Clair Obscur: Expedition 33 grą roku 2025

Clair Obscur: Expedition 33 wykracza poza ramy klasycznej gry wideo, oferując przeżycie, które pozostaje w pamięci na długo po napisach końcowych. Dzięki połączeniu warstwy wizualnej, muzycznej i narracyjnej prowokuje do namysłu nad stratą, pamięcią oraz siłą potrzebną, by iść naprzód mimo cierpienia. Produkcja pokazuje, że gry mogą być dojrzałą formą artystycznej ekspresji, zdolną poruszyć również odbiorców spoza środowiska graczy.

Uroczysta gala The Game Awards 2025 odbyła się w piątek 12 grudnia 2025 r. i przyniosła wiele niespodzianek. Głównym bohaterem gali był Clair Obscur, który łącznie zdobył aż 9 nagród z aż 11 swoich nominacji.

Nagrody, które otrzymała gra Clair Obscur to:

1. Gra Roku
2. Najlepsza reżyseria
3. Najlepsza narracja
4. Najlepsza oprawa artystyczna
5. Najlepsza muzyka i ścieżka dźwiękowa
6. Najlepsze RPG
7. Najlepsza gra niezależna
8. Najlepszy debiut indie
9. Najlepsza rola aktorska

.Gra po której nie było dużych oczekiwań na samym początku, okazała się ogromnym ogólnoświatowym hitem. Połączenie dobrej pracy kamery i ujęć wraz z niebanalnymi krajobrazami dający nastrój jak z Souslikek’ów pokroju Elden Ringa na sterydach to połączenie, którego dawno nie było widać.

Kinowy sposób ukazywania świata graczowi, gdzie producenci nie śpieszą się podczas cutscenek to jest majstersztyk artystyczny na miarę wysoko budżetowych produkcji filmowych. Warstwa wizualna Expedition 33 została zaprojektowana w sposób świadomy i konsekwentny, traktując obraz jako narzędzie narracyjne, a nie jedynie estetyczne tło dla rozgrywki.

.Kadrowanie scen, gra światłem oraz celowe operowanie perspektywą sprawiają, że każdy obszar świata wydaje się w tej grze mieć własny charakter i emocjonalny ciężar. Motyw opadających płatków kwiatów pełni w grze rolę subtelnego symbolu przemijania, straty i ulotności chwili, przewijając się przez kolejne etapy narracji niczym wizualny leitmotiv.

Płatki nie tylko spajają warstwę estetyczną z emocjonalnym przekazem historii, lecz także prowadzą gracza przez opowieść w sposób poetycki, nadając jej spójność i głębszy, metaforyczny wymiar. Twórcy umiejętnie balansują pomiędzy monumentalnością przestrzeni, a intymnością detalu, pozwalając graczowi zarówno podziwiać skalę świata, jak i zatrzymać się na drobnych elementach budujących jego wiarygodność. Widoczne są tu inspiracje malarstwem i kinem autorskim, szczególnie w sposobie prowadzenia kamery podczas spokojnych sekwencji narracyjnych. Dzięki temu eksploracja nie męczy nadmiarem bodźców, lecz wciąga atmosferą i rytmem wizualnym, który sprzyja refleksji. Całość sprawia wrażenie starannie skomponowanego obrazu, w którym każda scena mogłaby funkcjonować jako samodzielny kadr filmowy, podkreślając ambicje artystyczne twórców gry.

Lorien Testard to osoba odpowiadająca za ścieżkę dźwiękowa, którą możemy usłyszeć podczas ekspedycji naszymi postaciami. Sam od wielu lat słucham muzyki filmowej, klasycznej oraz różnych pokrewnych wariacji tego rodzaju muzyki i muszę powiedzieć, że tego typu muzyki mi brakowało. Muzyka buduje klimat, który jest kluczowy do pełnej immersji gracza podczas przemierzania świata tego rzeczywistego jak i tego namalowanego, kto ma wiedzieć ten wie. Połączenie gitary rockowej wraz z delikatnym pianinem oraz skrzypcami to niesamowite doznanie, które polecam każdemu. Warto jednak podkreślić, że ścieżka dźwiękowa w Expedition 33 nie jest jedynie zbiorem estetycznych kompozycji, lecz spójnym systemem narracyjnym, który prowadzi gracza emocjonalnie przez kolejne etapy opowieści. Muzyka bardzo często zmienia swoją dynamikę i instrumentarium w zależności od sytuacji, subtelnie sygnalizując zagrożenie, refleksję lub momenty wyciszenia, co sprawia, że odbiór świata gry staje się bardziej intuicyjny i naturalny.

Szczególnie istotne jest to, że utwory nie dominują nad rozgrywką, lecz pozostają z nią w dialogu, potęgując wrażenie uczestnictwa w artystycznej wizji, a nie jedynie w mechanicznie zaprojektowanej strukturze gry. Dzięki temu Expedition 33 zyskuje unikalną tożsamość dźwiękową, którą łatwo odróżnić od innych produkcji, a sama muzyka pozostaje w pamięci na długo po wyłączeniu gry. To przykład soundtracku, który pokazuje, że gry wideo coraz częściej korzystają z języka muzyki na poziomie znanym z ambitnego kina, traktując dźwięk jako pełnoprawny środek ekspresji artystycznej. Obecnie melodie z gier można słuchać oczywiście podczas samej rozgrywki, ale są tworzone również playlisty na Spotify jak i YouTube, dzięki czemu może być ona z nami na dłużej i przypominać nam o ciekawych doświadczeniach podczas ogrywania tytułu.

Motyw straty i żałoby w Expedition 33 stanowi jeden z fundamentów całej opowieści i został poprowadzony w sposób dojrzały, pozbawiony prostych emocjonalnych skrótów. Gra nie traktuje żałoby jako jednorazowego wydarzenia, lecz jako długotrwały proces, który wpływa na percepcję świata, relacje między bohaterami i podejmowane decyzje. Fabuła stopniowo buduje poczucie zamknięcia w swoistej bańce w postaci przestrzeni bezpiecznej, lecz iluzorycznej, w której trwanie przy wspomnieniach wydaje się łatwiejsze niż konfrontacja z bólem. Kulminacyjny wybór nie jest klasycznym podziałem na dobro i zło, lecz moralnie niejednoznacznym pytaniem o gotowość do życia mimo straty. Pozostanie w bańce oznacza zachowanie emocjonalnej stabilności kosztem stagnacji, natomiast wyjście z niej wiąże się z cierpieniem, ale też z możliwością autentycznego rozwoju. Gra w subtelny sposób pokazuje, że akceptacja straty nie polega na jej zapomnieniu, lecz na znalezieniu siły, by patrzeć w przyszłość bez wypierania przeszłych doświadczeń.

Clair Obscur: Expedition 33 nie jest jedynie grą, lecz doświadczeniem, które zostaje z odbiorcą na długo po zakończeniu rozgrywki. Poprzez obraz, dźwięk i opowieść skłania do refleksji nad stratą, pamięcią i odwagą życia dalej mimo bólu. To dowód, że gry wideo potrafią być formą ambitnej, dojrzałej sztuki, zrozumiałej i poruszającej także dla tych, którzy na co dzień pozostają poza światem gamingu.

Szymon Ślubowski