Reflexions na Niedzielę. Nowa męczennica
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Une nouvelle martyre
Elle avait 19 ans, elle était étudiante à l’université Paris-Dauphine. Elle était rayonnante, elle avait la joie de vivre, elle était aimée de ses proches. Elle s’appelait Philippine. Philippine Le Noir de Carlan. Elle a été massacrée il y a quelques jours par un étranger marocain en situation irrégulière. Elle est une nouvelle martyre de la politique criminelle des gouvernements successifs depuis 70 ans.
Alors oui, je sais. Tous les immigrés, tous les étrangers ne sont pas des meurtriers ou des violeurs. La criminalité existe partout. Même dans des régions calmes, non touchées par l’immigration de masse, des tragédies arrivent. Ici, une mère tue ses enfants en bas âge et les met au congélateur ; là, une série de viols commis sur une femme sous « soumission chimique », ou des affaires de pédophilie ; ailleurs, des accidents de la route meurtriers… J’ai moi-même des origines immigrées, je ne suis pas un catholique blond aux yeux bleus, accuser « les autres » dans leur intégralité est une absurdité.
Voilà. Les précautions d’usage ayant été prises, nous pouvons parler du sujet. Ici, tous les services de l’Etat ont failli, l’un après l’autre. Le Marocain en question est entré en France en 2019 via l’Espagne à l’aide d’un visa touristique. Etant mineur à l’époque, il a été pris en charge par l’ « aide à l’enfance » locale. Dès sont arrivée, il commet un viol et est condamné à 7 ans de prison. Il bénéficie évidemment de remises de peine automatiques, ce qui fait qu’il n’est privé de liberté que pendant 5 ans. Le Maroc autorise son rapatriement, le laissez-passer consulaire est envoyé. Entre-temps, le criminel est « assigné à résidence » dans un hôtel, dans l’attente de son expulsion. Il en profite pour disparaître dans la nature. Quelques jours plus tard, il tue la jeune Philippine, près de l’université Dauphine, dans le XVIème arrondissement de Paris, et revient le lendemain l’enterrer avec une pioche dans le Bois de Boulogne. Peu de temps après, il est localisé en Suisse et arrêté par les autorités locales.
C’est un échec global. Administration, politique, justice… La France ne contrôle plus rien et n’a nullement la volonté de changer cet état de fait. Les commentateurs débattent sur le nouveau gouvernement, sur Michel Barnier premier ministre, Bruno Retailleau à l’Intérieur et Didier Migaud à la Justice. Rien n’y fait. Ce ne sont pas ces gens-là qui vont redresser la France.
On va me dire : « Etat de droit ». L’ « Etat de droit » est censé protéger les citoyens des dérives du pouvoir, pas l’exposer à la faiblesse du système.
On va me dire que la Justice et les juges sont indépendants. Je vais répondre que c’est une utopie, une chimère. Les juges sont des êtres humains, pas des robots. Ils ont leurs opinions politiques, leur engagement social, leur idéologie. Beaucoup ne cachent pas leur militantisme, souvent de gauche progressiste. Beaucoup estiment que leur mission n’est pas de rendre justice, mais de réparer les inégalités sociales et lutter contre les « violences systémiques ». Beaucoup, enfin, sont arc-boutés sur leurs privilèges et désirent bien évidemment rester intouchables, impunis.
On va me dire qu’on a besoin de l’immigration pour notre économie. Je vais répondre que c’est un profond mensonge, ressassé depuis des décennies par des lobbies et des politiciens qui n’y voient que leur intérêt. Nos économies sont parfaitement capables de s’adapter à des démographies déclinantes et vieillissantes. Elles ont connu pire dans l’histoire, et c’est lorsqu’une société est placée face à une situation de crise qu’elle dévoile pleinement ses capacités d’innovation. La main d’œuvre immigrée sous qualifiée et bon marché et juste une subvention déguisée pour certains secteurs pour ne pas qu’ils aient à engager les nécessaires investissements de modernisation.
