NIEOBECNI. Znani Polacy, którzy odeszli w lutym 2024 r.
NIEOBECNI to lista osób, które zmarły w ostatnim czasie, przygotowywana od 2016 r. przez siostry bliźniaczki Małgorzatę WANKE-JAKUBOWSKĄ i Marię WANKE-JERIE
Coroczne podsumowanie – najpełniejsze tego rodzaju zestawienie w Polsce – publikowane jest na TwitterTwins.pl z okazji Zaduszek. Jest to subiektywny wybór Autorek, który zawiera każdego roku kilkaset nazwisk osób znanych z działalności publicznej w wymiarze ogólnopolskim wraz z krótkimi notkami biograficznymi i zdjęciami portretowymi. Dla „Gazety na Niedzielę” Autorki udostępniają informacje o tych, którzy odeszli w ostatnim miesiącu.
Każde odejście zawsze jest przedwczesne, zwłaszcza gdy śmierć przychodzi znienacka i zabiera osobę młodą, aktywną, w sile wieku.
Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…
Pamiętajmy o nieobecnych, bo póki trwa pamięć, oni są wśród nas.
Ofiarujmy też za nich modlitwę: Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie!
Zmarli w lutym 2024
Feridun Erol (1938–2024) – aktor, reżyser i scenarzysta. Od 1950 roku mieszkał w Łodzi, gdzie jego rodzice prowadzili Cukiernię Turecką. Absolwent Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Dwa lata później skończył studia na Wydziale Reżyserii, również w łódzkiej filmówce. W 1967 roku wygrał Międzynarodowy Festiwal Filmów Studenckich w Amsterdamie – wyreżyserowany przez niego Welcome Kirk zdobył pierwszą nagrodę w kategorii filmu dokumentalnego. W jednym z najpopularniejszych i najważniejszych filmów w historii polskiego kina „Rejsie” pełnił rolę pomocnika reżysera Marka Piwowskiego, a także wcielił się w postać marynarza. Zagrał też w filmach: Przed wejściem, Super in position, Pogotowie przyjedzie, Porcelana w składzie słonia. Był reżyserem seriali telewizyjnych Sąsiedzi i Lokatorzy, a także filmów: Igraszki, Mojemu miastu, Dzień na ryby, Wprawki, Ballada o ścinaniu drzewa, Zawodowcy, Złe dobrego początki…, Jak się pozbyć czarnego kota, Romane Dyvesa 98 oraz scenarzystą filmów: Dzień na ryby, Ballada o ścinaniu drzewa, Zawodowcy, Honor dziecka, Złe dobrego początki… Kirk Douglas. 30 lat później. Pierwszą jego żoną była Barbara Połomska-Erol, aktorka znana z filmu Eroica, a drugą – dziennikarka Jolanta Erol znana z „Kuriera Warszawskiego”. Zmarł 1 II 2024.
Marian Pilot (1936–2024) – pisarz współczesny, dziennikarz i scenarzysta filmowy, czołowy przedstawiciel ważnego nurtu w prozie polskiej. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W 1958 roku pracował w dziale kulturalnym PAP, w latach 1958–1960 w redakcji „Wiadomości Filmowych”, a od 1960 do 1967 roku jako kierownik działu kulturalnego „Na przełaj”. W latach 1967–1978 pełnił funkcję kierownika działu prozy „Tygodnika Kulturalnego”. Od 1972 roku należał do ZSL. Od grudnia 1981 roku pracował w redakcji filmów fabularnych Telewizji Polskiej, a od grudnia 1982 roku w Ludowej Spółdzielni Wydawniczej jako główny specjalista w zakresie literatury pięknej. W latach 2003–2006 członek rady nadzorczej TVP. Laureat licznych nagród i odznaczeń. W 1966 roku otrzymał Nagrodę im. Stanisława Piętaka za powieść Sień, w 1987 roku Złoty Krzyż Zasługi, w 1989 roku nagrodę Funduszu Literatury w dziedzinie reportażu. Odznaczony odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Od 30 kwietnia 2009 roku honorowy obywatel miasta Ostrzeszów. W tym samym roku otrzymał również nagrodę literacką im. Władysława Reymonta. Jego powieść Pióropusz zdobyła Nagrodę Literacką „Nike”. W wieku 85 lat zadebiutował jako poeta utworem Dzikie mięso, zajmując pierwsze miejsce w XVIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Artura Fryza oraz otrzymał nominację do Literackiej Nagrody Europy Środkowej „Angelus”. Zmarł 2 II 2024.
Anna Napierska-Matuszewska (1969–2024) – dziennikarka i prezenterka, przez ponad 20 lat pracowała w oddziale Telewizji Polskiej w Bydgoszczy, znana m.in. z programów Zbliżenia i Kawa bez cukru. W 2008 roku rozstała się ze stacją i próbowała swoich sił jako dziennikarka internetowa. Na swoim koncie miała także występy wokalne, została między innymi laureatką Nagrody im. Anny Jantar w konkursie opolskich „Debiutów”. Zmarła 2 II 2024.
Janusz Kapuściński (1949–2024) – geofizyk, agrometeorolog, doktor habilitowany nauk rolniczych. W młodości pracował jako dziennikarz Radia Merkury, w którym przez piętnaście lat prezentował prognozę pogody. Uczestniczył w wyprawie polarnej na Spitsbergen w Norwegii w 1989 roku. W 2000 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na Wydziale Melioracji i Inżynierii Środowiska Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Wykładał na Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Kaliszu, Akademii Rolniczej i Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu oraz Politechnice Poznańskiej. Był wicedyrektorem Instytutu Ekonometrii i Informatyki Politechniki Częstochowskiej, gdzie wcześniej pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Logistyki i Zarządzania Międzynarodowego. Założyciel pierwszego w Polsce stowarzyszenia obrony lokatorów „Nasz Dom” w 1998 roku. Jego sukcesem było ujawnienie afery testamentowej Melanii Rozmarynowicz, której testament został sfałszowany przez osoby związane z wymiarem sprawiedliwości. Współtworzył poznańską Radę Osiedla Jeżyce, będąc jednocześnie przewodniczącym jej zarządu. W 2010 roku wszedł w skład Poznańskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego podczas wyborów prezydenckich w Polsce. W 2014 roku w wyborach samorządowych uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej Poznania z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Dołączył do grona Akademickiego Komitetu Honorowego Andrzeja Dudy, popierającego jego kandydaturę podczas wyborów prezydenckich w Polsce w 2015 roku. Członek Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność w Ruchu Komitetów Obywatelskich. Zmarł 2 II 2024.
