W saudyjskiej oazie Chajbar odkryto ogromne fortyfikacje z epoki brązu

Na terenie znajdującej się w Arabii Saudyjskiej, w odległości 150 km od Medyny, oazy Chajbar archeolodzy dokonali zaskakującego odkrycia. Badacze znaleźli pozostałości po ogromnych fortyfikacjach, których historia sięga aż 4 tys. lat wstecz.

Zespół francuskich naukowców z Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS) i saudyjskiej Komisji Królewskiej ds. Al-’Ula znalazł pozostałości po spektakularnych fortyfikacjach, które otaczała niegdyś oazę Chajbar. Jest to jeden z najdłuższych systemów obronnych pochodzących z epoki brązu jakie zostały odkryte na terenie Półwyspu Arabskiego. Chajbar jest drugą największą oazą w Arabii Saudyjskie, która została w przeszłości otoczona murem – pod tym kątem wyprzedza ją tylko oaza Tajma. Znajdująca się na Pustyni Syryjskiej oaza Chajbar była zamieszkiwana przez osiadłe populacje ludzkie  już w 4 i 3 tysiącleciu p.n.e., informuje portal „Arkeonews„.

Już wcześniej badacze zidentyfikowali liczną gromadę oaz, które w epoce brązu zostały otoczone murem. Jak twierdzą jednak  naukowcy, najnowsze odkrycie dokonane w oazie Chajbar rzuca nowe światło na historię ludzkiego osadnictwa w regionie północno-zachodniej Arabii Saudyjskiej i pozwala lepiej zrozumieć funkcjonowanie lokalnych społeczności w okresie przedislamskim. W toku badań i analizy odkrytych murów badacze poznali nie tylko fakty dotyczące arabskiej architektury 4 tysięce la temu, ale uzyskali również pewien wgląd w strukturę społeczną, układ fortyfikacji, strategie wojskowe i działalność gospodarczą prehistorycznych mieszkańców oazy Chajbar. Celem francusko-saudyjskiego zespołu archeologów jest odtworzenie życia codziennego mieszkańców tego pradawnego miejsca oraz ich relacji z innymi społecznościami zamieszkującymi obszary Pustyni Syryjskiej w epoce brązu.

Obecnie ogromne fortyfikacje są poddawane procesowi konserwacji. Aby odkryte struktury zostały w należyty sposób zachowane, a przy okazji dokładnie przebadane, procedura, na bazie której odbywają się prace archeologów z CNRS oraz Komisji Królewskiej ds. Al-’Ula, obejmuje mapowanie, dokumentowanie i analizę odkrytych struktur. Wykorzystują oni zaawansowane techniki i metody, takie jak teledetekcja i skanowanie 3D, dzięki którym są tworzone skomplikowane cyfrowe modele fortyfikacji. Ich zastosowanie pozwala badaczom na bardziej dogłębne zrozumienie technik budowlanych  wykorzystywanych przez mieszkańców Półwyspu Arabskiego na przełomie 3 i 2 milenium p.n.e.

Na podstawie analizy porównawczej, przeprowadzonej na bazie danych pozyskanych z badań terenowych, teledetekcyjnych oraz tych nad samą architekturą Chajbaru, zespół oszacował pierwotne wymiary fortyfikacji. Zgodnie z ich szacunkami jej mury rozciągały się na 14,5 kilometra długości, miały od 1,70 do 2,40 metra grubości oraz około 5 metrów wysokości. Ta ogromna, tym bardziej jak na czasy epoki brązu, konstrukcja zachowała się do dnia dzisiejszego w mniej niż połowie swojej pierwotnej długości. Badacze są zdania, iż przetrwało około 41% oryginalnej zabudowy, co odpowiada 5,9 km długości i 74 bastionom.

Fortyfikacja ta otaczała wiejski obszar oazy Chajbar i miała w sumie powierzchnię wynoszącą 1100 hektarów. Jak wykazało datowanie radiowęglowe została ona zbudowana pomiędzy 2250 a 1950 rokiem p.n.e. Oaza została ufortyfikowana najprawdopodobniej nie tylko z powodu zagrożenia najazdów wrogich plemion, ale także w związku z ograniczaniem strat powodowanych przez destrukcyjne zjawiska przyrodnicze, pokroju erozji, czy powodzi błyskawicznych.

Marcin Jarzębski