlamentarnych w 2023 r., a zatem za przekazywane przez nie wiadomości bezpośrednio odpowiadają rząd Donalda Tuska i jego sojusznicy. W idealnym świecie od Polaków, nawet tych najbardziej krytycznych wobec prawicowego rządu, który rządził w latach 2015–2023 i który sam otworzył wrota, oczekiwałoby się ukarania kandydatów koalicji w sondażach.
Widząc takie rzeczy w telewizji, mam głębokie poczucie bezradności. Dlaczego Polacy, którzy w historii wyróżniali się odpornością i niesamowitym duchem oporu, dają się dziś przekonać tak prymitywnej propagandzie, na jaką nie odważyłyby się nawet komunistyczne rządy z lat 70. i 80. ubiegłego wieku? Jest różnica między rozliczaniem poprzedniej ekipy za takie sprawy jak fundusze publiczne a narażaniem na szwank przetrwania całego narodu. W tej chwili słyszymy tylko o absurdalnych komisjach śledczych w sprawach, które są przerażająco drobne w porównaniu z zagrożeniami dla naszej przyszłości.
Polacy mają na określenie tej sytuacji powiedzenie „mądry Polak po szkodzie”, co można z grubsza przetłumaczyć jako cytat z Owidiusza: „Zbyt późno podnosi się tarczę, gdy rana jest już zadana”. W naszym przypadku można zacytować marokańskie przysłowie: „Zanim zaczniesz obcować z ludźmi, postaraj się ich dobrze poznać i zachowaj ostrożność”. Ludzie, którzy obecnie importują tanią siłę roboczą i zastępców w celu ponownego zaludnienia wsi i miasteczek, porzucili wszelkie pojęcie roztropności, ostrożności czy instynktu przetrwania. Są gotowi na wyginięcie i zastąpienie ich innymi narodami i cywilizacjami. Wszystko pod płaszczykiem „tolerancji”, „otwartości” i „europejskości”. Odrażające.
Nathaniel Garstecka
