Reflexions na Niedzielę. Polska złota jesień
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
L’automne doré polonais
Les premiers toussotements nous indiquent que l’été est bel et bien terminé. Le matin, les températures avoisinent déjà le 0 degré. J’ai dû ressortir mon écharpe et je cherche encore mon bonnet.
L’automne est un mois propice à la mélancolie. Les rues se font soudainement moins animées, les visages se crispent, l’obscurité grignote désormais les après-midi. Déambuler dans les rues de Varsovie en cette période a ainsi quelque chose de particulier, de profond. Quand j’habitais encore en France, j’aimais venir à Varsovie justement à cette période. Cela va sembler étrange, mais les soirées plus rapides et la griseur de la ville avaient quelque chose d’attirant.
On se met à réfléchir sur l’âme de cette ville martyre. On se souvient qu’elle a été totalement rasée par les Allemands durant l’été 1944 après cinq ans d’une occupation meurtrière. Les quelques beaux bâtiments que l’on peut voir ont quasiment tous été reconstruits après la guerre, mais sont noyés dans un océan d’odieux blocs socialistes ou d’insipides tours en verre capitalistes. Les autorités polonaises qui ont succédé aux communistes ne pensent qu’au fonctionnel, à l’utile. On pense à la direction prise par nos sociétés occidentales, qui n’a rien de radieux.
Au cours de notre balade, nous passons devant le grand parc Lazienki, connu entre autres pour sa faune. On peut y croiser des biches, des paons et d’amicaux écureuils, qui n’hésitent pas à nous grimper dessus du moment que l’on a quelques noisettes à partager avec eux. Et ce tapis orange et doré qui s’épaissit de jour en jour et à vue d’œil. Les feuilles qui tombent, de plus en plus vite. Ces couleurs réchauffent le cœur et l’esprit. Les enfants courent dans les feuilles, en ramassent pour les cours de science à l’école, trouvent des châtaignes et s’en remplissent les poches.
Près de Varsovie, la forêt de Kampinos. C’est là-bas que « l’automne doré » polonais est le mieux visible. Si vous cherchez un endroit pour une balade romantique, n’hésitez pas ! Les environs de Kampinos se développent, notamment du fait des Varsoviens qui souhaitent s’éloigner du brouhaha de la ville, tout en profitant de la proximité de la capitale.
Les grandes victimes de l’automne ? Ceux qui habitent dans des maisons avec jardin. D’autant plus s’ils ont des arbres. Des jours, voire des semaines de corvée. C’est mon cas. Investir dans du bon matériel de ratissage est de fait essentiel. Allons, c’est une belle saison, essayons d’en profiter le plus possible.
Un conservateur à la Place Beauvau
En attendant d’agir, ou à défaut de pouvoir, le nouveau ministre de l’Intérieur Bruno Retailleau a marqué les esprits par un long entretien accordé à LCI. Il y a tenu des propos de droite assumée, ce qui ne s’était plus vu chez un membre du gouvernement depuis des très nombreuses années, quitte à empiéter sur des domaines qui ne sont pas les siens.
On peut se demander pourquoi a-t-il été si offensif contre l’immigration massive, le laxisme judiciaire, la GPA ou le délitement culturel de la France, sachant que cela l’isole dans un gouvernement qui n’est pas du tout sur une telle ligne. On sait bien que tout cela déplait fortement à la l’aile macroniste du gouvernement Barnier, et même à certains ministres Républicains. On sait bien que sans l’appui de la coalition, il ne pourra pas mettre en place sa politique. Cela s’est d’ailleurs confirmé lors du discours de politique générale du premier ministre. L’exercice était plutôt monotone à part quelques piques lancées à droite à gauche, et n’a pas suscité de grand enthousiasme.
