Kim jest Michel Barnier – nowy premier Francji

Aktywny przez dziesięciolecia w różnych partiach gaullowskiej prawicy 73-letni Michel Barnier zyskał reputację technokraty i negocjatora. Były komisarz UE ds. negocjacji brexitu i były szef francuskiej dyplomacji będzie najstarszym premierem w historii V Republiki – takie jest wskazanie prezydenta Emmanuela Macrona.

Kim jest Michel Barnier?

Wyznawca polityki de Gaulle, Sabaudczyk, zwolennik zrównoważonej polityki – Michel Barnier jest znaną postacią dla francuskiej opinii publicznej. Od chwili wkroczenia na scenę polityczną na początku lat 70. XX w. pod wpływem fascynacji polityką generała de Gaulle’a czy takimi postaciami, jak Jacques Chaban-Delmas, Michel Barnier piastował wiele oficjalnych funkcji.

Karierę polityczną jako samorządowiec Michel Barnier rozpoczął w wieku 22 lat. W wieku 27 lat został najmłodszym posłem w historii Zgromadzenia Narodowego, reprezentując region Sabaudii. Polityk kilkakrotnie piastował stanowiska ministra. Pierwszy raz w 1993 roku kierował resortem środowiska w gabinecie Édouarda Balladura. Barnier stał się, poprzez ustawę noszącą jego imię, jednym z architektów tzw. koncepcji zasady ostrożności.

Technokrata i eurokrata Michel Barnier

Michel Barnier bardzo dobrze zapoznał się z funkcjonowaniem administracji publicznej, bowiem pracował w kilku urzędach ministerialnych: Roberta Poujade, Ministra Środowiska (1973-1974), Pierre’a Mazeauda, Sekretarza Stanu ds. Młodzieży i Sportu (1974-1976), czy Antoine’a Rufenachta, sekretarza stanu przy premierze (1976-1977), następnie sekretarza stanu ds. handlu i rzemiosła (1977-1978).

Po raz pierwszy został wybrany na senatora w 1995 r. i opuścił izbę wyższą dopiero w 1999 r., gdy został komisarzem UE. Tym samym przez całą swoją karierę oscylował pomiędzy instytucjami europejskimi a polityką francuską.

W latach 2004-2005 był szefem dyplomacji Francji w rządzie Raffarina. Koordynował wówczas akcją uwolnienia dwóch dziennikarzy: Christiana Chesnota i Georgesa Malbrunota, przetrzymywanych przez grupę terrorystyczną w Iraku.

Po zbliżeniu z prezydentem Nicolasem Sarkozym, którego wspierał w 2007 roku, został ministrem rolnictwa i rybołówstwa w drugim rządzie François Fillona.

Barnier jedną z centralnych postaci UE

Michel Barnier był posłem do Parlamentu Europejskiego i centralną postacią partii EPP, w latach 2010–2014 był europejskim komisarzem ds. rynku wewnętrznego i usług. Próbował zostać przewodniczącym KE, ale został pokonany przez luksemburczyka Jean-Claude’a Junckera.

Tekę komisarza unijnego powierzano mu zresztą dwukrotnie. W latach 2016-21 był negocjatorem ds. brexitu. Swoje doświadczenia opisał następnie w książce: „La Grande Illusion : journal secret du Brexit (2016-2021)”; jest to dziesiąta książka w dorobku polityka.

Na krótko powrócił do francuskiego życia politycznego w 2021 roku – wówczas brał udział w prawyborach Republikanów przed wyborami prezydenckimi.

Barnier ma również na swoim koncie porażki. Porażkę na szczeblu lokalnym Michel Barnier odniósł, przegrywając z Laurentem Wauquiezem nominację swojej partii UMP na listy w wyborach regionalnych w Owernii-Rodanie-Alpach w 2015 r. W 2021 r. został pokonany w swojej partii Les Républicains przez Érica Ciottiego i Valérie Pécresse. Po tej porażce wezwał do bardzo bezpośredniego głosowania na Emmanuela Macrona podczas kampanii prezydenckiej.

Ideologicznie w swoim programie nawiązuje do tematów bliskich prawicy: kontroli imigracji, która ma zapobiec, jego zdaniem kolejnym brexitom, podniesienia wieku emerytalnego z 62 do 65 lat, wydłużenia czasu pracy godzin pracy i warunkowania przyznawania pomocy społecznej.

