Reflexions na Niedzielę. Społeczeństwo wielokulturowe, społeczeństwo wielokonfliktowe
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i polskim.
Réflexions d’un dimanche
Société multiculturelle, société multiconflictuelle
Il devient de plus en plus indéniable que la politique multiculturelle menée par les pays occidentaux depuis 60 ans fait courir un grand danger à notre civilisation. Un danger existentiel de premier ordre. Le multiculturalisme engendre la multiconflictualité.
L’actualité française de ces derniers jours a été notamment marquée par le brouhaha politique et médiatique autour de la mort d’un immigré malien, tué par un immigré bosnien. La gauche a d’abord tenté de récupérer l’évènement après la publication du prénom du suspect: Olivier. Elle a essayé de mobiliser autour de l’idée d’islamophobie, faisant croire à la responsabilité de l’«extrême-droite française», et son leader, Jean-Luc Mélenchon, s’est mis en scène en feignant de manifester sa profonde émotion. Cependant, il s’est rapidement avéré que le suspect n’était pas un Français d’extrême-droite, mais un immigré bosnien appartenant à la communauté tzigane.
Malaise à gauche dont le récit s’effondre une fois de plus, après celui du meurtre au lycée Notre-Dame de Toutes-Aides de Nantes. Là aussi, on a en premier essayé d’accuser la droite. Le jeune assassin est certes né en France et porte un prénom français (Justin), mais son nom de famille indique une origine turque ou kurde. Le manifeste qu’il a publié avant de passer à l’action est un mélange de préoccupations que l’on retrouve habituellement chez les jeunes manipulés par les associations progressistes et marxistes: écologisme, anticapitalisme, critique du «système». C’est le résultat du climat anxiogène créé par les médias et le monde associatif et de la perte de repères d’une jeunesse déracinée par le combat culturel de la gauche.
Enfin, un rabbin agressé à Orléans par un «mineur isolé, arrivé en France depuis moins d’un an». Il est nécessaire de rappeler qu’en France, c’est la communauté juive qui est le plus souvent victime d’attaques physiques: 150 cas entre 2020 et 2022 contre 50 contre les chrétiens et 25 contre les musulmans. Si on ajoute tous les autres types de violences (incendies, dégradations, vols, violences verbales…), il y a eu en tout sur cette période 2 590 actes antichrétiens, 1 360 antisémites et 630 antimusulmans. Rapporté à la taille de chaque communauté, les violences à l’égard des Juifs sont largement dominantes. Dans la grande majorité des cas, les responsables sont proches des milieux immigrés et/ou musulmans, en particulier pour ce qui est des violences physiques.
Les actualités de ce type constituent le quotidien d’une France qui a perdu son homogénéité ethnique et culturelle en l’espace de quelques décennies. Les gangs de migrants s’affrontent dans la rue en plein jour, le trafic de drogue dans les banlieues explose au point que le ministre de l’Intérieur parle désormais de «mexicanisation» du pays, l’islamisme progresse via notamment les activités des Frères musulmans… d’une manière générale c’est tout le paysage démographique qui est en train de changer. Les villes et quartiers autrefois préservés commencent à témoigner eux aussi du «changement de société».
Les médias polonais ont rapporté les graves émeutes qui ont secoué la France après la mort de Nahel Merzouk. Les médias plus à droite évoquent souvent l’insécurité due à l’immigration massive arabo-musulmane et africaine. Ce qu’ils décrivent n’est cependant que le sommet de l’iceberg. Les émeutes sont la suite logique d’une détérioration progressive et continue du tissu social et identitaire dans un nombre croissant d’endroits. La France, dans son aveugle générosité, a donné aux immigrés l’opportunité de se loger à proximité des grandes villes et d’y trouver du travail. Elle leur a construit des quartiers flambant neufs dans les années 1970 et 1980, avec écoles, installations sportives, services publics… La cohabitation entre classes populaires françaises et populations fraîchement immigrées est cependant rapidement devenue compliquée. Les nouveaux arrivants n’étaient pas comme les Polonais, les Italiens ou les Portugais, à savoir des chrétiens européens. C’étaient des musulmans africains ou proche-orientaux. Le défi de l’assimilation n’était pas du tout le même. De plus, nombreux étaient ceux issus de pays anciennement colonisés par la France, et certains ont été nourris dès le plus jeune âge au ressentiment victimaire et au revanchisme. C’était notamment le cas des Algériens.