Il est possible que Bruno Retailleau cherche de cette manière à se positionner pour la prochaine élection présidentielle, à reconstruire son parti autour de positions de droite. Son diagnostic est le bon : c’est parce que sa famille politique s’est éloignée du conservatisme qu’elle a tant déçu entre 2007 et 2012 et que ses électeurs ont par la suite renforcé les rangs du RN ou ceux de Reconquête. L’ancien président Nicolas Sarkozy, lui, ne l’a toujours pas compris. Dans une intervention télévisée, il a déclaré n’être « ni libéral, ni conservateur », sans doute pour se démarquer du nouveau ministre de l’Intérieur.
Il n’empêche, entendre de la bouche de Bruno Retailleau que le Hamas et le Hezbollah sont des mouvements terroristes, que notre civilisation est judéo-chrétienne, que le mariage homosexuel est le cheval de Troie de la GPA, que l’immigration n’est pas une chance pour la France, que l’impôt n’est pas la solution ou que « l’Etat de droit ne doit pas écraser la démocratie », c’est plutôt rafraichissant, ça nous change de l’ordinaire.
Plus qu’un mois
Nous ne sommes plus qu’à quelques semaines de l’élection présidentielle américaine. Cette dernière a d’ailleurs déjà commencé d’une certaine manière, le vote anticipé étant autorisé dans plusieurs Etats, dont des Etats clés comme le Wisconsin, la Géorgie ou le Michigan. Chacun d’entre eux dispose de son propre système de vote. Vote anticipé, vote par correspondance, vote sur machine… tout cela suscite la crainte légitime de fraudes et de manipulations. Les Républicains ont annoncé que cette fois-ci, ils seraient vigilants. Ils ont intérêt, s’ils veulent espérer l’emporter.
Tout le monde semble déjà avoir oublié que Donald Trump a survécu à deux tentatives d’assassinat ces derniers mois. S’il avait été démocrate, les photos de ces évènements seraient affichées en continu dans des encadrés fixes sur toutes les télévisions et dans tous les journaux des Etats-Unis, si ce n’est du monde. Mais Donald Trump est le candidat du parti républicain. Il s’oppose à la mainmise du gouvernement fédéral sur les affaires quotidiennes des citoyens. Il combat le marxisme culturel des idéologues des centres-villes. Il critique le laxisme migratoire des démocrates. Il soutient ouvertement Israël. Pour la gauche, il est donc un ennemi à abattre. D’ailleurs, elle ne s’en cache même pas et n’hésite pas à parler d’élimination physique. On ne sait pas si c’est de l’humour ou pas, mais force est de constater que certains citoyens faibles d’esprit prennent ces « blagues » au sérieux et passent à l’acte. Si on traite quelqu’un de nazi, de Hitler et de fasciste sans cesse pendant des années, comme s’étonner ensuite qu’il y ait des tentatives d’assassinat ? Les médias ont-ils retenu la leçon ? Bien évidemment que non, la haine se poursuit, et se poursuivra, surtout si Donald Trump est élu président.
On parle beaucoup, et en mal, de la politique étrangère que mettrait en place celui qui a été président de 2016 à 2020. Cependant, on n’évoque que rarement le bilan et les projets de Kamala Harris. Qu’a-t-elle réalisé, en tant que vice-présidente de l’administration Biden ? Le désastre du retrait d’Afghanistan, la suppression des sanctions contre le gazoduc germano-soviétique (pardon, germano-russe) Nord Stream 2, le détricotage de celles imposées par Donald Trump contre l’Iran, le feu vert donné à Poutine pour envahir l’Ukraine, l’embrasement du Proche-Orient à partir de l’attentat terroriste commis par le Hamas contre Israël le 7 octobre 2023, les menaces accrues de la Chine contre Taïwan… Remarquable bilan, en effet, qu’il est criminel de souhaiter prolonger.
Réflexions na niedzielę
Polska złota jesień
Pierwsze kaszlnięcia oznajmiają nam, że lato na dobre się skończyło. Rano temperatury zbliżają się już do 0 stopni. Musiałem wygrzebać szalik i wciąż szukam czapki.