On va me dire que l’Etat n’a pas les moyens. Je vais répondre qu’il les a. Il a été capable d’enfermer toute la population pendant des mois, de déployer des systèmes sophistiqués pour contrôler nos mouvements, il est capable de remonter à chacun d’entre nous et de nous condamner pour un message « haineux » sur les réseaux sociaux. Qu’on ne nous fasse pas croire qu’il est techniquement incapable de mettre un terme à sa générosité infinie à l’égard des immigrés. Il suffit, dès demain, de faire passer des circulaires ministérielles restreignant les régularisations et l’asile.
On va me dire qu’on ne peut pas procéder aux expulsions sans les laissez-passer consulaires. Sévissons donc, faisons de notre pays un enfer pour les concernés, coupons les pompes aspirantes, le social, le médical, l’éducatif, l’associatif, et faisons en sorte qu’ils partent eux-mêmes de leur plein gré.
On va me dire que ce que je dis rappelle « les heures les plus sombres ». Je vais répondre que c’est le fait de toujours tout assimiler aux « heures les plus sombres » que nous sommes devenus incapables de nous défendre, que nous en sommes là aujourd’hui. De plus, les heures les plus sombres, c’est ce qu’actuellement ont subi Lola, Philippine ou les victimes du Bataclan. Et c’est ce que subiront beaucoup d’autres si on continue à avoir les yeux et les esprits fixés sur les tragédies du passé.
On va me parler d’humanisme, de démocratie, des droits de l’Homme, de métissage universel. Je vais répondre que ça suffit. Ces grands mots, sortis de l’esprit d’idéologues en des temps bien différents, ne résistent pas à l’épreuve de la réalité qui nous a été imposée en l’espace de quelques dizaines d’années à peine. La démocratie et l’humanisme ne valent que pour ceux qui partagent les mêmes valeurs que nous, qui appartiennent à la même civilisation. Ce n’est clairement plus le cas ici.
On va me dire que je ne suis pas aussi déterminé quand il ne s’agit pas de criminels d’origine immigrée. Je vais répondre, pour me répéter, que la criminalité existe bien entendu partout et dans toutes les couches de la société, mais que justement, c’est la raison pour ne pas en importer davantage. Si l’Etat n’avait pas failli, Philippine serait toujours en vie. C’est un drame qu’on aurait pu facilement éviter. Encore un. Malheureusement, pas le dernier
Pourquoi cette tragédie-là en particulier me fait tant réagir, me bouleverse autant? Elle a eu lieu très près de chez moi, à Paris. Je connais bien l’université Dauphine, j’aurais pu y étudier et je m’y suis rendu plusieurs fois ; et les terrains alentour, où j’ai vécu des années. On peut dire que je connais le quartier par cœur. Je visualise le chemin pris par la victime et par le meurtrier. J’imagine l’endroit précis où cette jeune fille a été « enterrée ». C’est d’autant plus douloureux. Ensuite, c’est parce que je viens régulièrement avec ma fille passer quelques jours dans le coin, et que dorénavant je serai inquiet à chaque sortie avec elle, quand bien même il s’agit d’un quartier d’habitude plutôt calme. Enfin, j’envisageais à l’avenir de l’inciter à partir étudier en France. Je serai obligé de dire à ma fille de faire attention, de ne pas s’approcher de tel ou tel profil, quitte à passer pour un « raciste ». Au final, je ne sais même pas si je souhaiterai qu’elle y parte.
J’en ai assez de faire semblant d’adhérer au discours comme quoi le multiculturalisme serait une richesse, que l’immigration serait une chance. Non. C’est tout l’inverse. Le multiculturalisme, c’est la libanisation. L’immigration massive arabo-musulmane et africaine, c’est la tribalisation. Les arguments sur les pauvres immigrés qui cherchent une meilleure vie et qu’il faut « accueillir dans les meilleurs conditions puis régulariser » ne m’atteignent plus. Ils me répugnent. Davantage à chaque crime commis par un clandestin ou même par un régulier ou un descendant d’immigré, donc techniquement un « Français ».