Michał Zieliński (1965–2024) – teoretyk muzyki, kompozytor, aranżer i wokalista, kierownik artystyczny zespołu muzyki dawnej Collegium Vocale Bydgoszcz. W latach 1986–1991 studiował kompozycję i teorię muzyki w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Od 1991 roku pracował w macierzystej uczelni, gdzie wykładał analizę instrumentacji, kształcenie słuchu i harmonię modalną. W 2004 roku w Instytucie Sztuki PAN zrobił doktorat, a w 2011 roku habilitował się na Wydziale Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej w Krakowie. Autor książki Odrodzony renesans. Historia Collegium Vocale Bydgoszcz oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych, wielu recenzji i esejów. Jego twórczość kompozytorska obejmowała utwory chóralne (Laudate Dominum, Alleluja, Stabat Mater, Magnificat, Modlitwa, gdy dziatki spać idą, Msza na chór mieszany a cappella, Missa super cantiones profanae, Na fraszki Jana z Czarnolasu), kameralne (Koncert na klawesyn i orkiestrę smyczkową, Pieśń nad pieśniami na kontratenor, flet, fortepian i perkusję, Wariacje na bardzo znany temat na wibrafon i fortepian) i solowe (Sonatina na fortepian, Skarbczyk marimbafonisty, czyli dość trudne kawałki na cztery pałki). W latach 1992–2017 współpracował jako kierownik artystyczny i wokalista z zespołem muzyki dawnej Collegium Vocate Bydgoszcz. Laureat Nagrody Muzycznej „Fryderyk 2001” w kategorii „Album Roku ― Muzyka Dawna” za płytę Collegium Vocale Bydgoszcz z nagraniami utworów Wacława z Szamotuł i Marcina Leopolity. Zmarł 3 II 2024.
Grzegorz Ibron (1955–2024) – piłkarz, trener i działacz bydgoskich klubów. Pochodził z Leszna, ale przygodę piłkarską rozpoczął w Zawiszy Bydgoszcz. W 1972 roku został mistrzem Polski juniorów z reprezentacją Bydgoskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. Występował jeszcze w Goplanii, Chojniczance, BKS Bydgoszcz, a w 1982 roku na ponad 30 lat związał się z Chemikiem Bydgoszcz. Grał na pozycji pomocnika. Kibice pamiętają jego silne uderzenia z rzutów wolnych. Po zakończeniu kariery piłkarskiej pełnił funkcję kierownika drużyny w czasach największej świetności Chemika, gdy w latach dziewięćdziesiątych grał w pierwszej lidze. Później był trenerem grup młodzieżowych i seniorów oraz dyrektorem klubu z ul. Glinki. Zmarł 3 II 2024.
Edward Kozak (1946–2024) – dziennikarz związany z TVP3 Katowice. Pełnił tam różne funkcje, przygotowywał programy regionalne, rozrywkowe i reportaże. Przez kilka lat był redaktorem naczelnym. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Śląskim, studium reżyserii filmowej w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi oraz studium dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Na początku lat osiemdziesiątych przeprowadził wywiad z seryjnym mordercą Joachimem Knychałą, zwanym „wampirem ze Śląska”, który został potem skazany na karę śmierci. Napisał o tym książkę „Pamiętnik wampira” i nakręcił dokument „Wampir”. Zmarł 4 II 2024.
Wiesław Orłowski (1961–2024) – aktor i muzyk. Absolwent Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1991–2013 związany z Teatrem Współczesnym w Szczecinie, na deskach którego debiutował w Figlach kobiet. Występował też w szczecińskich teatrach: Operze na Zamku, Teatrze Krypta i Piwnicy przy Krypcie. Był jednym z założycieli zespołu „Jak Wolność To Wolność”, który początkowo działał pod nazwą „Szczęśliwy Zbieg Okoliczności”. Pierwszą płytę – Jak Wolność to Wolność – grupa wydała pod koniec 1997 roku, została ona wznowiona w 1999 roku pod tytułem Złoty łańcuszek. Jego kolejny album, Honorowi dawcy krwi, został zarejestrowany pod koniec 2000 roku i nominowany do nagrody Fryderyków 2001 w kategorii piosenka autorska. Zmarł 6 II 2024.
Krzysztof Zapart (1971–2024) – pilot, baloniarz, założyciel Balloon Club Świdnica, rekordzista Polski w locie balonem na odległość, wielokrotny uczestnik Pucharu Gordona Bennetta. W 2015 roku, startując w America’s Challenge Gas Balloon Race razem z Mateuszem Rękasem, ustanowił rekord Polski po locie balonem gazowym na odległość 1514 km i zajął w zawodach drugie miejsce. W 2017 roku z c-pilotem Andym Caytonem z USA, po locie na 3526,06 km w czasie 69,06 godz., pobił rekord długości lotu i zajął drugie miejsce, a w 2019 roku temu samemu zespołowi udało się wygrać zawody America’s Challenge Gas Balloon Race. Jako reprezentant Polski od 2014 roku startował w zawodach o Puchar Gordona Bennetta, zajmując dwukrotnie czwarte miejsce. Zginął w Gruzji w wypadku balonu podczas przygotowań do bicia kolejnego rekordu. Zmarł 7 II 2024.
