Cenzura

Reflexions na Niedzielę. Złota okazja

Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.

francja

Réflexions d’un dimanche

Occasion dorée

Cela fait des décennies que nous attendions ce moment. Après être passés par toutes les horreurs du socialisme idéologique, du progressisme, du gramscisme et désormais du wokisme, il était temps qu’une fenêtre d’opportunité s’offre à nous pour lancer une contre-attaque culturelle d’ampleur.

Cette opportunité nous est servie sur un plateau d’argent par les Etats-Unis de Donald Trump et Elon Musk. Il y a quelques jours, j’écrivais que ce dernier était injustement ciblé par nos élites. Cette semaine je vais aller plus loin : bien que je continue à me méfier de lui, j’estime que son action peut avoir des conséquences extrêmement positives si nous parvenons à en tirer profit. Il ne s’agit nullement devenir des groupies du milliardaire sud-africain, mais plutôt de prendre part au bouleversement idéologique qui est en train de s’opérer un peu partout dans le monde.

Les étoiles semblent s’aligner. De grands groupes américains, dont Facebook, sont en train de couper avec le progressisme absurde qu’ils avaient imposé au cours de années 2010. La censure de tout discours sortant de la doxa, la place exagérée donnée aux minorités diverses et variées, la croisade contre le simple bon sens… C’est peut-être bientôt terminé, si nous faisons l’effort d’y croire.

Elon Musk n’est pas l’initiateur de ce mouvement. Loin de là. La progression des partis politiques dits « populistes » à partir des années 2000 s’est faite sans lui. Il n’a été pour rien dans la victoire de Meloni en Italie ou dans le rejet massif de l’immigration dans toutes les enquêtes d’opinion en France. Mais il a grandement contribué à accélérer le mouvement. En cela, il mérite notre gratitude. Les souverainistes antioccidentaux, qu’ils soient français ou polonais, devraient dire merci à un homme d’affaire  américain mondialisé à la tête d’un réseau social à portée planétaire. Les libéraux centristes timorés anti Trump devraient, eux aussi, lui dire merci : s’ils tiennent véritablement à la liberté d’expression qui permet à des opposants en Iran ou en Russie (quand ces pays n’interdisent pas tout simplement les réseaux sociaux) de s‘exprimer, ils doivent ravaler leurs préjugés.

Mise face à son échec, la gauche doit se convertir ou céder. Cette gauche immigrationniste, ultraféministe, antioccidentale, propalestinienne, liberticide et étatiste a fait son temps, après avoir provoqué de profonds dommages (dont certains irréversibles) sur nos sociétés. Le centre-droit invertébré et soumis depuis des décennies à l’idéologie progressiste doit désormais se réveiller et opérer un retour aux sources salvateur.

Prenons par exemple la Plateforme Civique (PO) du premier ministre polonais Donald Tusk. Qui se souvient que ce parti a été fondé, il y a 20 ans, sur des idéaux libéraux-conservateurs et sur le respect de l’identité nationale polonaise ? Dans leur déclaration programmatique, les députés de la PO écrivaient : «Nous défendrons les droits de la religion, de la famille et des coutumes traditionnelles, car ces valeurs sont particulièrement nécessaires dans l’Europe d’aujourd’hui» et «nous nous battrons pour la solidarité atlantique politique et économique d’une Europe et d’une Amérique unies, car ce n’est que dans cette solidarité que nous voyons les racines les plus profondes de la puissance civilisationnelle de l’Occident tout entier». Où est donc passée cette PO qui était capable de libéraliser en 2011 l’accès aux armes à feu ? Elle s’aligne aujourd’hui sur Thierry Breton qui veut censurer les réseaux sociaux et présente à l’élection présidentielle l’archétype du bobo progressiste habitué des manifestations homosexualistes.

Après le décès de Jean-Marie le Pen, la droite française est libérée du spectre des « petites phrases » des années 1980. Le président historique du Front National, rebaptisé Rassemblement National par souci de dédiabolisation, avait été visionnaire au sujet de l’immigration massive arabo-musulmane et africaine. Mais héritier qu’il était d’un courant de pensée lié de près ou de loin à l’extrême droite antisémite, il ne pouvait s’empêcher de céder à la provocation. La gauche a su en profiter et a enfermé la droite classique dans un piège dont cette dernière n’a jamais su s’extirper. La disparition du « Menhir », le ô combien symbolique jour de la commémoration des attentats de Charlie hebdo dix ans auparavant, devrait fonctionner comme une véritable catharsis politico-médiatique. Encore faudrait-il que des personnalités courageuses s’imposent chez les Républicains, et ce n’est malheureusement pas encore gagné.