Ce ne sont pas des question que je me pose, habitant en Europe centrale, en Pologne. Je n’ai pas peur ici pour ma fille. Elle peut grandir dans un environnement apaisé, dans une société relativement homogène ethniquement et culturellement. Les Polonais ne mesurent pas pleinement la chance qu’ils ont d’habiter là où ils habitent. Certes, il y a encore de la pauvreté. Certes, il y a parfois des inondations meurtrières. Certes, la qualité de l’air est en certains endroits mauvaise. J’en suis conscient. Je ne suis pas aveugle. Je ne me fais aucun plaisir à critiquer la France et je n’ai aucun intérêt personnel à encenser la Pologne. Je suis libre de mes mouvements. Si je veux, je peux revenir demain à Paris, j’ai un logement et je pourrai sans doute y trouver du travail. C’est cependant parce que je connais les pays d’Europe de l’ouest que je peux affirmer, la main sur le cœur, que je suis heureux de m’être installé en Europe centrale. Les maux qui touchent la société polonaise ne sont rien, ou presque, en comparaison avec le calvaire enduré par un nombre croissant de Français. Il reste à espérer que jamais la Pologne ne prenne le chemin de la France. Des signaux inquiétants commencent à apparaître, mais je continuerai à militer pour que ça n’aille pas plus loin.
Réflexions na niedzielę
Nowa męczennica
Miała 19 lat, była studentką Uniwersytetu Paris-Dauphine. Była promienna, radowała się życiem i była kochana przez rodzinę i przyjaciół. Miała na imię Philippine. Philippine Le Noir de Carlan. Kilka dni temu została zmasakrowana przez nielegalnego marokańskiego imigranta. Jest kolejną męczennicą zbrodniczej polityki kolejnych francuskich rządów w ciągu ostatnich 70 lat.
Tak, wiem. Nie wszyscy imigranci, nie wszyscy obcokrajowcy są mordercami czy gwałcicielami. Przestępczość istnieje wszędzie. Nawet w spokojnych regionach nietkniętych masową imigracją zdarzają się tragedie. Tutaj matka zabija swoje małe dzieci i wkłada je do zamrażarki; tam seria gwałtów popełnionych na kobiecie w wyniku jej „chemicznej uległości” lub przypadki pedofilii; gdzie indziej śmiertelne wypadki drogowe… Sam mam imigranckie korzenie, nie jestem blondynem, niebieskookim katolikiem, oskarżanie „innych” w całości jest absurdalne.
Teraz, gdy zastosowałem środki retorycznej ostrożności, możemy przejść do tematu. W tym przypadku wszystkie służby rządowe zawiodły, jedna po drugiej. Marokańczyk, o którym mowa, wjechał do Francji w 2019 r. przez Hiszpanię na podstawie wizy turystycznej. Ponieważ był wówczas niepełnoletni, został objęty opieką przez lokalny „organ ds. opieki nad dziećmi”. Zaraz po przyjeździe dopuścił się gwałtu i skazano go na 7 lat więzienia. Oczywiście wyrok został automatycznie złagodzony, więc złoczyńca został pozbawiony wolności tylko na 5 lat. Maroko zezwoliło na jego repatriację, przepustka konsularna została wysłana. W międzyczasie przestępca został umieszczony w „areszcie domowym” w hotelu, gdzie oczekiwał na deportację. Wykorzystał sytuację i „rozpłynął się” w powietrzu. Kilka dni później zabił młodą Philippine w pobliżu Uniwersytetu Dauphine, w 16. dzielnicy Paryża, a następnego dnia wrócił, by zakopać ją przy użyciu kilofa w Lasku Bulońskim. Po ucieczce został zlokalizowany w Szwajcarii i aresztowany przez lokalne władze.
To była globalna porażka. Administracja, polityka, wymiar sprawiedliwości… Francja nie kontroluje już niczego i nie ma nawet woli, by zmienić ten stan rzeczy. Komentatorzy debatują nad nowym rządem, Michelem Barnierem jako premierem, Brunonie Retailleau jako ministrem spraw wewnętrznych i Didierem Migaudem jako ministrem sprawiedliwości. Ale nic się nie dzieje. To nie są ludzie, którzy odmienią Francję.
