Réflexions na Niedzielę. CPK – ambitna Polska
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
Ne cédons pas au pacifisme !
Nous assistons continuellement à cette inquiétante petite musique qui monte : „N’escaladons pas contre une puissance nucléaire !”, „ne risquons pas la Troisième Guerre mondiale !”, „nous avons une tradition historique d’équilibre !”, „le Président cherche à gouverner par la peur !”, „la paix, vite !”. Ces cinq exclamations parmi celles qui reviennent le plus souvent sont la preuve de la montée du pacifisme, ou plutôt de la lâcheté, face à la poussée de l’impérialisme russe en Europe de l’est, mais aussi face à la Chine qui menace nos intérêts ou face à l’islamisme qui gangrène nos banlieues et qui attaque Israël.
La Russie puissance nucléaire : C’est exact, elle l’est. Et maintenant ? Si la Russie, après avoir mis au pas l’Ukraine et dépecé la Moldavie puis la Géorgie, engage la déstabilisation de la Lettonie ou de l’Estonie, resterons-nous paralysés ? Si la propagande pacifiste finit par gagner tous les esprits et que Moscou tente un coup de poker sur le corridor de Suwałki, refuserons-nous de réagir au prétexte que Poutine (ou son successeur) dispose de l’arme? Répondons à cette simple question : défendrons-nous Riga et Vilnius en cas d’incursion russe et si oui, comment ?
La Troisième Guerre mondiale est déjà en train de se dérouler. Sous la forme de la Guerre froide jusqu’en 1991, puis à partir des années 2000 avec la montée en puissance des forces anti occidentales jouant sur notre désarmement moral et militaire. L’islamisme commet des attentats au cœur de nos villes, la Chine s’emploie à nous évincer économiquement et la Russie s’en prend directement à nos intérêts en Afrique et en Europe de l’Est, tout en essayant de reconstituer sa sphère d’influence perdue à la chute de l’URSS. La guerre nous a déjà été déclarée mais nous refusons de l’admettre et d’agir en conséquence, enamourés que nous sommes des prétendus „dividendes de la paix”.
La fameuse „tradition historique” d’équilibre et de médiation de la France ne date que de… 70 ans. Un peu court tout de même pour une histoire de 1 500 ans selon certains, plus de 2 000 ans pour d’autres. La France est l’un des pays qui ont fait l’histoire de l’Europe et du monde, par ses guerres, sa culture et son influence. Acceptons-nous d’être relégués au rang de modestes neutres, nous qui pourtant parlons de grandeur, de renaissance ou de reconquête ? Nous nous sommes beaucoup moqués de Nathalie Loiseau et de sa „grosse Suisse molle”, mais force est de constater que malgré tout ce qu’on peut reprocher politiquement à la députée européenne, elle n’avait pas totalement tort à ce sujet-là.
Que le président Macron cherche à tirer profit politiquement de la situation en Ukraine est une évidence. La poutinisation de ses adversaires, à laquelle il s’est livrée avec la plupart des grands médias français, lui a sans doute permis d’éviter un score moins confortable à l’élection de 2022. De même aujourd’hui, alors que son parti semble distancé dans les sondages à l’approche du scrutin européen, se positionner comme chef de guerre et champion du monde libre est un calcul destiné à apparaître comme le seul recours face à la menace qui pèserait sur l’Europe. Bien évidemment, il n’est pas question pour lui de l’immigration massive, de l’ensauvagement de la société ou de notre déclassement économique, mais de la „montée des populismes” et de la „crise écologique”. Néanmoins, le chef de l’Etat est aussi le chef des armées de l’une des principales puissances militaires du monde, disposant, lui aussi, de l’arme atomique. Son rôle n’est pas de jouer l’apaisement face à des pays menaçants, mais au contraire de prendre la tête de la riposte diplomatique ou armée de notre bloc civilisationnel. Il est dans son rôle quand il menace d’envoyer des troupes en Ukraine ou d’employer l’arme atomique pour défendre nos alliés. Que ce soit face aux „jeunes” qui font régner un ordre étranger en bas de chez nous ou face à des ennemis étatiques potentiels, la seule attitude possible est la fermeté et la conséquence. Le pacifisme et le refus de tout conflit ne sont pas des notions à enseigner aux Français ni aux Européens. Bien au contraire.
Si la paix mondiale est actuellement menacée, ce n’est absolument pas de notre fait. La Chine communiste a des ambitions planétaires, la Russie post-soviétique s’applique à recréer l’URSS, les islamistes avancent leurs pions jusque dans nos universités. Ceux qui scandent de bonne foi „la paix, vite !” ou „l’OTAN, c’est la guerre !” ne semblent pas se rendre compte que si demain nous cessons de soutenir l’Ukraine et que si cette dernière dépose les armes, elle perd sa souveraineté et entre dans une très longe période de troubles. La paix, est-ce l’émergence d’un nouveau Bélarus à notre frontière orientale ? Est-ce la prise de contrôle par la Russie de tout le pourtour nord de la mer Noire ? Est-ce l’abandon de Taïwan ou d’Israël ? Est-ce mendier auprès de la Chine la possibilité d’y exporter quelques bouteilles de Cognac ? Est-ce collaborer avec Poutine dans l’extension de la centrale de Paks, en Hongrie ?
