Reflexions na Niedzielę. Stres pourazowy
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Stress post-traumatique
J’écoute beaucoup la radio polonaise en ce moment. Si la semaine dernière je me suis énervé en entendant les propositions fiscalistes et liberticides de ce vice-ministre de la coalition progressiste au pouvoir, cette semaine j’ai eu l’occasion de mesurer l’écart culturel qui sépare un pays comme la Pologne d’un comme la France.
Il y a quelques jours, un policier a été mortellement blessé au cours d’une intervention à Varsovie contre un individu agressif armé d’une machette. L’évènement était d’autant plus tragique que le fonctionnaire a été tué par son coéquipier, un jeune policier peu expérimenté qui a fait usage de son arme de service au cours de l’interpellation du forcené. Ce dernier a finalement été arrêté, mais là c’est pas le cœur de l’affaire.
Immédiatement, une vague d’émotion, tout à fait justifiée, s’est emparée du pays. Tous les médias, qu’ils soient de gauche ou de droite, privés ou publics, ont évoqué ce qui s’est passé. Certains plus que d’autres. J’ai donc allumé cette fameuse radio publique d’information, au moment où était diffusé un entretien avec une psychologue. Il s’agissait bien entendu de commenter le drame du policier tué, mais aussi un autre, une prise d’otage dans un cadre familial qui s’est soldée par la mort de plusieurs personnes et par le suicide de l’agresseur.
En écoutant le journaliste poser des questions précises sur le stress post-traumatique, l’état de la famille du policier tué, la psychologie des enfants témoins de la prise d’otage et de la mort de leurs proches, je n’ai pas pu m’empêcher de comparer avec le traitement médiatique de faits similaires en France. Je suis tellement habitué à lire et entendre des informations sur des policiers et des gendarmes blessés ou tués, percutés par des criminels après des refus d’obtempérer, victimes d’attentats… Je suis tellement habitué à suivre les cérémonies d’hommage à ces fonctionnaires, aux discours de leurs veuves et à ceux des ministres, aux articles de journaux sur l’hyperviolence de la société française… que tout ce que j’écoutais durant cette émission me laissait de marbre.
Non pas que je n’éprouvais aucune empathie, bien au contraire, je ne suis pas non plus totalement insensible… mais ce qui pour les Polonais est un fait tragique et traumatique, pour les Français n’est plus que le quotidien. Chaque année, en moyenne 18 000 policiers et gendarmes sont tués et 10 tués. Si à chaque événement de ce genre des psychologues devaient venir témoigner sur les plateaux, il n’y aurait plus que ça à la télévision. A cela s’ajoutent les attentats terroristes, les viols dans l’espace public, les règlements de compte sanglants entre bandes de trafiquants de drogue… Le ministre de l’Intérieur Bruno Retailleau a même parlé de « mexicanisation de la France ».
En comparaison, la Pologne fait figure de paradis sur terre, tant la société est calme. En dehors des faits divers habituels, dans le genre de la prise d’otage familiale ou de l’affrontement entre groupes de supporters ennemis, nous sommes à des années lumières de l’hyperviolence du quotidien français. Ici, on ne risque pas de se prendre un coup de couteau pour une cigarette refusée ou de se faire violer par un clandestin dans le couloir du métro, même s’il y a eu, ces dernières années, une augmentation des agressions sexuelles commises par des chauffeurs Uber originaires du Caucase. Là aussi, une vague d’émotion avait touché la Pologne, alors qu’en France, les viols dans les transports en commun ne provoquent plus que l’indifférence.
C’est quelque chose que je répète depuis des années à mes amis polonais, et que je vais continuer à marteler : ils ne se rendent pas compte de la chance qu’ils ont d’habiter dans un pays comme la Pologne. Ils ne se rendent pas compte de cette chance de vivre dans une société relativement apaisée, avec comme seules violences notables les engueulades politiciennes. Evidemment, la délinquance et la criminalité existent en Europe centrale, mais sont beaucoup moins diluées et généralisées qu’en Europe de l’ouest. Les médias polonais de gauche se plaisent à susciter chez les gens de la frustration et de la démoralisation. Ils leur disent qu’ils vivent dans un pays « arriéré », « obscur » et « moyenâgeux », et qu’ils doivent absolument adopter le mode de vie des ouest-européens, synonyme de « modernité », d’« ouverture » et de « lumière ». Entendent-ils par là un mode de vie qui consisterait à devenir insensible à l’augmentation de la criminalité importée du monde entier ?