Quoiqu’il en soit, Elon Musk est le médecin qui nous propose un remède pour nous guérir du mal qui nous ronge depuis 50 ans. Nous avons la liberté de prendre ce remède ou non. Même en tenant compte des effets indésirables, il faut considérer que cela vaut le coup.

Changement d’opinion

«Seuls les imbéciles ne changent pas d’avis », dit-on parfois. Le débat intellectuel a cela de bon qu’il peut parfois permettre de faire évoluer certains points de vue. Je viens de l’expérimenter sur un sujet qui, a fortiori, m’est cher à titre personnel : la position de la Pologne sur l’éventuelle venue du premier ministre israélien Benjamin Netanyahou pour la commémoration du 80ème anniversaire de la libération du camp d’extermination allemand d’Auschwitz.

Au départ, j’étais plutôt aligné sur la déclaration du gouvernement de Donald Tusk, que celui-ci procéderait à l’arrestation du politicien israélien dans le cadre du mandat d’arrêt lancé par la Cour Pénale Internationale. J’estimais que puisque la Pologne milite ardemment pour l’arrestation de Vladimir Poutine, elle ne pouvait se permettre de faire du deux poids deux mesures. Par ailleurs, la venue de M. Netanyahou en Pologne aurait possiblement résulté d’un malaise diplomatique, car plusieurs délégations étrangères doivent être présentes, y compris venant de pays qui reconnaissent la légitimité de la CPI. Enfin, même si je n’avais aucune certitude que le chef du gouvernement israélien avait effectivement l’intention de se déplacer, je m’interrogeais sur le sens d’une telle démarche étant donné qu’il n’a jamais participé à cette commémoration. Pas même à celle du 70ème anniversaire de la libération du camp, alors qu’il était premier ministre aussi en 2015. Ce n’est pas, contrairement à ce que les polonophobes crient, Israël qui est visé, mais seulement Benjamin Netanyahou. Le président Isaac Herzog n’aurait, lui, nullement été inquiété.

Puis deux événements m’ont fait réviser mon opinion. Tout d’abord, l’excellent texte de Jan Rokita dans les colonnes de Wszystko co Najwazniejsze. L’ancien dirigeant de la PO y dénonce avec brio la décision d’«empêcher le dirigeant d’Israël de venir devant les restes des chambres à gaz de Birkenau, aux côtés des derniers survivants de l’Holocauste». Il critique aussi la malhonnêteté, la partialité des juges de la CPI et le climat antisioniste, voire antisémite, qui s’est emparé de l’Occident. C’est vrai. On ne peut comparer Netanyahou à Poutine. A n’en pas douter, les accusations de génocide à Gaza ne sont pas motivées uniquement par le souci des civils palestiniens, mais aussi par autre chose, de moins avouable. A-t-on déjà oublié à quoi ressemblait la lutte pour sa survie, ainsi qu’une guerre en milieu urbain ? Faut-il accuser les Américains de génocide pour le bombardement du Havre ? A-t-on aussi oublié à quoi Israël doit faire directement face ? A l’islamisme, l’une des plus importantes idéologies meurtrières du XXIème siècle, qui rêve de faire disparaître cet Etat et de « jeter les Juifs à la mer ». C’est une lutte pour la vie ou la mort, et nous avons le devoir de nous tenir aux côtés de ceux qui nous sont le plus proches, que nous le voulions ou non.

Ensuite, c’est la lettre adressée par le président polonais Andrzej Duda qui m’a définitivement fait ouvrir les yeux sur la dimension géopolitique du problème. Il ne fait aucun doute que les Etats-Unis, les plus grands alliés de la Pologne, verraient d’un mauvais œil que la Pologne entre dans un conflit de cette sorte avec Israël. En particulier Donald Trump, qui espère une réconciliation entre Polonais et Israéliens. Ici, c’est l’absence de ligne directrice de la diplomatie polonaise qui est en cause. Varsovie a fait le choix souverain et éclairé de l’alliance occidentale, ce n’est certainement pas pour jouer désormais aux contorsionnistes.

Il est certain qu’il est dans l’intérêt de la Pologne et des Polonais d’entretenir les meilleures relations possible avec la Maison-Blanche, et ce n’est pas faire injure à la souveraineté polonaise, à laquelle nous sommes tous attachés, que de l’affirmer ainsi.




polska

Réflexions na niedzielę

Złota okazja

Czekaliśmy na ten moment od dziesięcioleci. Po przejściu przez wszystkie okropności socjalizmu, progresywizmu, gramscizmu, a teraz „woke” nadszedł czas przeprowadzenia poważnego kontrataku kulturowego.