Ktoś mi powie: „Praworządność”. Rządy prawa mają chronić obywateli przed ekscesami władzy, a nie narażać ich na słabość systemu.
Ktoś mi powie, że sądownictwo i sędziowie są niezależni. Odpowiem, że to utopia, chimera. Sędziowie to ludzie, a nie roboty. Mają swoje poglądy polityczne, są zaangażowani społecznie, mają swoją ideologię. Wielu z nich nie ukrywa swojego aktywizmu, często na rzecz postępowej lewicy. Wielu z nich uważa, że ich misją nie jest wymierzanie sprawiedliwości, ale naprawianie nierówności społecznych i zwalczanie „przemocy systemowej”. Wreszcie wielu z nich zakorzenionych jest w swoich przywilejach i najwyraźniej chce pozostać nietykalnymi i bezkarnymi.
Ludzie mówią mi, że potrzebujemy imigracji dla naszej gospodarki. Odpowiem, że jest to głębokie kłamstwo, powtarzane od dziesięcioleci przez lobby i polityków, którzy widzą w tym tylko własne interesy. Nasze gospodarki są w stanie doskonale dostosować się do spadającej i starzejącej się demografii. W historii zdarzały się już gorsze sytuacje, i to właśnie wtedy, gdy społeczeństwo staje w obliczu kryzysu, w pełni ujawnia swoją zdolność do innowacji. Tania, niekwalifikowana siła robocza imigrantów to tylko ukryta dotacja dla niektórych sektorów, dzięki której nie muszą one dokonywać niezbędnych inwestycji w modernizację.
Ludzie powiedzą mi, że państwo nie ma odpowiednich zasobów. Odpowiadam, że ma. Jest w stanie zamknąć całą populację na wiele miesięcy, wdrożyć zaawansowane systemy do monitorowania naszych ruchów i jest w stanie wyśledzić każdego z nas i wysłać do sądu za „nienawistną” treść w sieciach społecznościowych. Nie dajmy się zwieść myśleniu, że jest technicznie niezdolne do położenia kresu swojej nieskończonej hojności wobec imigrantów. Wszystko, co musi zrobić od jutra, to wydać okólniki ministerialne ograniczające regularyzację i azyl.
Ludzie powiedzą mi, że nie możemy przeprowadzić deportacji bez przepustek konsularnych. Więc bądźmy twardzi, uczyńmy nasz kraj piekłem dla tych, których to dotyczy, odetnijmy im socjal, leczenie, edukację i pomoc stowarzyszeń i upewnijmy się, że opuszczą nasz kraj z własnej woli.
Ludzie powiedzą mi, że to, co mówię, przypomina „najczarniejsze godziny”. Odpowiem, że to dlatego, że zawsze utożsamiamy wszystko z „najczarniejszymi godzinami”, staliśmy się niezdolni do obrony i jesteśmy w miejscu, w którym jesteśmy dzisiaj. Co więcej, najczarniejsze godziny są tym, przez co przeszli młoda Lola, Philippine i ofiary Bataclan. I to jest to, przez co przejdzie wielu innych, jeśli nadal będziemy skupiać nasze oczy i umysły na tragediach z przeszłości.
Ludzie będą mi mówić o humanizmie, demokracji, prawach człowieka i uniwersalnym mieszaniu się. Powiem, że już wystarczy. Dość. Te wielkie słowa, wymyślone przez ideologów w bardzo różnych czasach, nie wytrzymują próby rzeczywistości, która została nam narzucona w ciągu zaledwie kilku dekad. Demokracja i humanizm są ważne tylko dla tych, którzy podzielają nasze wartości i należą do tej samej cywilizacji. W tym przypadku najwyraźniej tak już nie jest.