Car c’est là le point suivant de ma réflexion. Même si l’économie de la Pologne (et des pays de cette région en général) progresse invariablement depuis une vingtaine d’années, il reste encore du chemin à parcourir avant d’atteindre le niveau de développement de l’Europe de l’ouest. Personne ne s’offusquera si je dis que les Polonais sont, encore pour quelques années, moins riches que les Français. Or, les sociologues progressistes et autres marabouts de plateaux TV nous répètent sans cesse que c’est la pauvreté, et la pauvreté seule, qui est cause de délinquance. L’absurdité de cette affirmation a déjà été démontrée dans le cadre franco-français (les départements ruraux plus pauvres ne sont pas plus criminogènes), mais elle est encore plus manifeste à l’échelle européenne.
Cette fable de la pauvreté qui causerait l’hyperviolence ne sert qu’à masquer la conflictualité des sociétés multiculturelles, multireligieuses et multiethniques. Sans vouloir cibler une culture ou une civilisation en particulier, il n’y a que très peu, voire pas du tout, d’exemples dans l’histoire de l’humanité où des peuples radicalement différents sont parvenus à coexister en paix et en harmonie. Cette chimère a germé dans l’esprit des philosophes humanistes de la Renaissance, puis s’est matérialisée à l’époque des Lumières avant d’essayer d’être mise en application par les révolutionnaires sur une période de 200 ans à partir de la Révolution française. Pour les résultats que nous connaissons, c’est-à-dire des dizaines de millions de morts.
Cette idéologie n’est pourtant pas morte à la chute de l’URSS. Elle a infecté les intellectuels occidentaux et les universités après la Seconde Guerre mondiale. Le métissage est devenu l’idéal universel, nous habiterions un « village global » et les identités nationales (en particulier européennes) doivent être éradiquées pour le bien de tous. Les centre-européens ont un temps été préservés de cette folie progressiste, car vaccinés par leur lutte contre l’occupation soviétique, mais l’ouverture à l’Occident les infecte petit à petit à leur tour. Nous sommes à peine en train d’élaborer un nouveau vaccin contre le virus du wokeisme.
Pour autant, ces pays n’ont pas eu à subir l’immigration arabo-musulmane et africaine depuis les années 1950. Sans doute le seul avantage d’avoir été du mauvais côté du rideau de fer. Ayons au moins l’honnêteté de le reconnaître sans passer pour un nostalgique du communisme.
Par conséquent, l’ingénuité des Polonais est loin d’être une mauvaise chose. Elle est le résultat de la vie dans une société qui ne s’est pas encore ouverte au multiculturalisme. Si je m’étonne et m’amuse des psychologues qui ont leur moment de visibilité médiatique en ce moment, ce n’est pas parce qu’il y a un problème en Pologne. Au contraire, ce sont les sociétés occidentales qui sont malades, et celles d’Europe centrale qui sont normales.
C’est aussi cela, en plus des questions économiques et internationales (mais en réalité tout est lié), qui sera l’enjeu de l’élection présidentielle polonaise de mai 2025 : que les Polonais aient le luxe de pouvoir rester insouciants.
Réflexions na niedzielę
Stres pourazowy
Ostatnio dużo słucham Polskiego Radia. Jeśli w zeszłym tygodniu irytowały mnie fiskalistyczne i wolnościobójcze propozycje wiceministra rządzącej centrolewicowej koalicji, to w tym tygodniu miałem okazję przyjrzeć się przepaści kulturowej, jaka dzieli Polskę i Francję.
