Webb uchwycił region gwiazdotwórczy NGC 346

W sąsiedniej galaktyce karłowatej znanej jako Mały Obłok Magellana (SMC) znajduje się region narodzin gwiazd – NGC 346. Kosmicznemu Teleskopowi Webba udało się go uchwycić.

Jak tłumaczą astronomowie z NASA, najjaśniejszy i największy region gwiazdotwórczy w SMC, NGC 346 był intensywnie badany przez różne teleskopy. Pierwotnie zobrazował go Kosmiczny Teleskop Hubble’a. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba uzupełnił poprzednie obserwacje o widok w bliskiej podczerwieni, podkreślając zarówno chłodny, jak i ciepły pył regionu. Najnowsze obrazowanie za pomocą Webba, w średniej podczerwieni, ujawniło wstęgi gazu i pyłu usiane jasnymi plamami wypełnionymi młodymi protogwiazdami.

Jedną z największych zalet należącego do NASA Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba, zdaniem badaczy, jest jego zdolność do dostarczania szczegółowych widoków obszarów, w których rodzą się nowe gwiazdy. Najnowszym tego przykładem, jest zdjęcie z instrumentu Webba w średniej podczerwieni (MIRI), przedstawiające NGC 346 – najjaśniejszy i największy region gwiazdotwórczy w Małym Obłoku Magellana.

Mały Obłok Magellana (SMC) to galaktyka satelitarna Drogi Mlecznej, widoczna gołym okiem w południowym gwiazdozbiorze Tukana. Jest ona młodsza od Drogi Mlecznej, ponieważ zawiera mniej pierwiastków ciężkich – które są wytwarzane w gwiazdach poprzez fuzję jądrową i wybuchy supernowych ­– w porównaniu do naszej galaktyki.

Ponieważ pył kosmiczny powstaje z ciężkich pierwiastków, takich jak krzem i tlen, naukowcy spodziewali się, że w SMC będzie brakować znacznych ilości pyłu. Jednak nowe zdjęcie MIRI, a także poprzednie zdjęcie NGC 346 z kamery Webba w bliskiej podczerwieni opublikowane wcześniej, przedstawiają dużą jego ilość w tym regionie.

Jak tłumaczą astronomowie, przedstawione na obrazie niebieskie wąsy podążają za emisją materiału, który obejmuje zapylone krzemiany i cząsteczki sadzy znane jako wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA). Bardziej rozproszona czerwona emisja pochodzi, zdaniem badaczy, od ciepłego pyłu podgrzanego przez najjaśniejsze i najbardziej masywne gwiazdy w sercu regionu. Łuk w centrum po lewej stronie może być odbiciem światła od gwiazdy znajdującej się w jego pobliżu. (Podobne, słabsze łuki są związane z gwiazdami w lewym dolnym i prawym górnym rogu). Jasne plamy i włókna, jak sugerują naukowcy, oznaczają obszary z dużą liczbą protogwiazd. Badacze szukali najbardziej czerwonych gwiazd i znaleźli 1 001 punktowych źródeł światła, z których większość to młode obiekty wciąż osadzone w swoich pyłowych kokonach.

Łącząc dane Webba zarówno w bliskiej podczerwieni, jak i w średniej podczerwieni, astronomowie astronomowie byli w stanie dokonać pełniejszego spisu gwiazd i protogwiazd w tym dynamicznym regionie. Uzyskane wyniki mają wpływ na zrozumienie przez naukowców galaktyk, które istniały miliardy lat temu, podczas ery we Wszechświecie znanej jako „kosmiczne południe”, kiedy formowanie się gwiazd było w szczytowym momencie, a stężenia pierwiastków ciężkich były niższe, tak jak w Małym Obłoku Magellana.

Emil Gołoś