Okazja ta została nam podana na srebrnej tacy przez Stany Zjednoczone pod rządami Donalda Trumpa i Elona Muska. Kilka dni temu napisałem, że ten drugi był niesprawiedliwie atakowany przez nasze elity. W tym tygodniu idę o krok dalej: chociaż nadal mu nie ufam, wierzę, że jego działania mogą mieć niezwykle pozytywne konsekwencje, jeśli uda nam się je odpowiednio wykorzystać. Nie chodzi o to, by stać się zaślepionym miłośnikiem południowoafrykańskiego miliardera, ale raczej o to, by wziąć udział w ideologicznym przewrocie, który ma miejsce niemal na całym świecie.

Gwiazdy wydają się ustawiać w jednej linii. Główne amerykańskie media, w tym Facebook, są w trakcie zrywania z absurdalnym progresywizmem, który narzuciły w pierwszej dekadzie tego wieku. Cenzura jakiegokolwiek dyskursu poza doksą, przesadne miejsce przyznawane różnym mniejszościom, krucjata przeciwko zwykłemu zdrowemu rozsądkowi… To może się wkrótce skończyć, jeśli podejmiemy wysiłek, by w to uwierzyć.

Elon Musk nie jest inicjatorem tego ruchu. Daleko mu do tego. Tak zwane „populistyczne” partie polityczne od początku XXI w. powstawały bez niego. Nie miał on nic wspólnego ze zwycięstwem Meloni we Włoszech ani z masowym odrzuceniem imigracji we wszystkich sondażach opinii publicznej we Francji. Przyczynił się jednak w znacznym stopniu do przyspieszenia tego ruchu. Za to zasługuje na naszą wdzięczność. Antyzachodni suwereniści, czy to francuscy, czy polscy, powinni podziękować zglobalizowanemu amerykańskiemu biznesmenowi stojącemu na czele sieci społecznościowej o światowym zasięgu. Nieśmiali centrowi liberałowie przeciwni Trumpowi również powinni mu podziękować – jeśli naprawdę cenią wolność słowa, która pozwala oponentom w Iranie i Rosji wyrażać swoje poglądy (gdy kraje te nie blokują po prostu sieci społecznościowych), powinni porzucić swoje uprzedzenia.

W obliczu porażki lewica musi się nawrócić lub poddać. Ta imigracyjna, ultrafeministyczna, antyzachodnia, propalestyńska, zabójcza dla wolności i etatystyczna lewica zrobiła już swoje, wyrządzając poważne szkody (niektóre z nich nieodwracalne) naszym społeczeństwom. Centroprawica, przez dziesięciolecia bezkręgowa i podporządkowana postępowej ideologii, musi się teraz obudzić i wrócić do swoich konserwatywnych korzeni.

Weźmy na przykład Platformę Obywatelską premiera Donalda Tuska. Kto pamięta, że partia ta powstała 20 lat temu w oparciu o ideały liberalno-konserwatywne i szacunek dla polskiej tożsamości narodowej? W deklaracji programowej członkowie PO pisali: „Będziemy bronić praw religii, rodziny i tradycyjnego obyczaju, bo tych wartości szczególnie potrzebuje współczesna Europa” oraz „Będziemy zabiegać o polityczną i gospodarczą atlantycką solidarność zjednoczonej Europy i Ameryki, bo tylko w tej solidarności upatrujemy najgłębszych korzeni cywilizacyjnej potęgi całego Zachodu”. Gdzie więc podziała się ta PO, która w 2011 roku była w stanie zliberalizować dostęp do broni palnej? Dziś sprzymierza się z Thierrym Bretonem, który chce cenzurować portale społecznościowe, i wystawia w wyborach prezydenckich archetypicznego postępowego bobo, regularnego uczestnika homoseksualistycznych demonstracji.

Po śmierci Jean-Marie Le Pena francuska prawica uwolniła się od widma jego niesmacznych „żarcików” z lat 80. Historyczny przewodniczący Frontu Narodowego, przemianowanego na Rassemblement National w celu oddiabolizowania partii, był wizjonerem w kwestii masowej imigracji arabsko-muzułmańskiej i afrykańskiej. Ale jako spadkobierca szkoły myślenia związanej w taki czy inny sposób z antysemicką skrajną prawicą nie mógł oprzeć się prowokacjom. Lewica wykorzystała to i uwięziła klasyczną prawicę w pułapce, z której ta ostatnia nigdy nie była w stanie uciec. Zniknięcie „menhiru” w tak symbolicznym dniu upamiętnienia dziesiątej rocznicy ataków na „Charlie Hebdo” powinno stanowić prawdziwe polityczne i medialne katharsis. Ale republikanie wciąż muszą wykreować kilka odważnych osobowości, a to niestety nie jest jeszcze przesądzone.

