Dekarbonizacja stalowni i cementowni – dlaczego tak wolno?
W odpowiedzi na globalne wyzwania związane z dekarbonizacją, badacze z National Institute for Environmental Studies w Japonii oraz z University of Cambridge w Wielkiej Brytanii przeprowadzili badanie, rzucające światło na znaczące luki w obecnych wysiłkach dotyczących redukcji emisji dwutlenku węgla w przemyśle stalowym i cementowym.
Opublikowane w „Nature Communications„, badanie to podkreśla wolne tempo wdrażania niezbędnej infrastruktury w celu osiągnięcia celów zerowej emisji, zgodnie z Porozumieniem Paryskim.
Przemysł stalowy i cementowy, niezbędne dla współczesnej cywilizacji, są jednocześnie głównymi źródłami emisji CO2. Wizja osiągnięcia zerowej emisji wymaga wprowadzenia innowacyjnej infrastruktury do przechwytywania i magazynowania CO2, wykorzystania odnawialnej energii i zielonego wodoru.
Badanie dr. Takumy Watari pokazuje rozbieżność między oczekiwaniami a rzeczywistością. Pomimo prognoz Międzynarodowej Agencji Energii (IEA) z 2010 roku, dotyczących przechwytywania i magazynowania prawie 200 milionów metrycznych ton CO2 z przemysłu do 2021 roku, w rzeczywistości osiągnięto jedynie 1 milion ton. Ta dysproporcja rzuca cień wątpliwości na możliwość osiągnięcia celu 2 miliardów metrycznych ton CO2 do 2050 roku.
Dr Watari ostrzega, że oczekiwanie na rozwój nowej infrastruktury, która sama w sobie rozwiąże problem emisji, jest ryzykowne. Dostępność stali i cementu zgodna z ograniczeniami Porozumienia Paryskiego może nie być w stanie sprostać przyszłemu popytowi. Sektor budowlany i produkcyjny musi przygotować się na niedobór, zmieniając podejście do projektowania, użytkowania i utylizacji produktów.
Badanie sugeruje, że potrzebne będzie ograniczenie zużycia materiałów o 60% w budownictwie i o 40% w produkcji, aby zachować zgodność z Porozumieniem Paryskim. Mimo tych ograniczeń, istnieje potencjał do zaspokojenia podstawowych potrzeb rosnącej populacji światowej.
Dr Watari wskazuje na konieczność sprawiedliwego podziału zasobów, szczególnie między krajami o wysokich i niskich dochodach. Kraje bogate mają znacznie większe zapasy materiałów, co wymaga od nich większej odpowiedzialności w procesie dekarbonizacji. Kraje rozwijające się powinny otrzymać znaczną pomoc w celu dekarbonizacji swojego przemysłu, lecz z powodu ograniczonego czasu rozwoju, nie mają oni takich możliwości jak kraje bogate, które od wielu lat prężnie rozwijały swoje sektory przemysłowe.
Badanie to podkreśla, że dekarbonizacja przemysłu stalowego i cementowego, nie jest wystarczająca do spełnienia celów Porozumienia Paryskiego. Wskazuje na potrzebę zmiany sposobu wykorzystania tych materiałów i zwraca uwagę na konieczność innowacyjnych podejść do zarządzania i konsumpcji zasobów. Dekarbonizacja jest kluczowa dla zrównoważonej przyszłości, wymagając od nas zmiany sposobu myślenia o produkcji i wykorzystaniu kluczowych materiałów przemysłowych.
Szymon Ślubowski