Daria Dziewięcka (1981–2024) – dziennikarka i psychoterapeutka. W TOK FM pracowała od 2018 roku jako wydawca serwisu internetowego. Wcześniej była związana z wieloma ogólnopolskimi serwisami m.in. z Natemat.pl oraz Wirtualną Polską. Była też szefową serwisu wysokieobcasy.pl. Ostatnio pracowała w roli psychoterapeutki, prowadząc „Gabinet Przyjazny”. W 2023 roku nagrała pięcioodcinkowy podcast „Tu i teraz”, w którym szczerze opowiadała o życiu z chorobą nowotworową. Mówiła m.in. o tym, jaką siłę podczas trudnego leczenia, daje jej joga. Cztery lata po diagnozie udało jej się wyjechać na miesiąc do Indii, by w jodze odnaleźć ukojenie. Zmarła 8 II 2024.
Sławomir Dutkiewicz (1964–2024) – działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL związany z gdańskimi strukturami Ruchu Wolność i Pokój. Skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności za odmowę służby wojskowej, w więzieniu prowadził bezterminową głodówkę. Pochodził z Bydgoszczy, tam w VI LO zaczynał swoją działalność antykomunistyczną jako działacz Uczniowskiego Komitetu Oporu Społecznego w latach 1983–1985 i redaktor bydgoskiego, niezależnego czasopisma „Ukos-II”. Zmarł 8 II 2024.
Prof. Arkadiusz Płoski (1947–2024) – matematyk, nauczyciel akademicki Politechniki Świętokrzyskiej, prezydent Kielc. Prowadził także zajęcia w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1980–1981 członek NSZZ „Solidarność”. Na początku 1990 roku zasiadał w radzie nadzorczej spółki „Gazeta Kielecka”. W czerwcu 1990 roku Rada Miejska Kielc wybrała go pierwszym prezydentem miasta w III Rzeczypospolitej. Urząd sprawował jedynie przez trzy miesiące. Po odejściu z funkcji prezydenta powrócił do pracy naukowej. W 1997 roku uzyskał tytuł profesora. Był kierownikiem Katedry Matematyki Politechniki Świętokrzyskiej. Zmarł 8 II 2024.
Aleksander Fabisiak (1945–2024) – aktor filmowy i teatralny. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Był wieloletnim wykładowcą tej uczelni, a w latach 1993–1999 dziekanem Wydziału Aktorskiego. Debiutował na scenie w 1966 roku w spektaklu telewizyjnym Proces Ryszarda Wawerly. W latach 1967–2012 aktor Teatru Starego w Krakowie. W latach siedemdziesiątych stworzył swoje najsłynniejsze kreacje teatralne m.in. Bertrama we Wszystko dobre, co się dobrze kończy Konrada Swiniarskiego, Iwana Szatowa w Biesach czy Lelewela w Nocy listopadowej. Znany szerszej publiczności między innymi z roli prokuratora w filmie Psy. Pracował z takimi reżyserami jak Andrzej Wajda czy Krzysztof Zanussi. Zagrał w 30 filmach. Zmarł 9 II 2024.
Stanisława Grotowska (1931–2024) – realizatorka i reżyserka radiowa, współtwórczyni najpopularniejszego polskiego słuchowiska radiowego Matysiakowie. Od sierpnia 1955 roku związana z Polskim Radiem, początkowo pracowała na stanowisku realizatora w dziale realizacji Polskiego Radia, potem przez ponad 20 lat zatrudniona była jako realizator akustyczny w Teatrze Polskiego Radia. Realizowała słuchowiska, m.in. Dziady Adama Mickiewicza, radiopowieści, audycje poetyckie, reportaże i audycje dla dzieci, m.in. popularne Dobranocki. W grudniu 1956 roku została zaangażowana przez Zdzisława Nardellego do współpracy przy tworzeniu powieści radiowej Matysiakowie. Jako realizator akustyczny stworzyła ponad tysiąc odcinków tej powieści. W 1978 roku została jej reżyserem. Brała udział w tworzeniu tej powieści nieprzerwanie przez 53 lata. Stworzyła też wiele słuchowisk i audycji dla najmłodszych. Są wśród nich m.in. Król Maciuś Pierwszy, Bracia Lwie Serce, Królowa Śniegu, Koniec wakacji, Kopciuszek, Mio, mój Mio. Przez blisko 20 lat była reżyserem popularnej audycji radiowej Supełek dla młodszych słuchaczy. Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 9 II 2024.
Ks. Jan Szkoc (1924–2024) – duchowny rzymskokatolicki, prałat, duszpasterz młodych, animator kultury, administrator i proboszcz Parafii Św. Jana Chrzciciela w Złotym Potoku oraz Parafii św. Tomasza Apostoła w Sosnowcu, gdzie założył Katolickie Liceum im. św. Jana Bosko oraz hospicjum. Budowniczy dwóch wież w kościele parafialnym. Był Diecezjalnym Duszpasterzem ds. Trzeźwości, Diecezjalnym Duszpasterzem ds. Ekumenizmu – angażował się w przygotowania nabożeństw ekumenicznych, Dnia Biblii czy Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan. Był również Diecezjalnym Duszpasterzem ds. Kobiet – w ramach tej działalności wraz z sosnowieckim kołem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, na skwerze obok kościoła, w 1995 roku został z jego inicjatywy umieszczony pomnik upamiętniający działalność kobiet w AK w latach 1939–1954. Organizator pielgrzymek kobiet na Jasną Górę. Od 1986 do 2008 roku kapelan Klubu Inteligencji Katolickiej. Zmarł 9 II 2024.
Władysław Kłoczko (1926–2024) – trener piłkarski, wieloletni działacz i kierownik Polonii Bytom. Z niebiesko-czerwonymi był związany od połowy lat 50. Był pierwszym kierownikiem hokejowej drużyny bytomian. Przez kolejne cztery dekady pracował w sekcji piłkarskiej, w której był trenerem trampkarzy oraz bytomskim „łowcą talentów”. Na placach, podwórkach i ulicach odkrył wielu późniejszych ligowców. W uznaniu zasług dla piłki nożnej został uhonorowany m.in. medalem 100-lecia Śląskiego Związku Piłki Nożnej i przyznawanym przez PZPN Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia w Rozwoju Piłki Nożnej. Zmarł 12 II 2024.
