Niepodległość wymaga pracy. Przestańcie psuć Polskę!

Cztery lata w polityce czy nawet projektowanie zmian w społeczeństwie w tym czasie to mniej niż chwilka w życiu narodu; podobnie widział to Konrad w Dziadach Mickiewicza – „Czym jest me życie? Ach, jedną chwilką”. W ciągu czterech lat można najwyżej nakreślić najważniejsze zadania, rozpocząć poważne, dobrze przemyślane procesy, które następnie trwać będą latami. Narzucają mi się cztery, moim zdaniem najważniejsze wyzwania.

Po pierwsze, zakończenie politycznej wojny polsko-polskiej

Wojna ta nie tylko niszczy polskie społeczeństwo, ale uniemożliwia projektowanie polskiej przyszłości. Odwołam się do mojego artykułu Apel o pakt społeczny dla Polski, opublikowanego w nr. 53 „Wszystko co Najważniejsze” [LINK]. Według mnie jedynym skutecznym sposobem zakończenia wojny polsko-polskiej jest wypracowanie, wspólne, przez wszystkie zwaśnione strony, krok po kroku, PAKTU SPOŁECZNEGO – właśnie w ciągu najbliższych czterech lat. Jak wskazuję w swoim artykule, najłatwiej byłoby zacząć od naprawienia systemu edukacji, ale może ktoś poda lepszy obszar działalności, co do którego można by osiągnąć porozumienie. Może mógłby to być stały i przejrzysty system podatkowy dla przedsiębiorców? A może wreszcie należałoby zlikwidować w urzędach słynne i złowrogie dla interesantów „nie da się”?

Najważniejsze jest, aby czas obowiązywania paktu był odpowiednio długi, co najmniej dwadzieścia lat. Uważam, że jeżeli zwaśnione strony przekonają się, że w pierwszym uzgodnionym obszarze pojawią się oczekiwane efekty, to wówczas łatwiej będzie dokładać do paktu następne sprawy.

Po drugie, umocnienie, za wszelką cenę, przyjaźni polsko-ukraińskiej

I to umocnienie na czas znacznie dłuższy niż czasy współczesnej Polski jako wielkiego „huba” pozwalającego przekazywać Ukrainie uzbrojenie, amunicję i niezbędne wyposażenie.

To musi być przyjaźń i współpraca wychodząca poza czas napaści Rosji Putina na Ukrainę. Nie potrafię przewidzieć terminu zakończenia wojny, ale dostrzegam trzy obszary, w których oba państwa powinny, napiszę mocniej: MUSZĄ ze sobą współpracować:

1. odbudowa infrastruktury Ukrainy, nawet przed nadejściem czasów pokoju;

2. rolnictwo w obu państwach;

3. intensywna współpraca szkół średnich i wyższych poprzez wymianę uczniów i studentów pomiędzy szkołami i uczelniami wyższymi, najlepiej na pełne semestry, tak aby młodzi ludzie mieli wystarczająco długi czas, aby się ze sobą zaprzyjaźnić. 

Współpraca Polski i Ukrainy wymaga oczywiście usunięcia ostrej zadry z przeszłości, jaką są sprawy zbrodni wołyńskiej – odszukania grobów, dołów śmierci i ekshumacji ofiar. Przyjaźń polsko-ukraińska czy ukraińsko-polska jest Polsce niezbędna, aby po – jak najbliższym – zakończeniu wojny Putina wspólnie budować ochronę militarną obu państw albo jeszcze lepiej: ochronę wschodniej granicy NATO.

Po trzecie, polskim wyzwaniem na najbliższe lata jest zdecydowane przeciwstawienie się planom parlamentu Unii doprowadzenia do federalizacji Unii Europejskiej

W takim państwie federalnym – po zmianie Unii 27 państw w jedno państwo federalne – decyzje będą podejmowali tylko urzędnicy z Komisji Europejskiej czy sędziowie w Trybunale Sprawiedliwości.

Polska wśród państw UE, nie licząc państw bałtyckich, ma najdłuższy okres utraty niepodległości na rzecz Imperium Rosyjskiego i podporządkowania Związkowi Sowieckiemu – doskonale wiemy, co to oznaczało dla naszego narodu; wielu Polaków nie tylko zostało zamordowanych czy wywiezionych na Syberię, ale było wziętych do wojska rosyjskiego i ginęło podczas wojen. Jestem głęboko przekonany, że Europa ojczyzn jest najlepszym rozwiązaniem, które od lat jest realizowane, a Komisja Europejska i Trybunał Sprawiedliwości nie mogą przekraczać zasad traktatów UE podpisanych przez wszystkie, także największe jej państwa.

Po czwarte, stworzenie systemu stypendialnego pozwalającego zatrzymywać w Polsce najzdolniejszych młodych Polaków

To w porównaniu z poprzednimi trzema kwestia najbardziej szczegółowa, ale moim zdaniem niezwykle ważna i powinna być realizowana natychmiast. Stworzenie systemu stypendialnego pozwalającego zatrzymywać w Polsce najzdolniejszych młodych Polaków powinno dotyczyć absolwentów studiów magisterskich i doktoranckich, i zapewnić im warunki pracy i rozwoju bez konieczności emigracji.

Zdecydowanie twierdzę, że najzdolniejsze Polki i najzdolniejsi Polacy to największe polskie skarby i nawet straty jednostkowe to wielkie i nieodwracalne straty dla państwa polskiego. We wspomnianym artykule we „Wszystko co Najważniejsze” przedstawiłem projekt stypendialny dla tysiąca nowych osób co roku – inflacja utrudnia oszacowanie właściwej wielkości stypendium pozwalającego młodym naukowcom zająć się wyłącznie pracą naukową, także gdy posiadają rodzinę. Jeśli byłaby to wartość nawet 10 tys. zł miesięcznie przez pięć lat, to dla państwa byłby to znikomy wydatek budżetowy. Szlifowanie talentów powinno być umożliwiane już od początku edukacji – trzeba w tym celu rozluźnić system oświaty i wprowadzić do szkół prywatne projekty wyławiania i wzmacniania talentów od pierwszej klasy szkoły podstawowej.

Przestać psuć Polskę!

Na pewno najpilniejsze zadanie Polaków w najbliższych czterech latach to – przestać psuć Polskę i zacząć w każdym możliwym obszarze ją naprawiać!

Pamiętam, jak w 1989 roku wielu Polaków z prawdziwą radością, entuzjazmem i przedsiębiorczością zabrało się do wykorzystania nieoczekiwanej szansy, jaką było wówczas odzyskanie niepodległości. Mam nadzieję, że najwyższa od 1989 roku frekwencja w tegorocznych wyborach (2023), a szczególnie wysoka frekwencja kobiet jest sygnałem, że coraz większej liczbie Polek i Polaków zależy na przyszłości Polski.

Polska jest obecnie niemal bogata i szansa na dokonanie następnego skoku do przodu jest znacznie bardziej prawdopodobna – tylko czy Polacy będą nadal takimi patriotami, jak mi się marzy? A może stracimy ostatnią szansę na przeskok z grupy państw o średnim rozwoju do grupy państw rozwiniętych najwyżej?