Réflexions na Niedzielę. Ukochana Wolność
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Liberté chérie
„Qu’on arrête d’emmerder les Français !” se serait un jour exclamé le Président Pompidou au moment où on lui présentait des projets de nouveaux décrets. Lois, normes, règlements… Au trop plein administratif de nos Etats s’ajoute désormais le trop plein bruxellois, ce que dénoncent les manifestants contre le Pacte Vert (ou „Green Deal”).
Si ce n’est pas la sécurité, c’est la santé ou désormais l’écologie. Tous les prétextes sont bons pour rendre la vie quotidienne plus complexe. En créant de nouvelles normes, l’administration publique se donne des raisons supplémentaires d’exister et de taxer les citoyens et les entreprises, et rien ne semble pouvoir arrêter la fièvre législative de nos pays.
A force de vouloir tout réglementer, tout normer, tout contrôler et tout diriger, on en vient à perdre de vue l’essentiel : que ce qui nous est promis n’est pas une société débordante de bonheur, de sourires, de diversité et de démocratie, mais bien au contraire une société aseptisée, grisâtre, standardisée à l’extrême.
„L’urgence climatique nous contraint à modifier en profondeur nos pratiques et nos habitudes !” s’écrient les activistes qui se collent les mains sur le bitume ou aspergent des tableaux de grands maîtres avec de la soupe. Qu’importe si des dizaines voire des centaines de milliers de personnes doivent perdre leur emploi à cause de l’inflation éco-normative qui écrase nos entreprises, les politiciens nous jurent, la main sur le cœur, que la „transformation verte” nous sera à tous bénéfique. Evidemment, puisque l’Etat et/ou l’Union européenne infligeront, et infligent déjà, de telles pénalités à ce qui n’est pas, selon les activistes, écologique, qu’ils pousseront artificiellement les acteurs économiques et les citoyens à faire des choix qu’ils ne feraient pas en temps normal.
L’enfer est souvent pavé de bonnes intention. La promesse de sécurité en est un remarquable exemple. Qui refuserait de vivre en sécurité ? Certainement personne. Même si cela implique d’abandonner de nombreuses libertés, que nous pensions pourtant acquises et sanctifiées ? Autoriserons-nous l’Etat à contrôler chacune de nos dépenses, à nous interdire de payer en espèces, à pénaliser tout propos „haineux” (selon des critères évidemment subjectifs) tenu en privé, à tracer nos historiques de navigation sur Internet ? Ca peut sembler extravagant, mais c’est pourtant dans cette direction que nous avançons, petit à petit . S’y opposer ? C’est „être complice du terrorisme et du blanchiment d’argent” bien sûr.
Dans cette postmodernité envahissante, nous refusons de nous soumettre à notre condition humaine, à la nature. Nous souhaitons… pardon, désirons nous arracher à ce que nous sommes et à la manière dont l’évolution (ou Dieu, pour les créationnistes) nous a modelés. Ce qui est surprenant, c’est que ce sont justement ceux qui prônent l’écologisme le plus contraignant et le respect sans borne pour la nature et l’environnement qui exigent que l’être humain s’affranchisse de „ses chaînes”. Ceux qui veulent que l’Homme perde le contrôle sur la nature environnante militent pour qu’il le prenne sur sa nature biologique. Promotion des „opérations de transition”, érection de l’homosexualité comme norme sexuelle à égalité avec l’hétérosexualité ou encore projets transhumanistes plus fous les uns que les autres… Ce n’est pas une libération, c’est une aliénation d’un genre nouveau.
