Mgławica Carina na nowych zdjęciach Hubble’a

Nowe zdjęcie z należącego do NASA, Kosmicznego Teleskopu Hubble’a, przedstawia fragment NGC 3372, lepiej znanej jako mgławica Carina. Jest to ogromny obłok gazu i pyłu, w którym znajduje się kilka masywnych i jasnych gwiazd, w tym co najmniej kilkanaście o masie od 50 do 100 razy większej niż Słońce.

Jak tłumaczą astronomowie z NASA, jest to mgławica emisyjna, co oznacza, że intensywne promieniowanie jej gwiazd jonizuje gaz i powoduje jego świecenie. Materiał ten jest szeroko i cienko rozłożony na dużym obszarze, dzięki czemu zyskuje dodatkowe miano mgławicy rozproszonej.

Mgławica Carina jest dynamicznym obszarem nieba, w którym obok śmierci gwiazd zachodzi również ich gwałtowne formowanie. Gdy obiekty te tworzą się i emitują promieniowanie ultrafioletowe, a ich wiatry rozpraszają gaz i pył wokół nich, czasami tworząc ciemne, zapylone płaszcze, a czasami puste plamy, dzięki czemu gwiazdy stają się wyraźnie widoczne dla obserwatorów.

Aby wykonać to zdjęcie mgławicy Carina, naukowcy polegali na możliwościach obrazowania Hubble’a w podczerwieni, które wykrywają dłuższe fale światła, które nie są rozpraszane przez ciężki pył i gaz otaczający gwiazdy. Obraz ten pokazuje tylko niewielką część struktury, znajdującą się w pobliżu centrum, w obszarze z rzadszym gazem.

Ze względu na ogromny rozmiar obiektu – około 300 lat świetlnych – astronomowie mogą badać ją tylko w sekcjach, łącząc dane z oddzielnych obrazów, aby zrozumieć jej strukturę i skład na dużą skalę. Mgławica Carina jest widoczna gołym okiem z południowej półkuli.

Mgławica Carina znajduje się w odległości około 7500 lat świetlnych od Ziemi w południowym gwiazdozbiorze Kila. W ciągu ostatnich kilkuset lat astronomowie nadali jej wiele przydomków, w tym Wielka Mgławica i Mgławica Eta Carinae, ze względu na jasną gwiazdę znajdującą się w jej sercu. Pierwotnie została odkryta z Przylądka Dobrej Nadziei w Afryce Południowej przez Nicolasa Louisa de Lacaille’a w 1752 roku.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a, został wystrzelony na niską orbitę okołoziemską w 1990 roku i od tej pory pomaga naukowcom lepiej poznawać Wszechświat. Nie był on pierwszym teleskopem kosmicznym, ale jest jednym z największych i najbardziej wszechstronnych, przez co jest jednym najważniejszych narzędzi badawczych w historii ludzkości. Teleskop Hubble’a został nazwany na cześć astronoma Edwina Hubble’a. Space Telescope Science Institute (STScI) wybiera cele Hubble’a i przetwarza uzyskane dane, podczas gdy Goddard Space Flight Center (GSFC) kontroluje sam statek kosmiczny.

Emil Gołoś