Najstarsze znane siodło zostało odkryte w starożytnym grobowcu w Mongolii
W zachodniej Mongolii na obszarze wyżynnego ajmaku kobdoskiego archeolodzy odkryli starożytne drewniane siodło z żelaznymi strzemionami. Zostało ono wydobyte z grobowca Urd Ulaan Uneet, popularnie zwanego „jaskinią jeźdźców”. Wiek artefaktu jest szacowany na około 420 rok n.e., co czyni go najstarszym znanym siodłem na świecie.
Zdaniem naukowców odkrycie tego starożytnego jeździeckiego znaleziska na terenach mongolskiej prowincji ma charakter przełomowy, gdyż pomoże badaczom lepiej ułożyć całościową historię jazdy konnej – od jej skromnych początków począwszy, aż po skomplikowane strategie kawaleryjskie epoki średniowiecza. Najwcześniejsze techniki jeździeckie opierały się na względnie prostym stylu jazdy, jak i wyposażeniu. Charakteryzowały się chociażby tym, iż w czasie jazdy na oklep jeźdźcy utrzymywali się na wierzchowcu chwytając koniec za grzywy, informuje portal „Arkeonews„.
Wraz z rozwojem jeździectwa przyjęto uzdy i miękkie ochraniacze, aż w końcu zostały wprowadzone siodła i strzemiona. Te ostatnie wynalazki w znaczny sposób zwiększyły skuteczność konnych wojowników, gdyż wreszcie zapewniły im znaczącą stabilność w czasie jazdy oraz swobodę górnej części ciała. Badacze analizują również w jaki sposób postęp w technice jeździeckiej wpłynął na rozwój mongolskich stepowych kultur. Jak wykazało datowanie radiowęglowe odkryte siodło zostało wykonane gdzieś pomiędzy 267 a 535 rokiem n.e. i tym samym liczy około ponad 1400-1700 lat. Artefakt został znaleziony przez międzynarodowy zespół archeologów z Azji, Europy, Ameryki Północnej w grobowcu Urd Ulaan, w którym to był pochowany starożytny jeździec wraz z koniem. Upowszechnienie strzemion wraz z ewolucją sztywnych siodeł z wysokimi łękami spowodowało rozwój jazdy walczącej kopią, która w XII wieku przekształciła się w rycerstwo.
Tajemnicą dla historyków pozostaje kiedy ten typ siodła został dokładnie wynaleziony. Archeologia nie dostarcza w tej materii zbyt wielu przykładów, gdyż materiał organiczny zazwyczaj kiepsko zachowuje się w surowym klimacie równin trawiastych. Trwałość siodła nowego typu wraz z strzemionami pozwoliły na zwiększenie nośności i większą kontrolę nad wierzchowcem ze strony jeźdźca, dzięki czemu była możliwa dywersyfikacja form walki konnej. „Pomimo wszechobecności siodeł i strzemion we współczesnym jeździectwie, to nie były one znane we wczesnych wiekach jazdy konnej. Ich rozwój zrewolucjonizował wojnę konną i przyczynił się do daleko idących zmian społecznych w całej Eurazji. Pochodzenie tej technologii pozostaje jednak wciąż słabo poznane” – stwierdzają autorzy.
Marcin Jarzębski