Niezależnie od tego Elon Musk jest lekarzem, który oferuje nam lekarstwo na chorobę, która trawi nas od 50 lat. To od nas zależy, czy je przyjmiemy, czy nie. Nawet biorąc pod uwagę niepożądane efekty, musimy uznać, że warto.

Zmiana opinii

Tylko głupcy nie zmieniają zdania, mówi przysłowie. Dobrą rzeczą w debacie intelektualnej jest to, że czasami może ona zmienić pewne punkty widzenia. Właśnie doświadczyłem tego w sprawie, która jest mi osobiście szczególnie bliska: stanowiska Polski wobec ewentualnej wizyty premiera Izraela Binjamina Netanjahu w celu upamiętnienia 80. rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu zagłady w Auschwitz.

Początkowo byłem bardziej zgodny z oświadczeniem rządu Donalda Tuska, że aresztuje izraelskiego polityka na podstawie nakazu wydanego przez Międzynarodowy Trybunał Karny. Uważałem, że skoro Polska zdecydowanie opowiada się za aresztowaniem Władimira Putina, to nie może sobie pozwolić na stosowanie podwójnych standardów. Co więcej, wizyta Netanjahu w Polsce mogła spowodować dyplomatyczne zażenowanie, gdyż w obchodach ma wziąć udział kilka zagranicznych delegacji, w tym z krajów, które uznają legalność MTK. Wreszcie nawet jeśli nie miałem pewności, że szef izraelskiego rządu rzeczywiście zamierza się pojawić, zastanawiałem się nad sensem takiego ruchu, biorąc pod uwagę, że Netanjahu nigdy nie brał udziału w tych obchodach. Nawet z okazji 70. rocznicy wyzwolenia Auschwitz, mimo że w 2015 roku był premierem. Wbrew temu, co krzyczą polonofobi, to nie Izrael jest celem, tylko Binjamin Netanjahu. Prezydent Isaac Herzog nie byłby w żaden sposób zaniepokojony.

Potem dwa wydarzenia sprawiły, że zrewidowałem swoją opinię. Po pierwsze, znakomity artykuł Jana Rokity we „Wszystko co Najważniejsze”. Były lider PO błyskotliwie potępia w nim „uniemożliwienie przywódcy Izraela stanięcia przed resztkami komór gazowych Birkenau, wespół z ostatnimi ocalałymi z Holocaustu”. Krytykuje również nieuczciwość i stronniczość sędziów MTK oraz antysyjonistyczny, a nawet antysemicki klimat, który ogarnął Zachód. To prawda. Netanjahu nie można porównywać do Putina. Nie ma wątpliwości, że oskarżenia o ludobójstwo w Strefie Gazy są motywowane nie tylko troską o palestyńskich cywilów, ale także czymś innym, do czego trudniej otwarcie się przyznać. Czy zapomnieliśmy już, jak wygląda walka o przetrwanie w gęsto zaludnionym terenie? Czy powinniśmy oskarżać Amerykanów o ludobójstwo za zbombardowanie Hawru? Czy zapomnieliśmy również, z czym bezpośrednio musi zmierzyć się Izrael? Z islamizmem, jedną z najbardziej morderczych ideologii XXI wieku, która marzy o zniszczeniu tego państwa i „wrzuceniu Żydów do morza”. To jest walka na śmierć i życie, a my mamy obowiązek stanąć po stronie tych, którzy są nam najbliżsi, czy tego chcemy, czy nie.

Po drugie, to list polskiego prezydenta Andrzeja Dudy tak naprawdę otworzył mi oczy na geopolityczny wymiar problemu. Nie ulega wątpliwości, że Stany Zjednoczone, największy sojusznik Polski, niechętnie patrzyłyby na wejście Polski w tego rodzaju konflikt z Izraelem. Zwłaszcza Donald Trump, który liczy na pojednanie między Polakami a Izraelczykami. Chodzi tu o brak naczelnego kierunku w polskiej dyplomacji. Mamy obecnie wrażenie, że nie wiemy, którędy płyniemy. Warszawa dokonała przecież suwerennego i oświeconego wyboru, aby dołączyć do zachodniego sojuszu, i z pewnością nie przystaje jej teraz uprawiać ekwilibrystyki.

Z pewnością w interesie Polski i Polaków jest utrzymywanie jak najlepszych stosunków z Białym Domem, a stwierdzenie tego nie jest obrazą polskiej suwerenności, do której wszyscy jesteśmy przywiązani.

Nathaniel Garstecka

SUBSKRYBUJ „GAZETĘ NA NIEDZIELĘ” Oferta ograniczona: subskrypcja bezpłatna do 30.04.2025.

Strona wykorzystuje pliki cookie w celach użytkowych oraz do monitorowania ruchu. Przeczytaj regulamin serwisu.

Zgadzam się