Katarzyna Kwiecień-Kaniewska (1979–2024) – charakteryzatorka, wizażystka, stylistka, projektantka i kostiumografka. Od pierwszej edycji programu Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo była odpowiedzialna za stroje uczestników i tancerzy. W 2001 roku ukończyła z wyróżnieniem Aktywne Studium Plastyczne Technik Teatralno Filmowych. Pracowała jako wizażystka w TVP i Polsacie. Od ponad dziesięciu lat zajmowała się projektowaniem i szyciem kostiumów scenicznych dla tancerzy i aktorów, nie tylko do programów i koncertów, ale i seriali. Makijaże i stroje jej autorstwa były ozdobą baletmistrzów oraz tancerzy występujących na liczących się imprezach i festiwalach w Polsce i zagranicą. Była pierwszą Polką, która szyła kostiumy na słynny karnawał w Rio de Janeiro.Jej kostiumy pojawiały się w takich programach, jak Bitwa na głosy, Jak oni śpiewają czy Dance dance dance. Zmarła 12 II 2024.
Ludwik Denderys (1944–2024) – bokser, medalista Mistrzostw Europy i olimpijczyk. Walczył w wadze ciężkiej. Trzykrotnie wystąpił w Mistrzostwach Europy, zdobywając brązowe medale w Bukareszcie w 1969 i w Madrycie w 1971 roku. Tytuł mistrza Polski uzyskał w 1969 roku, w 1968 i 1970 roku był wicemistrzem kraju, a w 1964, 1966 i 1967 roku wywalczył brązowe medale. Sześć razy wystąpił w reprezentacji Polski, odnosząc trzy zwycięstwa. W swojej karierze rozegrał 243 walki, z czego 186 wygrał, 11 zremisował i 46 przegrał. Walczył w Gwardii Wrocław, z którą w 1966 roku zdobył drużynowe mistrzostwo Polski. Po zakończeniu kariery został trenerem bokserskich grup zawodowych w macierzystym klubie. Zmarł 13 II 2024.
Witold Olejarz (1947–2024) – wieloletni dyrektor naczelny Teatru Rampa. Wcześniej dyrektor Zarządzający Teatru Nowego w Warszawie, działacz kultury, pracownik Stołecznej Estrady i Biura Kultury Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy. Kierując od 1998 roku Teatrem Rampa, zapewnił scenie na Targówku nie tylko rozwój, ale i wiele artystycznych sukcesów. W tym czasie nastąpiło podwojenie liczby spektakli oraz pięciokrotne zwiększenie widowni i przychodów Teatru, a dwudziestoosobowemu zespołowi artystycznemu, w tym aktorom przyjętym z likwidowanego Teatru Nowego, stworzono możliwość kreowania wielu ról i artystyczny rozwój. Powstała i rozwinęła swoją szeroką aktywność Galeria Sztuki Rampa promująca na kilkunastu wystawach każdego roku wielu wybitnych polskich plastyków i malarzy. Przy Teatrze Rampa z jego inicjatywy afiliowany został i otoczony mecenatem dziecięco-młodzieżowy, amatorski Teatr Muzyczny TINTILLO wystawiający w sezonie po kilkadziesiąt dojrzałych spektakli muzycznych. Uhonorowany za całokształt pracy na rzecz kultury polskiej Złotym Krzyżem Zasługi, a za zasługi dla województwa mazowieckiego – medalem Pro Masovia. Zmarł 14 II 2024.
Dorota Szczerba (1962–2024) – teolog, tłumaczka i autorka książek na temat duchowości, związana ze wspólnotami osób niepełnosprawnych Wiara i Światło, l’ Arche oraz wspólnotą Przymierze Miłosierdzia, a także Małymi Siostrami i Małymi Braćmi Jezusa. Absolwentka teologii na Akademii Teologii Katolickiej oraz Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W 1992 roku założyła wraz z mężem Fundację na rzecz Osób Niepełnosprawnych NOE, prowadzącą warsztaty dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, pracując jednocześnie jako terapeutka w domu prowadzonym przez Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi. Zaangażowanie to łączyła z pracą tłumaczki i redaktorki w Wydawnictwie Księży Marianów, a później w Instytucie Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. W ostatnich latach zaangażowała się we wspólnocie Przymierze Miłosierdzia. Co roku odnawiała przyrzeczenia (tzw. więzy ekspiacji), ofiarowując Bogu swoje cierpienia za nawrócenie grzeszników. Zebrała świadectwa osób z Przymierza i przygotowała do wydania w książce On zmienił moje życie. Autorka książek z dziedziny duchowości: Wielka cisza, Dotyk Miłosierdzia, Furtki, Praktyczny leksykon modlitwy, Poznań Borejków. Spacer z bohaterami powieści Małgorzaty Musierowicz (z Kingą Czachowską), Nowe wspólnoty w Polsce. Przewodnik subiektywny, Sekret Medjugorie. Objawienia, historia, świadectwa. Tłumaczyła też z języka francuskiego liczne artykuły, materiały konferencyjne oraz książki, m.in. Medjugorie, wojna dzień po dniu, Ukryte dzieciątko z Medjugorie, Pokój będzie ostatnim słowem, Rewolucja miłosierdzia i inne. Zmarła 15 II 2024.
Maciej Grzybowski (1942–2024) – aktor, reżyser teatralny, wieloletni dyrektor Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu. Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Przez wiele lat związany był z Teatrem im. Bogusławskiego w Kaliszu, gdzie grał w latach 1965–1967 oraz 1977–2007. Pełnił również funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego tej placówki w latach 1982–1991. Ponadto, w okresie od 1967 do 1976 roku występował w Teatrze Nowym w Łodzi, a w latach 1976–1977 związany był z Teatrem Powszechnym. Grał w filmach Akademia Pana Kleksa, Supernova czy Każdy ma swoje lato oraz serialach Klan, M jak miłość oraz Korona Królów. Mając 23 lata zadebiutował w Kaliszu w spektaklu Henryk VI na łowach. Pożegnał się ze sceną rolą Normana w Nad Złotym Stawem prawie 60 lat później. Zmarł 16 II 2024.