Le débat sur les armes à feu illustre ce dilemme, qui ne devrait pas en être un. „Les armes à feu tuent, il faut donc en priver les civils”, avancent les responsables politiques progressistes et les militants liberticides, à grand renfort de sordides unes de journaux américains. Vu la façon dont le débat est posé, comment pourrait-on s’opposer à l’idée d’un monde sans violence ? Seulement, seul un monde robotisé et automatisé serait dépourvu de violence, et encore ce n’est pas certain. La constitution américaine énonce que le droit de posséder des armes à feu est l’une des garanties de la sécurité d’un Etat libre. Ce n’est pas un hasard si ce sont les dictatures et les totalitarismes qui interdisent l’accès aux armes aux citoyens. L’idée d’un peuple en arme garant de la sécurité et de la liberté contre la tyrannie a été reprise par les révolutionnaires français. Oui, les accidents et les crimes existent, c’est indéniable. N’est-ce cependant pas le prix à payer ? Quand nos petits-enfants ou nos arrières petits-enfants seront contraints de vivre dans un monde à la Orwell ou à la Huxley, ils se demanderont comment avons-nous pu contribuer à créer ce monde sous prétexte d’éviter un certain nombre de tragédies. En refusant de payer le prix de la liberté, nous condamnons les générations futures à l’asservissement.
La liberté est un combat de tous les jours. Elle nécessite des sacrifices, parfois douloureux. C’est en versant leur sang que nos grands-parents nous ont permis de vivre en paix et en relative liberté. Sous couvert de sécurité, de confort, de santé ou de progrès nous somme incités à nous débarrasser de notre héritage et de nos racines. Nous refusons de nous soumettre aux dures réalités de la vie, cette dernière étant cruelle, aléatoire et tragique et nous nous abandonnons, sans en avoir nécessairement conscience, à l’utopie marxiste d’Homme nouveau. Que les progressistes se contentent de construire leur monde rêvé dans leur jardin, que ceux qui veulent tout contrôler se contrôlent juste eux-mêmes, que les écologistes forcenés ailler fonder leurs communautés autonomes au fin fond de la forêt, que les hoplophobes patentés aillent expliquer aux vaillants défenseurs ukrainiens qu’ils doivent rendre leurs armes pour vivre en paix et en sécurité et que les activistes transsexualistes se mutilent le corps s’ils le souhaitent, mais qu’ils se tiennent loin de nos enfants. „Cessez donc de nous emmerder !”
Si ça ne vous plait pas, ne regardez pas !
Le concours de musique de l’Eurovision a à nouveau fait parler de lui. Comme à son habitude, principalement en mal. Certains parlent de satanisme, d’autres de débauche et de pornographie. D’autres encore veulent à tout prix faire de cet évènement une grille de lecture géopolitique. Nombreux sont ceux qui se plaignent de l’idéologisation de l’industrie du divertissement, avec en tête le cinéma et les plateformes de visionnage de films et de séries. La culture a toujours été un moyen privilégié de faire avancer des idées, bonnes ou mauvaises. Le militant communiste Antonio Gramsci l’avait bien compris. Selon lui, la prise de pouvoir politique devait suivre la prise de contrôle de l’opinion publique par la culture et les médias.
Pour autant, l’Eurovision bat chaque année des records d’audience. Les téléspectateurs regardent le programme, tout en déplorant sa vulgarité. Ils regardent massivement les émissions de téléréalité et les séries, tout en regrettant leur influence nocive sur les esprits des plus jeunes (ce qui ne les empêche pas de les regarder en famille). Le besoin en divertissement virtuel est-il à ce point addictif qu’il aliène même ceux qui se disent conservateurs ? „Je regarde juste par curiosité, pour savoir” rétorquent-ils. Ben voyons. Chaque télévision allumée, chaque centime versé aux „plateformes de streaming”, chaque SMS envoyé pour voter, chaque mention sur les réseaux sociaux font vivre et légitiment ce cirque repoussant.
La seule chose à faire pour ceux qui estiment que tout cela va trop loin, que l’industrie du divertissement audiovisuel est trop néfaste et décadente, est tout simplement d’éteindre la télévision. Essayez, c’est facile !
Réflexions na niedzielę
Ukochana Wolność
Prezydent Pompidou wykrzyknął kiedyś: „Przestańmy dokuczać Francuzom!”, gdy przedstawiono mu nowe projekty dekretów. Przepisy, normy, regulacje… Do administracyjnego przeciążenia państw dołączyło teraz administracyjne przeciążenie Brukseli, o czym mówią na przykład demonstranci przeciwko Zielonemu Ładowi.