Kilka dni temu podczas interwencji w Warszawie wobec agresywnego osobnika uzbrojonego w maczetę doszło do śmiertelnego postrzelenia policjanta. Zdarzenie było tym bardziej tragiczne, że funkcjonariusz został zabity przez swojego kolegę, młodego, niedoświadczonego policjanta, który użył broni służbowej, by zatrzymać przestępcę. Młody policjant został aresztowany, ale nie to jest sednem sprawy.
Przez kraj przetoczyła się fala emocji, całkowicie uzasadnionych. Wszystkie media, lewicowe i prawicowe, prywatne i publiczne, informowały o tym, co się stało. Niektóre bardziej niż inne. Włączyłem więc słynną publiczną stację radiową w momencie, gdy nadawano wywiad z psychologiem. Celem było oczywiście skomentowanie tragedii zabitego policjanta, ale także innego incydentu, wzięcia zakładników w rodzinie, w wyniku którego zginęło kilka osób, a napastnik popełnił samobójstwo.
Kiedy słuchałem, jak dziennikarz przejmuje się i zadaje pytania na temat stresu pourazowego, stanu rodziny zabitego policjanta, psychiki dzieci, które były świadkami wzięcia zakładników i śmierci ich bliskich, nie mogłem powstrzymać się od porównania tego z medialnym traktowaniem podobnych wydarzeń we Francji. Jestem tak przyzwyczajony do czytania i słuchania o policjantach i żandarmach rannych lub zabitych, potrąconych przez przestępców uciekających samochodem, ofiarach zamachów terrorystycznych… Jestem tak przyzwyczajony do śledzenia ceremonii, podczas których oddawany jest hołd tym funkcjonariuszom, do przemówień wygłaszanych przez wdowy, przez ministrów, do artykułów prasowych na temat hiperprzemocy we francuskim społeczeństwie… że wszystko, czego słuchałem podczas tego programu, nie zdołało mnie poruszyć.
Nie żebym nie czuł empatii, wręcz przeciwnie, nie jestem przecież nieczuły… ale to, co dla Polaków jest tragicznym i traumatycznym wydarzeniem, dla Francuzów jest codziennością. Co roku jest rannych średnio 18 tysięcy policjantów i żandarmów, a 10 zostaje zabitych. Gdyby psychologowie musieli występować przed kamerami za każdym razem, gdy coś takiego się wydarzy, byłaby to jedyna rzecz pokazywana w telewizji. Do tego dochodzą ataki terrorystyczne, gwałty w przestrzeni publicznej, krwawe porachunki między gangami narkotykowymi… Minister spraw wewnętrznych Bruno Retailleau mówi nawet o „meksykanizacji Francji”.
Dla porównania – Polska jest rajem na ziemi, tak spokojne jest jej społeczeństwo. Poza „zwykłymi” zdarzeniami, takimi jak wzięcie rodziny jako zakładników lub kibolskie ustawki, jesteśmy lata świetlne od hiperprzemocy obecnej w codziennym życiu we Francji. W Polsce nie ma ryzyka bycia dźgniętym nożem za odmowę poczęstowania papierosem lub bycia zgwałconym przez nielegalnego imigranta w korytarzu metra, chociaż w ostatnich latach odnotowano wzrost liczby napaści seksualnych popełnianych przez kierowców Ubera pochodzących z Kaukazu. Również w tym przypadku przez Polskę przetoczyła się fala emocji, podczas gdy we Francji gwałt w środkach transportu publicznego powoduje tylko wzruszenie ramion.
Jest to coś, co powtarzam moim polskim przyjaciołom od lat, i coś, o czym będę nadal mówił: nie zdają sobie sprawy, jakie mają szczęście, że żyją w kraju takim jak Polska. Nie zdają sobie sprawy, jakie mają szczęście, żyjąc w stosunkowo spokojnym społeczeństwie, w którym jedyną zauważalną przemocą są kłótnie polityczne. Oczywiście przestępczość istnieje w Europie Środkowej, ale jest ona znacznie mniej rozlana i powszechna niż w Europie Zachodniej. Lewicowe polskie media lubią frustrować i demoralizować ludzi. Mówią im, że żyją w „zacofanym”, „zaściankowym” i „średniowiecznym” kraju, że muszą bezwzględnie przyjąć zachodnioeuropejski styl życia, będący synonimem „nowoczesności”, „uśmiechniętej otwartości” i „oświecenia”. Czy rozumieją przez to sposób życia polegający na niewrażliwości na wzrost przestępczości importowanej z całego świata?