Ks. prof. Arkadiusz Baron (1960–2024) – teolog i profesor nauk teologicznych. Absolwent Wydziału Teologicznego Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i studiów doktoranckich w Instytucie Katolickim w Paryżu. Kontynuował naukę w Instytucie Patrystycznym Augustinianum w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z teologii. Po powrocie do Polski w 1994 roku asystent w Katedrze Patrologii na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 1996–1997 wykładał patrologię w Salvatorian Major Seminary w Morogoro w Tanzanii, afiliowanym do Papieskiego Uniwersytetu Urbanianum w Rzymie, gdzie wykładał w języku angielskim poza patrologią również metodologię teologiczną oraz uczył greki biblijnej i łaciny. Po powrocie do kraju kontynuował pracę adiunkta na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, gdzie habilitował się i uzyskał tytuł profesora. Kierował Katedrą Historii Dogmatu. W latach 2010–2014 pełnił funkcję prorektora ds. nauki i współpracy międzynarodowej Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, a od 2014 do 2020 roku był dziekanem Wydziału Teologicznego tej uczelni. Tłumaczył teksty soborowe i synodalne oraz komentarze patrystyczne, m.in. do ksiąg biblijnych. Zmarł 16 II 2024.
Waldemar Preiss (1936–2024) – duchowny luterański, administrator parafii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Płocku, wieloletni wykładowca Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (ChAT), tłumacz ksiąg biblijnych Nowego Testamentu. Absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Ordynowany na duchownego w 1959 roku. Od 1961 roku przez kolejnych 48 lat był pracownikiem naukowym ChAT. Od 1985 roku administrator, a od 2000 roku proboszcz-administrator płockiej parafii Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Zmarł 16 II 2024.
Zbigniew Fedyczak (1952 –2024) – inżynier, wykładowca Instytutu Automatyki, Elektroniki i Elektrotechniki Uniwersytetu Zielonogórskiego, strzelec sportowy, reprezentant Polski na igrzyskach olimpijskich w Monachium w strzelaniu z pistoletu szybkostrzelnego. Specjalizował się w strzelaniu z pistoletu pneumatycznego, reprezentował barwy Gwardii Zielona Góra. Pierwsze sukcesy na arenie międzynarodowej odniósł będąc juniorem i zdobywając brązowy medal w mistrzostwach świata seniorów w roku 1970 w strzelaniu z pistoletu dowolnego 60 strzałów drużynowo. W 1971 roku zdobył tytuł indywidualnego mistrza Europy Juniorów oraz drużynowego wicemistrza w strzelaniu z pistoletu pneumatycznego 40 strzałów. W roku 1972 zdobył indywidualnie brązowy medal, a w drużynie medal złoty mistrzostw Europy Juniorów w strzelaniu z pistoletu pneumatycznego 40 strzałów. Uczestnik Mistrzostw Europy w roku 1974, podczas których zdobył srebrny medal w drużynie w strzelaniu z pistoletu pneumatycznego 40 strzałów. Mistrz Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego w roku 1972 i 1975. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku w Monachium wystartował w konkurencji strzelania z pistoletu szybkostrzelnego 25 metrów zajmując 14. miejsce oraz w konkurencji strzelania z pistoletu dowolnego 50 metrów zajmując 21. miejsce. Zmarł 16 II 2024.
O. prof. Zbigniew Marek (1947–2024) – jezuita, profesor nauk teologicznych, wykładowca Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, wieloletni konsultor Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski. W latach 1967–1969 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie, a od 1969 do 1973 roku teologię na Wydziale Teologicznym Towarzystwa Jezusowego Bobolanum w Warszawie. Absolwent katechetyki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie oraz w Grazu w Austrii, gdzie studiował w latach 1978–1979. Doktoryzował się i habilitował na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 2000 roku uzyskał tytuł profesora nauk teologicznych. Większość zakonnego życia spędził w Krakowie, ucząc religii oraz pełniąc zadania ministra oraz duchownego domu. Był wykładowcą ATK w Warszawie, na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego (obecnie Uniwersytet Ignatianum) w Krakowie oraz w kilku innych uczelniach w kraju i za granicą, m.in. na Katolickim Uniwersytecie w Rużomberoku oraz w International School of Menagement w Preszowie na Słowacji. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Pedagogicznego Ignatianum, w kadencji 2001–2004 oraz 2007–2010. W latach 2004–2007 pełnił funkcję Prorektora WSFP Ignatianum. Autor kilku rozpraw oraz wielu artykułów z zakresu katechetyki. Współautor katechizmów oraz podręczników metodycznych, inicjator i od 1990 roku redaktor „Horyzontów Wiary” oraz „Korespondencyjnego Kursu Biblijnego”. Tłumacz tekstów z zakresu pedagogiki i teologii. Był promotorem jedenastu prac doktorskich i recenzentem prawie czterdziestu rozpraw habilitacyjnych i doktoratów. Członek Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Zmarł 18 II 2024.
Maria Czerwonkówna-Resler (1932–2024) – tancerka zespołu Mazowsze.Jedna z pierwszych, które dołączyły do Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca pod kierownictwem Miry Zimińskiej i Tadeusza Sygietyńskiego. Karierę zaczęła w 1949 roku w wieku 15 lat i szybko stała się gwiazdą zespołu, biorąc udział we wszystkich występach Mazowsza nie tylko w Polsce, ale także za granicą. Z grupą taneczną objechała niemalże całą Europę, Amerykę i Chiny, a jej talent podziwiała m.in. brytyjska rodzina królewska oraz Józef Stalin. Ostatnie 13 lat spędziła w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Zmarła 18 II 2024.