Ludzie powiedzą mi, że nie jestem tak zdeterminowany, gdy nie chodzi o przestępców pochodzenia imigranckiego. Odpowiem, powtarzając, że przestępczość oczywiście istnieje wszędzie i w każdej warstwie społeczeństwa, ale właśnie dlatego nie powinniśmy importować jej więcej. Gdyby państwo nie zawiodło, Philippine nadal by żyła. To zbrodnia, której można było łatwo uniknąć. Kolejna. Niestety, nie ostatnia.
Dlaczego ta konkretna tragedia wywołuje u mnie tak silną reakcję i tak bardzo mnie denerwuje? Wydarzyła się w Paryżu, bardzo blisko mojego miejsca zamieszkania. Dobrze znam Uniwersytet Dauphine – mogłem tam studiować i byłem tam kilka razy – i okolicę, w której mieszkałem przez lata. Można powiedzieć, że znam tę dzielnicę jak własną kieszeń. Potrafię sobie zwizualizować trasę, jaką pokonali ofiara i morderca. Wyobrażam sobie dokładne miejsce, w którym ta młoda dziewczyna została zakopana. To sprawia, że jest to tym bardziej bolesne. Po drugie, to dlatego, że regularnie tam jeżdżę, by spędzić tam kilka dni z moją córką, i od teraz będę się martwić za każdym razem, gdy z nią wyjdę, mimo że jest to zwykle dość spokojna okolica. W końcu myślałem o zachęceniu jej do studiowania we Francji w przyszłości. Będę musiał mówić jej, żeby była ostrożna, żeby trzymała się z dala od takich a takich profili, nawet jeśli będzie to oznaczało, że wyjdę na „rasistę”. W końcu nie wiem nawet, czy chciałbym, żeby tam ostatecznie pojechała.
Mam dość udawania, że zgadzam się z argumentem, że wielokulturowość jest źródłem bogactwa, że imigracja jest szansą. Nie. Jest wręcz przeciwnie. Wielokulturowość to libanizacja. Masowa imigracja arabsko-muzułmańska i afrykańska to trybalizacja naszych społeczeństw. Argumenty o biednych imigrantach szukających lepszego życia, których należy „przyjąć na najlepszych możliwych warunkach, a następnie uregulować ich pobyt”, już do mnie nie przemawiają. Wywołują u mnie obrzydzenie. Tym bardziej za każdym razem, gdy przestępstwo popełnia nielegalny imigrant, a nawet zwykły imigrant lub potomek imigranta, który z administracyjnego punktu widzenia jest „Francuzem”.
To nie są pytania, które zadaję sobie, mieszkając w Europie Środkowej, w Polsce. Nie boję się tutaj o moją córkę. Może dorastać w spokojnym otoczeniu, w stosunkowo jednorodnym etnicznie i kulturowo społeczeństwie. Polacy nie do końca doceniają, jakie mają szczęście, że żyją tam, gdzie żyją. Oczywiście wciąż jest bieda. Tak, zdarzają się śmiertelne powodzie. Trzeba przyznać, że w niektórych miejscach jakość powietrza jest po prostu zła. Zdaję sobie z tego sprawę. Nie jestem ślepy. Nie czerpię przyjemności z krytykowania Francji i nie mam osobistego interesu w chwaleniu Polski. Mogę się swobodnie przemieszczać. Jeśli chcę, mogę jutro wrócić do Paryża, mam gdzie mieszkać i prawdopodobnie znajdę tam pracę. Ale właśnie dlatego, że znam kraje Europy Zachodniej, mogę z ręką na sercu powiedzieć, że cieszę się, że osiadłem w Europie Środkowej. „Choroby” dotykające polskie społeczeństwo są niczym lub prawie niczym w porównaniu z męką znoszoną przez coraz większą liczbę Francuzów. Możemy mieć tylko nadzieję, że Polska nigdy nie pójdzie drogą Francji. Niepokojące oznaki zaczynają się niestety pojawiać, ale będę kontynuował działania na rzecz tego, by sprawy nie poszły dalej.
Nathaniel Garstecka