Jeśli nie bezpieczeństwo, to zdrowie, a teraz ekologia. Każda wymówka jest dobra, aby uczynić codzienne życie bardziej unormowanym. Tworząc nowe regulacje, administracja publiczna daje sobie po prostu powody do istnienia i opodatkowania firm i obywateli. Wydaje się, że nic nie jest w stanie powstrzymać gorączki legislacyjnej w naszych krajach.
Chcąc wszystko regulować, standaryzować, kontrolować i o wszystkim decydować, tracimy z oczu to, co najważniejsze: to, co nam obiecano, nie jest społeczeństwem pełnym szczęścia, uśmiechu, różnorodności i demokracji, ale wręcz przeciwnie – społeczeństwem, które jest jałowe, szare i znormalizowane do granic możliwości.
„Kryzys klimatyczny zmusza nas do radykalnej zmiany naszych praktyk i nawyków!” – głoszą aktywiści, którzy przyklejają swoje dłonie do asfaltu lub oblewają obrazy mistrzów zupą. Co z tego, jeśli dziesiątki, a nawet setki tysięcy ludzi muszą stracić pracę z powodu ekonormatywnych regulacji, które miażdżą nasze firmy? Politycy przysięgają z ręką na sercu, że „zielona transformacja” przyniesie korzyści nam wszystkim. Oczywiście, ponieważ państwa i/lub Unia Europejska będą nakładać, i już nakładają, takie kary na wszystko, co według aktywistów nie jest ekologiczne, będą sztucznie zmuszać podmioty gospodarcze i obywateli do dokonywania wyborów, których normalnie by nie dokonali.
Droga do piekła jest często wybrukowana dobrymi intencjami. Niezwykłym przykładem jest obietnica bezpieczeństwa. Kto odmówiłby życia w bezpieczeństwie? Z pewnością nikt. Nawet jeśli oznacza to rezygnację z wielu swobód, które uważaliśmy za nabyte i nietykalne? Czy pozwolimy państwu monitorować każdy nasz wydatek, zabraniać nam płacenia gotówką, karać za „nienawistne” komentarze (według oczywiście subiektywnych kryteriów) wygłaszane nawet prywatnie, śledzić naszą historię przeglądania internetu? Może to brzmieć ekstrawagancko, ale właśnie w tym kierunku zmierzamy, krok po kroku. Sprzeciwiać się temu? To oczywiście „współudział w terroryzmie i praniu brudnych pieniędzy”.
W tej inwazyjnej postnowoczesności odmawiamy podporządkowania się naszej ludzkiej kondycji, naturze. Chcemy… przepraszam, pragniemy oderwać się od tego, czym jesteśmy, i od sposobu, w jaki ukształtowała nas ewolucja (lub Bóg, dla kreacjonistów). Zaskakujące jest to, że to właśnie ci, którzy opowiadają się za najbardziej restrykcyjną ekologią i nieograniczonym szacunkiem dla natury i środowiska, domagają się, aby istoty ludzkie uwolniły się od „swoich łańcuchów”. Ci, którzy chcą, aby człowiek stracił kontrolę nad otaczającym go światem przyrody, prowadzą kampanię na rzecz przejęcia przez niego kontroli nad swoją biologiczną naturą. Promowanie „zabiegów tranzycyjnych”, ustanowienie homoseksualności jako normy seksualnej na równi z heteroseksualnością oraz najbardziej szalone projekty transhumanistyczne… To nie jest wyzwolenie, to nowy rodzaj alienacji.