Sławomir Grabowy (1947–2024) – grafik i rysownik. Absolwent Wydziału Malarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademia Sztuk Pięknych). Wielokrotny laureat Pomorskiej Grafiki Roku. Brał udział w ponad 200 wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych. Otrzymał 56 nagród i wyróżnień (w tym 14 na wystawach międzynarodowych), m.in. w: Gdańsku, Krakowie, Jeleniej Górze, Łodzi, Olsztynie, Kaliszu, Seulu, Klużu-Napoce, Pančevie, Pilźnie, Wrocławiu, Timișoarze, Warnie. Stypendysta Ministra Kultury w roku 2005 i 2007, otrzymał również stypendium Samorządu Województwa Pomorskiego. Dwukrotnie laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Jego prace znajdują się w zbiorach na całym świecie, od Gdańska poprzez Europę, po Japonię w takich galeriach i muzeach, jak: XYLON Museum Schwetzingen, Kim Nae Hyun Art Gallery Seoul, Silpacorn University Bangkok, Civic Museum Cremona, Cluj-Napoca Art Gallery, Adogi Collection Barcelona, Landsford Collection of Purdue University West Lafayette, Historical Archive of Pancevo, Museum Prijedor, World Gallery of Drawings Skopje, a także w muzeach w Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Ostrowie Wielkopolskim, Bydgoszczy, Lubaczowie, Jeleniej Górze, Olsztynie oraz Łodzi. Zmarł 18 II 2024.
Ryszard Wojnowski (1957–2024) – jeden z najwybitniejszych polskich żeglarzy, dwukrotny laureat Nagrody Honorowej Rejs Roku – Srebrny Sekstant. Zaczął żeglować w harcerstwie w wieku 10 lat, uczestniczył w rejsach Harcerskiego Jacht Klubu „Wodnik” w Gdańsku m.in. do Związku Sowieckiego, Finlandii i Szwecji. W latach 1978–1979 wziął udział w rejsie jachtu „Alf” do Ameryki Południowej. W 1981 roku wyjechał za granicę i do żeglarstwa wrócił dopiero w 2004 roku. Jako II oficer uczestniczył w rejsie „Panoramy” na Antarktydę, podczas której opłynął przylądek Horn. W tym samym roku kupił jacht „Lady Dana 44”, na którym odbywał rejsy m.in. do Portugalii, Irlandii i na Spitsbergen. W 2013 roku zaczął żeglować na „Lady Danie 44”, który powstał specjalnie z myślą o pokonaniu Przejścia Północno-Wschodniego i innych dalekomorskich rejsach. W latach 2013–2014 odbył na tym jachcie pionierski rejs wokół bieguna północnego. Najpierw jako pierwsza polska jednostka pokonał Przejście Północno-Wschodnie, a rok później Przejście Północno-Zachodnie. W latach 2017–2018, również na „Lady Danie 44”, opłynął świat. Opłynięcie bieguna północnego zostało nagrodzone tytułem Pomorskiego Rejsu 50-lecia Pomorskiego Związku Żeglarskiego. Za pokonanie Przejścia Północno-Wschodniego jachtem „Lady Dana 44” w rejsie dookoła globu otrzymał tytuł Pomorskiego Żeglarza Roku 2018 – nagrodę im. Zygfryda „Zygi” Perlickiego. W ostatnich miesiącach prowadził kolejny, tym razem dookoła Atlantyku. Zmarł 19 II 2024.
Kazimierz Michalik (1933–2024) – wiolonczelista i pedagog. Kształcił się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach w klasie wiolonczeli, a także w Akademii Sztuk Muzycznych w Pradze. W 1951 roku pełnił obowiązki koncertmistrza wiolonczel w Wielkiej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 1965 roku w Orkiestrze Symfonicznej Filharmonii Narodowej w Warszawie. Występował też w zespołach kameralnych, m.in. w Trio Śląskim i Solistach Filharmonii Narodowej, wyjeżdżając w wiele międzynarodowych tras koncertowych oraz realizując liczne nagrania. W 1974 roku rozpoczął kształcenie przyszłych muzyków jako profesor Akademii Muzycznej w Poznaniu, potem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W stołecznej uczelni był prorektorem do spraw artystycznych i kierownikiem Katedry Instrumentów Smyczkowych. Jako „visiting professor” pracował w Akademii Sibeliusa w Helsinkach, w Keimyumg University w Taegu; wykładał na kursach mistrzowskich w Polsce, Hiszpanii, Korei, Jugosławii, Finlandii i Niemczech. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów muzycznych im. Johanna Sebastiana Bacha w Lipsku, Praskiego Jara w Pradze, Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie. Wychował wielu znakomitych solistów, laureatów krajowych i międzynarodowych, wiolonczelistów zajmujących ważne pozycje w życiu muzycznym zarówno Polski i za granicą. Był jednym z pomysłodawców Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie i przez wiele lat zasiadał w składzie sędziowskim. Muzyków oceniał również podczas konkursów muzycznych im. Johanna Sebastiana Bacha w Lipsku, im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, Praskiego Jara w Pradze, im. Gaspara Cassadó w Hachioji i w zawodach w Markneukirchen. Otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Medal 100-lecia urodzin Witolda Lutosławskiego. Zmarł 19 II 2024.