Il faut préciser que la grande majorité de ces gens est entrée légalement sur le sol français, grâce aux visas de travail, puis au regroupement familial et à la politique d’asile. On a tendance à se concentrer uniquement sur l’immigration illégale, mais cette dernière est marginale si on la compare à l’immigration légale et organisée par les pouvoir publics français et européens. Les émeutiers des banlieues sont quasiment tous nés en France de parents soit immigrés légalement, soit nés eux-mêmes en France. La gauche utilise d’ailleurs cet argument pour nier le caractère étranger de la montée de l’insécurité («ils sont français comme vous et moi») et ainsi essayer de s’approprier ce nouvel électorat, déjà capable de faire basculer une élection (François Hollande en 2012, par exemple).
Je ne vais pas entrer dans le décompte morbide des actes commis par des immigrés ou des descendants d’immigrés appartenant à une civilisation radicalement opposée à la nôtre. Il faudrait évoquer les nombreux attentats, les attaques quotidiennes au couteau, les agressions gratuites «pour un regard» ou «une cigarette refusée», les viols etc… La société française est devenue violente et conflictuelle. C’est un fait indéniable. Le modèle qu’ont essayé de nous imposer les gouvernements de gauche et de centre-droit depuis 60 ans a échoué sur tout la ligne. Ce modèle, c’est celui du multiculturalisme, fondé sur l’idée utopique que des populations issues de civilisations différentes, voire hostiles, accepteraient de bon cœur de cohabiter pacifiquement. Il n’existe cependant aucun exemple contemporain d’une société qui soit parvenue à réaliser cette utopie. On le voit au Proche-Orient, on le voit en Afrique, on le voit aux Etats-Unis et désormais chez nous. Les musulmans apportent avec eux le mépris des Juifs et des chrétiens, les Indiens apportent leurs conflits avec les Pakistanais, les Turcs avec les Kurdes, les Erythréens avec les Ethiopiens… On pourrait continuer longtemps. Les sociétés multiculturelles sont des sociétés multiconflictuelles. En particulier quand la culture d’accueil est faible et refuse de s’imposer aux nouveaux venus.
Grâce aux réseaux sociaux, on apprend que des agressions commises par des immigrés ont déjà eu lieu en Pologne. A ceux qui font le lien, pourtant évident, entre immigration et insécurité, la gauche répond qu’il existe déjà une criminalité locale et que les immigrés n’apportent rien de spécifique. C’est vrai. Seulement, les sociétés d’Europe centrale sont plus pacifiées que celles d’Europe occidentale. Justement parce qu’elles ont su maintenir leur homogénéité ethnoculturelle. Le fait qu’il existe une délinquance locale purement autochtone ne signifie pas qu’il faille importer de la délinquance étrangère. Toutes les statistiques de police montrent que les immigrés originaires d’Afrique et de pays musulmans sont plus susceptibles de commettre des crimes et des délits que des autochtones ou des immigrés européens.
Tout cela pour quoi? Quelques points de PIB? «Payer nos retraites»? «Occuper les postes que les locaux refusent»? Le coût global de l’immigration massive dépasse pourtant les potentiels bénéfices. Le jeu en vaut-il la chandelle? Redresser une économie est possible grâce aux nouvelles technologies. Guérir une société malade du multiculturalisme est quasiment impossible. Réfléchissions-y vite, car le temps presse.
Réflexions na niedzielę
Społeczeństwo wielokulturowe, społeczeństwo wielokonfliktowe
Staje się coraz bardziej jasne, że polityka wielokulturowości prowadzona przez kraje zachodnie przez ostatnie 60 lat stanowi poważne zagrożenie dla naszej cywilizacji. Egzystencjalne niebezpieczeństwo najwyższej rangi. Wielokulturowość rodzi wielokonfliktowość.