Jesień to melancholijny czas. Ulice nagle stają się mniej ożywione, twarze są napięte, a popołudnia ciemniejsze. Spacer ulicami Warszawy o tej porze roku ma w sobie coś wyjątkowego i głębokiego. Dawniej, kiedy mieszkałem jeszcze na stałe we Francji, lubiłem przyjeżdżać tutaj właśnie wtedy. Może zabrzmi to dziwnie, ale szybko zapadająca ciemność i szarość Warszawy przyciągały mnie.
Zaczynamy zastanawiać się nad duszą tego męczeńskiego miasta. Pamiętamy, że zostało ono całkowicie zrównane z ziemią przez Niemców latem 1944 roku, po pięciu latach morderczej okupacji. Nieliczne piękne budynki, które można zobaczyć, zostały prawie wszystkie odbudowane po wojnie, ale toną w morzu ohydnych socjalistycznych bloków lub mdłych kapitalistycznych szklanych wież. Polskie władze, które zastąpiły komunistów, myślą tylko o tym, co funkcjonalne, użyteczne. My myślimy o kierunku, w którym podążają nasze zachodnie społeczeństwa, a który wcale nie jest świetlany.
Podczas naszego spaceru przechodzimy obok parku Łazienkowskiego, można w nim spotkać zwierzęta. Są tu sarenki, pawie i przyjazne wiewiórki, które nie zawahają się wskoczyć na nas, jeśli tylko mamy dla nich kilka orzeszków. A pomarańczowo-złoty dywan gęstnieje z dnia na dzień. Spada coraz więcej liści. Ich kolory rozgrzewają serce i ducha. Wśród tych liści biegają dzieci, zbierając je na szkolne lekcje przyrody, znajdują kasztany i wypychają nimi kieszenie.
Pod Warszawą – Kampinos. To tutaj najlepiej widać polską złotą jesień. Jeśli szukamy miejsca na romantyczny spacer, to tutaj! Okolice Kampinosu cieszą się wielką popularnością, szczególnie wśród warszawiaków, którzy chcą uciec od miejskiego zgiełku, jednocześnie ciesząc się bliskością stolicy.
Największe ofiary jesieni? Ci, którzy mieszkają w domach z ogrodami. Zwłaszcza jeśli mają drzewa. To dni, a nawet tygodnie pracy na działce. Tak właśnie jest w moim przypadku. Inwestycja w dobry sprzęt do radzenia sobie z liśćmi to podstawa. To piękna pora roku, postarajmy się ją jak najlepiej wykorzystać.
Konserwatysta na Place Beauvau
Czekając na podjęcie działań lub świadom swej niemożności, nowy minister spraw wewnętrznych Bruno Retailleau odcisnął swoje piętno długim wywiadem w LCI. Wygłosił kilka prawicowych komentarzy, czego nie widziano u członka rządu od wielu, wielu lat, nawet jeśli oznaczało to wkraczanie na obszary, które nie należą do niego.
Można się zastanawiać, dlaczego tak otwarcie wypowiadał się przeciwko masowej imigracji, pobłażliwości wymiaru sprawiedliwości, macierzyństwu zastępczemu i kulturowemu upadkowi Francji, wiedząc, że izoluje go to w rządzie, który wcale nie zgadza się z tymi poglądami. Powszechnie wiadomo, że wszystko to bardzo nie podoba się macronowskiemu skrzydłu rządu Barniera, a nawet niektórym republikańskim ministrom. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że bez wsparcia a minima tej kruchej koalicji nie będzie on w stanie realizować swojej polityki. Zostało to potwierdzone podczas przemówienia premiera. Było ono raczej monotonne, poza kilkoma ciosami rzuconymi na prawo i lewo, i nie wzbudziło większego entuzjazmu.