„Kompatybilny z Emmanuelem Macronem„

Michel Barnier ma opinię polityka „kompatybilnego z Macronem”, co jednocześnie umożliwia udział Republikanom w koalicji rządowej, zaś Pałac Elizejski ma nadzieję, że Barnier nie zostanie od razu postawiony przed wetem nieufności i nie będzie kandydatem na prezydenta w 2027 roku, co zadeklarował m.in. były premier Édouard Philippe. „Taki profil uwiódł Prezydenta RP po tygodniach paraliżu politycznego przerwanego tzw. rozejmem olimpijskim” – wyjaśnia osoba bliska prezydentowi.

Michel Barnier – życiorys

Michel Barnier urodził się 9 stycznia 1951 roku w La Tronche w Isère jako najmłodszy syn Jeana Barniera (zm. w 2005 r.), szefa firmy produkującej pudełka na biżuterię i Denise Durand (zm. w 2013 r.), lewicującej katoliczki i założycielki Ligi Przeciwko Przemocy Drogowej w Górnej Sabaudii – podają francuskie media.

Polityk ukończył studia w Paryżu w École supérieure de commerce. W ławach tej prestiżowej instytucji poznał przyszłego premiera Jean-Pierre’a Raffarina za czasów prezydentury Jacques’a Chiraca, co bardzo przyspieszyło jego karierę polityczną.

Polityk jest żonaty z prawniczką Isabelle Altmayer, która współpracowała min. z byłą minister kultury Roselyne Bachelot. Altmayer była kierownikiem projektów w Ministerstwie Zdrowia, Młodzieży i Sportu. Od 2016 roku odpowiedzialna za komunikację i pozyskiwanie środków w ramach fundacji La vie au Grand Air, która działa na rzecz ochrony dzieci. Za sprawą małżeństwa Michel Barnier jest szwagrem znanych producentów filmowych Erica i Nicolasa Altmayerów.

Barnierowie mają trójkę dzieci. Najstarszy odziedziczył po ojcu bakcyla politycznego. Nicolas Barnier był współpracownikiem parlamentarnym Grégory’ego Besson-Moreau, posła partii prezydenckiej La République en Marche.

Michel Barnier jest postrzegany jako osoba bardzo poważna. „Jest pozbawiony humoru, nawet Chirac tak powiedział” – stwierdził znajomy polityka na łamach magazynu „Paris Match”. W rozmowie z „Paris Match” Michel Barnier przyznał: „Może jestem zbyt poważny… Mój ojciec miał mnóstwo humoru. Mam duże pole do poprawy”.

Może bez poczucia humory, ale Michel Barnier to z znakomity sportowiec, który przerzucił się z biegania na jazdę na rowerze. Jak donosi „Le Parisien” polityk codziennie pływa i jeździ na rowerze, aby utrzymać odpowiedni poziom ćwiczeń cardio.

Michel Barnier był także współprzewodniczącym komitetu organizacyjnego Igrzysk w Albertville w 1992 roku w Sabaudii.

Michel Barnier bez poparcia lewicy

Nominację Barniera skrytykowała lewica. Wybory „zostały Francuzom ukradzione” – stwierdził lider Francji Nieujarzmionej Jean-Luc Mélenchon. Nowy Front Ludowy (NFP) jako blok lewicy zdobył najwięcej mandatów w przedterminowych wyborach parlamentarnych w lipcu 2024 r. „Mimo to nowy premier nie będzie pochodził z lewicy, a z prawicy” – ubolewał Mélenchon, wzywając do protestu w tej sprawie 7 września. Francja Nieujarzmiona zapowiadała również protesty przeciwko Emmanuelowi Macronowi, wcześniej wezwawszy do jego odwołania. Zdaniem Mélenchon wpływ na nominacje Barniera miała skrajna prawica i ugrupowanie Marine Le Pen, Zjednoczenie Narodowe.

Michel Barnier nie pasuje również socjalistom. Szef Partii Socjalistycznej (PS) Olivier Faure podkreślił, że premierem zostaje polityk partii Republikanie, która zajęła w wyborach dopiero czwarte miejsce. Faure nazwał decyzję prezydenta Macrona „zaprzeczeniem demokracji doprowadzonym do apogeum”.

Tymczasem przewodniczący Zjednoczenia Narodowego (RN) Jordan Bardella zapowiedział, że zanim poprze Barniera, przeanalizuje jego zapowiedzi polityczne i działania oraz rozstrzygnięcia w sprawie budżetu. „11 milionów wyborców RN zasługuje na szacunek i to jest nasze pierwsze żądanie” – oświadczył Jordan Bardella na platformie X. Bardella domaga się działań w kwestiach: siły nabywczej, bezpieczeństwa i imigracji.

Katarzyna Stańko
Paryż