W ostatnich dniach francuskie wiadomości zdominowała polityczna i medialna wrzawa wokół śmierci malijskiego imigranta, zabitego przez imigranta bośniackiego. Lewica początkowo próbowała wykorzystać to wydarzenie dla swoich celów politycznych po opublikowaniu imienia podejrzanego: Olivier. Próbowała zmobilizować ludzi wokół idei islamofobii, każąc im wierzyć, że odpowiedzialna jest za to „francuska skrajna prawica”, a lider lewicy, Jean-Luc Mélenchon, publicznie podzielił się głębokimi emocjami. Wkrótce jednak okazało się, że podejrzany nie był francuskim skrajnie prawicowym ekstremistą, ale bośniackim imigrantem ze społeczności cygańskiej.
Dyskomfort lewicy spotęgowała sprawa morderstwa w Lycée Notre-Dame de Toutes-Aides w Nantes. Tutaj również podjęto pierwszą próbę zrzucenia winy na prawicę. Młody morderca rzeczywiście urodził się we Francji i ma francuskie imię (Justin), ale jak się okazało, jego nazwisko wskazuje na tureckie lub kurdyjskie pochodzenie. Manifest, który opublikował przed podjęciem działań, jest mieszanką zmartwień zwykle spotykanych wśród młodych ludzi zmanipulowanych przez postępowe i marksistowskie stowarzyszenia: ekologia, antykapitalizm, krytyka „systemu”. Jest to wynik wywołującego niepokój klimatu stworzonego przez media i stowarzyszenia oraz utraty celu w życiu przez młodych ludzi wykorzenionych przez lewicową walkę kulturową.
Wreszcie rabin zaatakowany w Orleanie przez „samotnego nieletniego, który przybył do Francji mniej niż rok temu”. Należy pamiętać, że we Francji to społeczność żydowska jest najczęściej ofiarą ataków fizycznych: 150 przypadków w latach 2020–2022 w porównaniu z 50 przeciwko chrześcijanom i 25 przeciwko muzułmanom. Jeśli dodamy do tego wszystkie inne rodzaje przemocy (podpalenia, uszkodzenia, kradzieże, obelgi słowne itp.), w tym okresie odnotowano łącznie 2590 aktów antychrześcijańskich, 1360 aktów antysemickich i 630 aktów antymuzułmańskich. W stosunku do wielkości każdej społeczności przemoc wobec Żydów jest najczęstsza. W zdecydowanej większości przypadków sprawcy są blisko związani ze społecznościami imigrantów i/lub muzułmanów, szczególnie jeśli chodzi o przemoc fizyczną.
Wiadomości tego rodzaju są codziennością we Francji, która w ciągu kilku dekad utraciła swoją etniczną i kulturową jednorodność. Gangi migrantów ścierają się na ulicach w biały dzień, handel narkotykami na przedmieściach eksploduje do tego stopnia, że minister spraw wewnętrznych mówi o „meksykanizacji” kraju, szerzy się islamizm, szczególnie w wyniku działalności Bractwa Muzułmańskiego… Ogólnie rzecz biorąc, zmienia się cały krajobraz demograficzny. Miasta i dzielnice, które kiedyś były chronione, również zaczynają świadczyć o „zmianie społecznej”.
Polskie media donosiły o poważnych zamieszkach, które wstrząsnęły Francją po śmierci Nahela Merzouka. Bardziej prawicowe media często mówią o braku bezpieczeństwa spowodowanym masową imigracją arabsko-muzułmańską i afrykańską. Ale to, co opisują, to tylko wierzchołek góry lodowej. Zamieszki są logiczną konsekwencją postępującej i ciągłej degradacji tkanki społecznej i tożsamości w coraz większej liczbie miejsc. Francja w swojej ślepej hojności dała imigrantom możliwość zamieszkania w pobliżu dużych miast i znalezienia tam pracy. Zbudowała im zupełnie nowe dzielnice w latach 70. i 80., wraz ze szkołami, obiektami sportowymi, usługami publicznymi itp. Jednak współżycie między francuską klasą robotniczą a nowo przybyłą populacją imigrantów szybko się skomplikowało. Nowo przybyli nie byli tacy jak Polacy, Włosi czy Portugalczycy: tamci byli europejskimi chrześcijanami. Ci byli muzułmanami z Afryki lub Bliskiego Wschodu. Wyzwanie asymilacji nie było takie samo. Co więcej, wielu z nich pochodziło z krajów wcześniej skolonizowanych przez Francję, a niektórzy od najmłodszych lat byli wychowywani na ofiary historii i na rewanżyzmie przeciwko Francji. Dotyczyło to zwłaszcza Algierczyków.