Leon Piesowocki (1925–2024) – malarz tworzący na emigracji, w Wielkiej Brytanii i Francji, weteran 2. Korpusu Polskiego. Ze względu na niemieckie obywatelstwo został w 1943 roku powołany do służby w Wehrmachcie i skierowany do Bourg-en-Bresse we Francji, a następnie w okolice Livorno we Włoszech, gdzie zdezerterował i dołączył do wojsk alianckich. Po pobycie w Bazie 2. Korpusu Polskiego w Mottola koło Tarentu, otrzymał przydział do 1. Batalionu Strzelców Karpackich w stopniu strzelca. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Rzymie i studiował w Accademia di belle arti di Roma. W roku 1946 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Kontynuował naukę rysunku i malarstwa w polskim Studium Malarstwa Sztalugowego i Grafiki Użytkowej w Waldingfield k. Sudbury. Zdemobilizowany w czerwcu 1947 roku, rozpoczął pracę w Biurze Projektowania Miast w Porthsmouth. Po uzyskaniu stypendium Komitetu do Spraw Oświaty Polaków rozpoczął naukę w Sir John Cass College of Art w Londynie. Współzałożyciel Grupy 49, której członkowie tworzyli rysunki i ilustracje publikowane na łamach Orła Białego oraz organizowali coroczne wystawy w Kingley Gallery, a następnie w Grabowski Gallery. W 1952 roku założył firmę, która zajmowała się projektowaniem i wykonywaniem witryn dla biur podróży i firm transportowych. W 1960 roku przeprowadził się do Stayning, gdzie stworzył pracownię i warsztat drukarski. Jego prace pokazano na kilku wystawach indywidualnych. W 1976 roku przeniósł się do Pomt-de-Barret, a w 1981 roku zamieszkał we Frankfurcie, gdzie współpracował z Figuren Theater, dla którego projektował scenografie i plakaty. Po trzech latach powrócił do Francji i zamieszkał w Manas k. Montélimar. Przez całe życie zmieniał jego styl malarski, stosowane techniki wyrazu i podejmowane tematy. W jego twórczości przeważają krajobrazy i akty kobiece, w części prac daje się zauważyć symboliczne ich połączenie. Preferowanym stylem we wczesnych pracach była technika olejna, serigrafia i tworzenie malowanych form przestrzennych w formie nacinanych i składanych obrazów i grafik. Dojrzały okres twórczości charakteryzują akwarele oraz mieszana technika akwareli oraz rysowania piórem i atramentem. Jego prace znajdują się w kolekcjach m.in. Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie, Museum and Art Gallery w Bradford, City and Art Museum w Oldham, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum Boijmans Van Beuningen w Rotterdamie, University of Pittsburg, Muzeach Narodowych w Warszawie i Poznaniu oraz w Muzeum Uniwersyteckim w Toruniu. Zmarł 20 II 2024.
Alicja Nagy (1945–2024) – działaczka węgierskiej Polonii, w przeszłości m.in. sekretarka Melchiora Wańkowicza. Była działaczką Polskiego Stowarzyszenia Kulturalnego im. Józefa Bema – najstarszej organizacji polonijnej na Węgrzech, która w zeszłym roku obchodziła 65-lecie powstania. W latach 1997–2004 stała na czele stowarzyszenia. Absolwentka Wydziału Języka i Literatury Polskiej i Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Na Węgrzech mieszkała od 1976 roku. Była radną polskich samorządów narodowościowych, wieloletnią przewodniczącą SP w XIII dzielnicy Budapesztu, do śmierci byłą radną Stołecznego Samorządu Polskiego. Zajmowała się m.in. redagowaniem i wydawaniem książek, tłumaczeniami, dziennikarstwem, publikowała m.in. w „Słowie Powszechnym”, „Węgierskim Tygodniu”, „Przeglądzie Węgierskim”, „Głosie Polonii”. Pełniła funkcję redaktor naczelnej miesięcznika „Polonia Węgierska”, z którym współpracowała do ostatnich chwil swego życia. Była założycielką i nauczycielką polonijnych szkółek niedzielnych na Węgrzech, członkinią Forum Twórców Polonijnych na Węgrzech. Odznaczona węgierskim Złotym Krzyżem Zasługi, polską odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej, oraz polonijną nagrodą „Za Zasługi dla Węgierskiej Polonii”. Zmarła 20 II 2024.
Tomasz Komenda (1978–2024) – bohater jednej z najgłośniejszych afer kryminalnych ostatnich lat. Oskarżony o gwałt i morderstwo 15-latki został skazany na 25 lat pozbawienia wolności. W połowie marca 2018 roku warunkowo zwolniony z odbywania kary wyszedł na wolność. Spędził za kratami 18 lat. 16 maja 2018 roku Sąd Najwyższy go uniewinnił. Na wolności rozpoczął nowe życie: poznał Annę Walter, która urodziła mu syna, podjął też pracę u braci Rafała i Grzegorza Collinsów. Na początku lutego 2021 roku sąd orzekł, że otrzyma 12 mln zł zadośćuczynienia i ponad 811 tys. zł odszkodowania. W 2022 roku rozstał się z Anną Walter, której oświadczył się na premierze filmu nakręconego na podstawie swojego życia. Zmagał się z chorobą nowotworową. Zmarł 21 II 2024.
Magdalena Cwen-Hanuszkiewicz (1954–2024) – aktorka filmowa, teatralna, telewizyjna i dubbingowa. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi, związana z Teatrem Nowym oraz Teatrem Rampa w Warszawie. Zagrała również m.in. w serialach Klan, Na dobre i na złe czy Barwy szczęścia. Wdowa po aktorze i reżyserze Adamie Hanuszkiewiczu, którego była czwartą żoną. Zmarła 21 II 2024.
Zygmunt Zając (1928–2024) – lekarz laryngolog i solista operowy, łączył obie te profesje. Na scenie łódzkiego Teatru Wielkiego stworzył kilkadziesiąt pierwszoplanowych partii tenorowych, z których każda przyciągała uwagę publiczności i krytyki teatralnej. Bogaty repertuar prezentował gościnnie w większości teatrów w kraju i wielu scenach zagranicznych. Melomani pamiętają jego znakomite kreacje, m.in. w Otellu Verdiego (partia tytułowa), Halce Moniuszki (w roli Jontka), Aidzie Verdiego (w roli Radamesa), Carmen Bizeta (w roli Don Jose’a), Walkirii Wagnera (w roli Siegmunda). Zmarł 23 II 2024.
Leszek Jarosz (1967–2024) – dziennikarz sportowy, znawca piłki nożnej. Dziennikarskie szlify zdobywał w BBC, zarówno w sekcji Polska, jak i World Service, gdzie w latach 1994–2006 przeszedł drogę od reportera politycznego do dyrektora biura warszawskiego. Następnie związał się z TVP Sport. Przez wiele lat kierował newsami sportowymi w Telewizji Polskiej (Sport w TVP 1, Sportowy Wieczór). W latach 2014–2017pełnił również rolę szefa redakcji internetowej, w ostatnim czasie odpowiadał za programy publicystyczne. Jego wielkim dziełem pozostanie Historia Mundiali – wyjątkowa w skali światowej dwutomowa encyklopedia wiedzy o finałach mistrzostw świata, dwukrotnie wybierana „Sportową książką roku”. Był stałym współpracownikiem pisma „Kopalnia. Sztuka futbolu”. Swoją wiedzą dzielił się w mediach społecznościowych, na profilu „Historia Mundiali na Facebooku”, a także na TVPSPORT.PL. Zmarł 24 II 2024.