Możliwe, że Bruno Retailleau szuka sposobu, aby przygotować się do następnych wyborów prezydenckich, aby odbudować swoją partię wokół prawicowych pozycji. Jego diagnoza jest słuszna: to dlatego, że jego rodzina polityczna odeszła od konserwatyzmu, tak rozczarowała w latach 2007–2012, gdy rządziła ostatni raz, a jej wyborcy wzmocnili szeregi RN lub Reconquête. Były prezydent Nicolas Sarkozy wciąż tego nie rozumie. W telewizyjnym przemówieniu oświadczył, że nie jest „ani liberałem, ani konserwatystą”, bez wątpienia po to, by zdystansować się od nowego ministra spraw wewnętrznych.
Niemniej jednak usłyszenie Bruno Retailleau mówiącego, że Hamas i Hezbollah są ruchami terrorystycznymi, że nasza cywilizacja jest judeochrześcijańska, że małżeństwa homoseksualne są koniem trojańskim surogactwa, że imigracja nie jest szansą dla Francji, że podatki nie są rozwiązaniem lub że „praworządność nie może zmiażdżyć demokracji”, jest raczej odświeżające i stanowi odmianę od zwyczajności.
Pozostał tylko miesiąc
Od amerykańskich wyborów prezydenckich dzieli nas już zaledwie kilka tygodni. W pewnym sensie wybory już się rozpoczęły, bo wczesne głosowanie funkcjonuje w kilku stanach, w tym w kluczowych, takich jak Wisconsin, Georgia i Michigan. Każdy z nich ma swój własny system głosowania. Wczesne głosowanie, głosowanie korespondencyjne, głosowanie na urządzeniach – wszystko to rodzi uzasadnione obawy o oszustwa i manipulacje. Republikanie zapowiedzieli, że tym razem będą czujni. Lepiej, żeby tak było, jeśli mają nadzieję na wygraną.
Wszyscy zdają się zapominać, że Donald Trump przeżył dwie próby zamachu w ostatnich miesiącach. Gdyby był demokratą, zdjęcia z tych wydarzeń byłyby wyświetlane w ramkach na każdym kanale telewizyjnym i pojawiałyby się w każdej gazecie w Stanach Zjednoczonych, jeśli nie na świecie. Donald Trump jest jednak kandydatem Partii Republikańskiej. Sprzeciwia się kontroli rządu federalnego nad codziennymi sprawami obywateli. Walczy z marksizmem kulturowym śródmiejskich ideologów. Krytykuje pobłażliwe podejście demokratów do imigracji. Otwarcie wspiera Izrael. Dla lewicy jest więc wrogiem, którego należy zniszczyć. W rzeczywistości nawet nie ukrywa ona tego faktu i nie waha się mówić o fizycznej eliminacji. Nie wiemy, czy to humor, czy nie, ale jasne jest, że niektórzy obywatele ze słabą psychiką traktują te „żarty” poważnie i działają zgodnie z nimi. Jeśli przez lata nazywamy kogoś nazistą, Hitlerem i faszystą, dlaczego mielibyśmy się dziwić, że podejmowane są próby zamachów? Czy media wyciągnęły wnioski? Oczywiście, że nie, nienawiść trwa i będzie trwać, zwłaszcza jeśli Donald Trump zostanie wybrany na prezydenta.
Jest wiele złej prasy na temat polityki zagranicznej, którą wprowadziłby człowiek, który był prezydentem w latach 2016–2020. Rzadko jednak wspomina się o realizacjach i projektach Kamali Harris. Co osiągnęła jako wiceprezydent administracji Bidena? Katastrofalne wycofanie się z Afganistanu, zniesienie sankcji wobec niemiecko-radzieckiego (przepraszam, niemiecko-rosyjskiego) gazociągu Nord Stream 2, zniesienie sankcji nałożonych przez Donalda Trumpa na Iran, zielone światło dla Putina do inwazji na Ukrainę, pożar na Bliskim Wschodzie po ataku terrorystycznym Hamasu na Izrael 7 października 2023 r., zwiększone groźby Chin wobec Tajwanu… Naprawdę niezwykły bilans. Karygodna jest wola przedłużenia go o kolejne cztery lata.
Nathaniel Garstecka