To kolejny punkt mojej refleksji. Choć gospodarka Polski (i krajów tego regionu w ogóle) od dwudziestu lat systematycznie rośnie, to jeszcze długa droga przed nią, zanim osiągnie poziom rozwoju Europy Zachodniej. Nikt się nie obrazi, jeśli powiem, że Polacy jeszcze przez kilka lat będą mniej zamożni od Francuzów. A jednak postępowi socjologowie i inni telewizyjni komentatorzy wmawiają nam, że bieda i tylko bieda jest przyczyną przestępczości. Absurdalność tego twierdzenia została już wykazana w kontekście wewnątrzfrancuskim (biedniejsze departamenty wiejskie nie są bardziej kryminogenne), ale jest jeszcze bardziej oczywista w skali europejskiej.
Ta bajka o ubóstwie powodującym hiperprzemoc służy jedynie maskowaniu konfliktowej natury wielokulturowych, wieloreligijnych i wieloetnicznych społeczeństw. Aby nie wyróżniać żadnej konkretnej kultury czy cywilizacji, trzeba powiedzieć, że istnieje bardzo niewiele przykładów (o ile są w ogóle) w historii ludzkości, w których radykalnie różni ludzie zdołali współistnieć w pokoju i harmonii. Ta chimera wykiełkowała w umysłach humanistycznych filozofów renesansu, a następnie zmaterializowała się w epoce oświecenia, zanim została wprowadzona w życie przez rewolucjonistów w ciągu 200 lat, począwszy od rewolucji francuskiej. Rezultatem, który znamy dzisiaj, były dziesiątki milionów ofiar.
Ideologia ta nie umarła jednak wraz z upadkiem ZSRR. Zainfekowała zachodnich intelektualistów i uniwersytety po II wojnie światowej. „Metysaż” stał się uniwersalnym ideałem, żyjemy w „globalnej wiosce”, a tożsamości narodowe (zwłaszcza europejskie) muszą zostać wyeliminowane dla dobra wszystkich. Przez pewien czas mieszkańcy Europy Środkowej byli chronieni przed tym postępującym szaleństwem, zaszczepieni przez walkę z sowiecką okupacją, ale otwarcie na Zachód stopniowo ich zaraża. Właśnie pracujemy nad nową szczepionką przeciwko ideologii „woke”.
Mimo to kraje te nie musiały znosić masowej imigracji arabsko-muzułmańskiej i afrykańskiej od lat 50. ubiegłego wieku. Prawdopodobnie jest to jedyna zaleta bycia po złej stronie żelaznej kurtyny. Bądźmy przynajmniej na tyle uczciwi, by to dostrzec, ale też nie pozwalajmy, by nas postrzegano jako tęskniących za komunizmem.
Polska rozbrajająca postawa wobec tragicznych zdarzeń, takich jak śmierć policjanta, nie jest więc niczym złym. Jest wynikiem życia w społeczeństwie, które nie jest jeszcze otwarte na wielokulturowość. Jeśli dziwią mnie i bawią psychologowie, którzy mają obecnie swój moment medialnej widoczności, to nie dlatego, że w Polsce jest jakiś problem. Wręcz przeciwnie, to zachodnie społeczeństwa są chore, a środkowoeuropejskie są normalne.
Oprócz kwestii gospodarczych i międzynarodowych (ale w rzeczywistości wszystko jest ze sobą powiązane) właśnie to będzie stawką przyszłych wyborów prezydenckich w maju 2025 r. – aby Polacy mieli dalej luksus możliwości pozostawania beztroskimi.
Nathaniel Garstecka