Ryszard Nowakowski (1921–2024) – pierwszy zarejestrowany student matematyki w powojennym Wrocławiu, magistrant Hugona Steinhausa. Wykładał matematykę na Politechnice Wrocławskiej wielu pokoleniom studentów, którzy do dziś wspominają wielkie zaangażowanie i pasję, z jaką prowadził swoje zajęcia. Był wykładowcą matematyki, autorem wielu podręczników i książek z tego przedmiotu. Wykładał matematykę tak, aby była użyteczna w przedmiotach technicznych, ważne dla niego było, aby studenci po jego wykładach nie mieli trudności z przedmiotami kierunkowymi, których matematyka jest podstawą. Na Politechnice Wrocławskiej pracował w latach 1953–1986 jako starszy asystent i adiunkt oraz po przejściu na emeryturę w latach 1993–1995. Od 1959 do 1961roku był także zatrudniony na stanowisku starszego matematyka we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych. Zmarł 25 II 2024.
Prof. Jerzy Jarzębski (1947–2024) – historyk literatury, wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Komitetu Nauk o Literaturze PAN, PEN Clubu, jury Nagrody Literackiej Nike, Nagrody im. Witolda Gombrowicza, Nagrody Fundacji im. Kościelskich, której również był laureatem, wybitny znawca literatury współczesnej, autor książek i esejów literackich. Absolwent studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie studiował też filozofię. Tam habilitował się w zakresie literaturoznawstwa. Znawca twórczości Witolda Gombrowicza, Brunona Schulza i Stanisława Lema. Jako krytyk najczęściej zajmował się współczesną prozą. Wykładał m.in. w Studium Literacko-Artystycznym i w Instytucie Polonistyki Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, a także na Uniwersytecie Harvarda, zastępując Stanisława Barańczaka, w semestrze zimowym 2000–2001 visiting professor na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Wykładał gościnnie na kilkudziesięciu wyższych uczelniach Europy, Azji i obydwu Ameryk. Jego prace tłumaczono na 20 języków. W latach 2001–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike, W 2008 roku członek jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie literatury pięknej COGITO. Od 2016 roku przewodził jury Nagrody im. Witolda Gombrowicza za debiut prozatorski. W 1984 otrzymał Nagrodę Wydziału I PAN im. Aleksandra Brucknera, w 1991 roku uhonorowano go Nagrodą im. Kazimierza Wyki, a w 2003 roku został laureatem nagrody Krakowska Książka Miesiąca za Wszechświat Lema. W 2006 nominowany do Nagrody Literackiej Nike za Prowincję Centrum. Zmarł 25 II 2024.
Mirosław Grenda (1942–2024) – muzyk, pedagog. Przygodę z muzyką rozpoczął od studium nauczycielskiego, które ukończył w 1964 roku, a kolejnym etapem jego edukacji była Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna II stopnia we Wrocławiu, zakończona w 1976 roku dyplomem o specjalności „śpiew i muzyka”. W 1964 roku rozpoczął nauczanie w Szkole Podstawowej nr 2 w Nowej Rudzie, a od 1968 roku był instruktorem muzycznym Klubu Górnik. W latach 1972–1973 uczył w Zasadniczej Szkoły Górniczej, a w połowie lat siedemdziesiątych powrócił do SP nr 2 jako dyrektor tej placówki. Późniejsze sukcesy artystyczno-wokalne odnosił z Zespołem Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”, ściśle współpracując z Miejskim Ośrodkiem Kultury, w którym był instruktorem, akompaniatorem, a ostatecznie kierownikiem kapeli. Zespół Pieśni i Tańca „Nowa Ruda”, jeden z najważniejszych zespołów folklorystycznych na Dolnym Śląsku, powstał w 1971 roku. Koncertował we Francji, Włoszech, w Turcji, Rumunii, Hiszpanii, Macedonii, Serbii, Bośni, Chorwacji, Bułgarii, Czechach, Niemczech, Tajlandii oraz w Chinach. Od 26 lat jest gospodarzem Międzynarodowego Festiwalu Folkloru w Nowej Rudzie. W latach 1998–2018 był też kierownikiem muzycznym i akompaniatorem Zespołu Pieśni Ludowej „Skrzynczanki” z Skrzynki w gminie Lądek-Zdrój. W 2013 roku otrzymał tytuł „Zasłużony dla Miasta Nowa Ruda”. Zmarł 25 II 2024.
Czesława Sielska ps. „Nina” (1928–2024) – łączniczka z Powstania Warszawskiego. Po kapitulacji powstania wyjechała z Warszawy z ludnością cywilną. Odnalazła matkę i siostry, a po wyzwoleniu przez Amerykanów obozu polskiego w Mülheim, dołączył do nich ojciec. Po powrocie do Warszawy brała udział w odgruzowaniu miasta, pracowała jako referent w RSW „Prasa” na Smolnej. Dopiero w latach siedemdziesiątych odnalazła towarzyszy broni. Zrzeszyli się w Światowym Związku Żołnierzy AK, tworząc Oddział „Barry”, który przyłączył się do Zgrupowania „Chrobry I”. Od 1990 roku ma on sztandar, będący darem Fundacji Sztandarów AK Teresy i Zdzisława Knoblów z Kanady. Oddział ufundował tablice pamiątkowe ku czci poległych w czasie Powstania Warszawskiego. Wmurowane są one w kościołach: pw. św. Jacka oo. Dominikanów przy ulicy Freta i pw. św. Antoniego przy ul. Senatorskiej. W kościele garnizonowym przy ul. Długiej ufundowali tablicę upamiętniającą ich kwaterę. Zgodnie z przepisami kombatanckimi awansowano ją na pierwszy stopień oficerski podporucznika a następnie na porucznika. Zmarła 27 II 2024.
Maria Wanke-Jerie
Małgorzata Wanke-Jakubowska
