Strategię radzenia sobie z narastającym zagrożeniem podzielono na trzy etapy. W pierwszym założono, że „mamy mnóstwo czasu”. W drugim przyjęto, że „jakoś to będzie”. Wreszcie w trzecim uznano, że „teraz to już cała nadzieja w naszych sojusznikach”. Tak było w 1939 roku. Jak jest teraz?

Kto powiedział, że kandydatami do Parlamentu Europejskiego muszą być partyjni nominaci? Dlaczego w tak ważnych wyborach nie powinniśmy zaproponować Europie tych, którzy wzmocnią ją - jednocześnie wzmacniając Polskę?

Bez zaskoczenia, lecz z nutą żalu i irytacji przyjąłem fakt, że Ministerstwo Edukacji Narodowej, przygotowując nową reformę, skupiło się na kolejnej i z natury rzeczy jałowej próbie zmiany treści programu nauczania, zamiast na dostosowaniu form edukacji historycznej do potrzeb uczniów i nauczycieli.

Obchodzimy dwudziestą rocznicę akcesu Polski do UE. I zarazem jesteśmy w przededniu wyborów do Parlamentu Europejskiego. Nastroje Polaków są wciąż prounijne. Ale też mamy poczucie, że dotarliśmy do jakiejś ściany.

Wolność i postęp pozostają także współcześnie hasłami, w imię których można skutecznie podważyć ideał niepodległości państwa, które oskarżane jest o łamanie wolności i blokowanie drogi postępowi.

Polskim wyzwaniem na najbliższe lata jest zdecydowane przeciwstawienie się planom parlamentu Unii doprowadzenia do federalizacji Unii Europejskiej, to jest do zmiany Unii 27 państw w jedno państwo federalne.