Najstarsza piramida świata znajduje się w Indonezji? Zaskakujące odkrycie archeologów
Zespół indonezyjskich naukowców z rozmaitych dziedzin, głównie archeologów, ale również geofizyków i geologów, znalazł dowody wskazujące, że znajdujące się na Jawie Gunung Padang jest najstarszą znaną piramidą na świecie. W artykule opublikowanym w czasopiśmie „Archaeological Prospection” grupa badaczy opisała swoje wieloletnie prace prowadzone na obszarze tego niezwykłego miejsca, stanowiącego starożytne dziedzictwo kulturowe Indonezji.
Znajdujące się na szczycie wygasłego wulkanu w prowincji zachodnia Jawa, Gunung Padang przez wiele lat była uważana za budowlę megalityczną. Z kolei dla miejscowych stanowi ono święte miejsce. W 1998 roku została uznana za miejsce dziedzictwa kulturowego. Przez wiele lat nie było zgody co do natury wzgórza. Niektórzy sugerowali, że powstało ono naturalnie, a tylko ozdoby na szczycie były efektem działań ludzi. Z kolei zdaniem innych badaczy dowody miały jasno świadczyć o tym, że wzgórze zostało w całości lub w większości stworzone przez człowieka. W związku z wątpliwościami naukowcy postanowili przeprowadzić kompleksowe badania na obszarze tajemniczego miejsca. W latach 2011-2015 zbadali oni tę strukturę za pomocą tomografii sejsmicznej, georadarów oraz obrazowania podpowierzchniowego, a niedawno opublikowali wyniki swoich prac.
Analizując wszystkie dane zespół naukowców miał odkryć wyraźny dowód na to, że Gunung Padang miało zostać wybudowane głównie za sprawą „pracy ludzkich rąk”. Zgodnie z badaniami konstrukcja powstawała etapowo w odstępie kilku tysięcy lat, a najstarsze jej części zostały wybudowane w okresie pomiędzy 25 000 a 14 000 lat temu, co czyni ją najstarszą znaną piramidą na świecie. Dla porównania Göbekli Tepe, które jest uważane za jedną z najstarszych budowli megalitycznych na świecie powstało 11 tys. lat temu.
W pierwszym okresie autorzy budowli wykorzystywali struktury skalne, które powstały na skutek wypływającej lawy z wulkanu. W tym czasie zaczęły również pojawiać się pierwsze rzeźby na szczycie. Z nieznanych powodów pierwotni autorzy konstrukcji opuścili ją i pozostawali w podstawowej formie. Kilka tysięcy lat później, między 7900 a 6100 rokiem p.n.e., inna grupa budowniczych dodała warstwę cegieł i skalnych kolumn. W trzecim etapie następna grupa dodała kolejną warstwę ziemi do wzgórza, co doprowadziło do przykrycia ziemią wcześniejszych efektów pracy. W ostatniej fazie trwającej pomiędzy 2000 a 1100 r. p.n.e. zostały dodane kolejne warstwy ziemi, a także wybudowano kamienne tarasy, stanowiące najbardziej charakterystyczny element widoczny obecnie na wzniesieniu konstrukcji.
Marcin Jarzębski