Debata na temat broni palnej ilustruje ten dylemat, który nie powinien jednak mieć miejsca. „Broń zabija, więc powinniśmy odebrać ją cywilom”, argumentują progresywistyczni politycy i wolnościobójczy aktywiści, z pomocą obskurnych pierwszych stron amerykańskich gazet. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki debata jest prowadzona, jak ktokolwiek mógłby sprzeciwić się idei świata bez przemocy? Jednak tylko zrobotyzowany i zautomatyzowany świat byłby pozbawiony przemocy, a i to nie jest pewne. Konstytucja Stanów Zjednoczonych stanowi, że prawo do posiadania broni palnej jest jedną z gwarancji bezpieczeństwa w wolnym państwie. To nie przypadek, że to dyktatury i reżimy totalitarne zabraniają swoim obywatelom dostępu do broni. Idea uzbrojonych ludzi gwarantujących bezpieczeństwo i wolność przed tyranią została podjęta przez rewolucjonistów francuskich. Tak, wypadki i przestępstwa się zdarzają, to niezaprzeczalne. Ale czy nie jest to cena, którą musimy zapłacić? Kiedy nasze wnuki lub prawnuki będą zmuszone żyć w świecie orwellowskim czy hukslejowskim, będą się zastanawiać, jak mogliśmy pomóc w stworzeniu tego świata pod pretekstem uniknięcia kilku tragicznych zdarzeń. Odmawiając zapłacenia ceny wolności, skazujemy przyszłe pokolenia na zniewolenie.
Wolność to codzienna walka. Wymaga poświęcenia, czasem bolesnego poświęcenia. To dzięki przelanej krwi nasi dziadkowie umożliwili nam życie w pokoju i względnej wolności. Pod pozorem bezpieczeństwa, komfortu, zdrowia i postępu jesteśmy zachęcani do pozbycia się naszego dziedzictwa i naszych korzeni. Odmawiamy poddania się surowym realiom życia, które są okrutne, przypadkowe i tragiczne, i oddajemy się, niekoniecznie będąc tego świadomymi, marksistowskiej utopii Nowego Człowieka. Niech progresywiści zadowolą się budowaniem swojego wymarzonego świata na własnym podwórku, niech ci, którzy chcą kontrolować wszystko, kontrolują samych siebie, niech zatwardziali ekolodzy pójdą i założą swoje samodzielne społeczności głęboko w lesie, niech mistrzowie hoplofobii pójdą i wyjaśnią dzielnym ukraińskim obrońcom, że muszą oddać broń, aby żyć w pokoju i bezpieczeństwie, a transseksualni aktywiści niech okaleczają swoje ciała, jeśli chcą, ale niech trzymają się z dala od naszych dzieci. „Przestańcie nam dokuczać!”.
Jeśli Wam się nie podoba, nie oglądajcie!
Konkurs muzyczny Eurowizji znów na pierwszych stronach. Jak zwykle wzbudza głównie negatywne emocje. Niektórzy mówią o satanizmie, inni o rozpuście i pornografii. Jeszcze inni desperacko próbują wykorzystać to wydarzenie jako geopolityczny miernik. Wielu narzeka na ideologizację przemysłu rozrywkowego, na czele z kinem i platformami do oglądania filmów i seriali. Kultura zawsze była uprzywilejowanym środkiem propagowania idei, dobrych lub złych. Komunistyczny aktywista Antonio Gramsci dobrze to rozumiał. Uważał, że przejęcie władzy politycznej powinno nastąpić po przejęciu kontroli nad opinią publiczną poprzez kulturę i media.
Mimo to Eurowizja co roku bije rekordy oglądalności. Widzowie oglądają program, choć ubolewają nad jego wulgarnością. Masowo oglądają reality show i seriale, ubolewając nad ich szkodliwym wpływem na umysły młodszych widzów (co nie przeszkadza im oglądać ich w rodzinnym gronie). Czy potrzeba wirtualnej rozrywki jest tak uzależniająca, że zraża nawet tych, którzy twierdzą, że są konserwatywni? „Oglądam tylko z ciekawości” – odpowiadają. Akurat. Każdy włączony telewizor, każdy grosz, który płacimy platformom streamingowym; każdy SMS, który wysyłamy, aby zagłosować; każda wzmianka, którą wstawiamy w sieciach społecznościowych, jest siłą napędową i legitymizacją tego odrażającego cyrku.
Jedyną rzeczą do zrobienia dla tych, którzy czują, że to wszystko zaszło za daleko, że przemysł rozrywki audiowizualnej jest zbyt szkodliwy i dekadencki, jest po prostu wyłączenie telewizora. Spróbujcie, to proste!
Nathaniel Garstecka