Należy podkreślić, że zdecydowana większość tych osób wjechała do Francji legalnie, dzięki wizom pracowniczym, łączeniu rodzin i polityce azylowej. Istnieje tendencja do skupiania się wyłącznie na nielegalnej imigracji, ale jest ona marginalna w porównaniu z legalną imigracją organizowaną przez władze francuskie i europejskie. Prawie wszyscy uczestnicy zamieszek na przedmieściach urodzili się we Francji, a ich rodzice byli legalnymi imigrantami lub sami urodzili się we Francji. Lewica używa tego argumentu, aby zaprzeczyć obcemu charakterowi wzrostu przemocy („oni są Francuzami, tak jak ty i ja”), a tym samym próbować przejąć ten nowy elektorat, który już jest w stanie przechylić szalę wyborów (na przykład na korzyść François Hollande’a w 2012 r.).
Nie zamierzam epatować liczbą zbrodniczych czynów popełnionych przez imigrantów lub potomków imigrantów należących do cywilizacji radykalnie przeciwnej do naszej. Musiałbym wspomnieć o licznych atakach terrorystycznych, codziennych atakach nożem, bezinteresownych napaściach „za spojrzenie” lub „za odmowę papierosa”, gwałtach itp. Francuskie społeczeństwo stało się pełne konfliktów i brutalności. Jest to niezaprzeczalny fakt. Model, który lewicowe i centroprawicowe rządy próbują nam narzucić od 60 lat, zawiódł pod każdym względem. Tym modelem jest multikulturalizm, oparty na utopijnej idei, że populacje z różnych, nawet wrogich cywilizacji, chętnie zgodzą się na pokojowe współistnienie. Nie ma jednak współczesnego przykładu społeczeństwa, któremu udało się osiągnąć tę utopię. Widzimy to na Bliskim Wschodzie, widzimy to w Afryce, widzimy to w Stanach Zjednoczonych, a teraz tutaj, w naszym własnym domu. Muzułmanie niosą ze sobą pogardę dla Żydów i chrześcijan, Hindusi konflikty z Pakistańczykami, Turcy z Kurdami, Erytrejczycy z Etiopczykami… Moglibyśmy wymieniać dalej. Społeczeństwa wielokulturowe to społeczeństwa wielokonfliktowe. Zwłaszcza gdy kultura gospodarzy jest słaba i nie chce narzucać się przybyszom.
Dzięki sieciom społecznościowym dowiedzieliśmy się, że w Polsce doszło już do ataków ze strony imigrantów. Tym, którzy w oczywisty sposób łączą imigrację z brakiem bezpieczeństwa, lewica odpowiada, że lokalna przestępczość zawsze istniała, a imigranci nie wnoszą nic szczególnego. To prawda. Ale społeczeństwa Europy Środkowej są spokojniejsze niż społeczeństwa Europy Zachodniej. Właśnie dlatego, że udało im się zachować etnokulturową homogeniczność. Fakt, że istnieje czysto rodzima lokalna przestępczość, nie oznacza, że należy importować dodatkową przestępczość zagraniczną. Wszystkie statystyki policyjne pokazują, że imigranci z Afryki i krajów muzułmańskich częściej popełniają przestępstwa niż tubylcy lub imigranci z Europy.
I po co to wszystko? Żeby zyskać kilka punktów PKB? „Zapłacić nasze emerytury”? „Aby zapełnić miejsca pracy, które nie odpowiadają miejscowym”? Jednak ogólny koszt masowej imigracji przewyższa potencjalne korzyści. Czy warto ryzykować? Nowe technologie mogą odmienić gospodarkę. Wyleczenie społeczeństwa chorego na wielokulturowość jest praktycznie niemożliwe. Myślmy szybko, bo czas ucieka.
Nathaniel Garstecka