Les mouvements pacifistes, par ailleurs souvent inspirés par nos ennemis potentiels, nous ont déjà fait beaucoup de mal par le passé. Il serait grand temps de les considérer comme ce qu’ils sont, c’est-à-dire des éléments qui participent au désarmement de notre société et à la dilution de notre nation et de notre civilisation.
Pour ou contre le CPK ?
Le débat agite la Pologne depuis quelques mois. En réalité, depuis l’accession au pouvoir du nouveau gouvernement de centre-gauche issu des élections d’octobre 2023. Les conservateurs, qui dirigeaient le pays de 2015 à 2023, avaient lancé un ambitieux projet de plateforme aéroportuaire et ferroviaire devant desservir toute l’Europe centrale et orientale, le „Centralny Port Komunikacyjny” (CPK). La Pologne étant dépourvue de grand aéroport central, le fret à destination du pays doit transiter par l’Allemagne et l’aéroport de Varsovie est quasiment au maximum de sa capacité en nombre annuel de passagers.
L’objectif était multiple : construire l’un des plus grands aéroports d’Europe, développer le réseau ferroviaire, récupérer le fret, accroître les possibilités logistiques du pays en matière de transport d’équipement militaire, alléger la pression sur l’aéroport de Varsovie, créer des opportunités économiques pour la Pologne et l’Europe centrale. Le coût total du projet se chiffrait à 155 milliards de zlotys (36 milliards d’euros) et Vinci devait y participer via sa filiale Vinci Airports.
L’investissement est ambitieux et nécessaire, mais de nombreuses critiques émanant de l’opposition centriste d’alors se sont fait entendre. Une fois au pouvoir la Plateforme Civique (groupe PPE) a brusquement interrompu les travaux, qui avaient pourtant déjà débuté sur la localisation du futur aéroport, à trente kilomètres à l’ouest de la capitale. Les opposants au projet évoquent sa prétendue inutilité (présence d’un grand aéroport à Berlin et possibilité d’élargir celui de Varsovie), la nécessité de mener un audit des coûts, la prétendue „mégalomanie” des conservateurs de Droit et Justice et le non-sens écologique d’une telle entreprise.
Les habitants de Varsovie et des environs sont, eux aussi, partagés. Certains espèrent la réalisation du projet car une grande partie du trafic aérien serait transféré au CPK, réduisant ainsi les nuisances sonores autour de l’aéroport de Varsovie, qui se situe dans la ville, tandis que d’autres pointent la baisse de confort qui en résulterait, puisqu’il ne faut aujourd’hui à un Varsovien que de quinze à trente minutes pour rejoindre directement l’aéroport Chopin alors qu’il en faudra sans doute au moins le double pour se rendre au CPK. D’autre encore font remarquer que la fermeture d’une partie de l’aéroport Chopin ouvrirait la voie à la construction de nouveaux ensembles immobiliers dans le quartier Okecie de Varsovie et s’en inquiètent légitimement, la ville connaissant déjà une intense fièvre bâtisseuse.
Quoiqu’il en soit, la question du CPK est devenue un sujet éminemment politique, entre un nouveau gouvernement de centre-gauche désireux de purger tout l’héritage des conservateurs et s’aligner sur les recommandations de Bruxelles voire de Berlin, une faction de l’aile gauche attachée au développement des transports en commun et donc favorable à une partie du projet et une opposition de droite soucieuse du rôle et de la place de la Pologne dans un ensemble européen plus large.
Réflexions na niedzielę
Nie poddawajmy się pacyfizmowi!
Ciągle słyszymy tę niepokojącą melodię: „Nie występujmy przeciwko mocarstwu nuklearnemu”, „Nie ryzykujmy trzeciej wojny światowej”, „Mamy historyczną tradycję równowagi”, „Prezydent próbuje rządzić poprzez strach”, „Pokój, szybko!”. Te często wypowiadane słowa są dowodem na wzrost pacyfizmu, a raczej tchórzostwa w obliczu rosyjskiego imperializmu w Europie Wschodniej, ale także w obliczu Chin, które zagrażają naszym interesom, lub w obliczu islamizmu, który rozprzestrzenia się na zachodnioeuropejskich przedmieściach i atakuje Izrael.
Rosja to potęga nuklearna. I co teraz? Jeśli Rosja, po podporządkowaniu sobie Ukrainy i poćwiartowaniu Mołdawii, a następnie Gruzji, zacznie destabilizować Łotwę lub Estonię, czy pozostaniemy sparaliżowani? Jeśli pacyfistyczna propaganda dotrze do wszystkich i Moskwa postanowi przejąć przesmyk suwalski, czy odmówimy reakcji pod pretekstem, że Putin (lub jego następca) posiada broń atomową? Odpowiedzmy sobie na to proste pytanie: czy obronimy Rygę i Wilno w przypadku rosyjskiego najazdu? A jeśli tak, to w jaki sposób?
Trzecia wojna światowa już trwa. W formie zimnej wojny do 1991 roku, a następnie od 2000 roku wraz ze wzrostem sił antyzachodnich, grających na naszym moralnym i militarnym rozbrojeniu. Islamizm przeprowadza ataki w sercu naszych miast, Chiny wypierają nas gospodarczo, a Rosja bezpośrednio atakuje nasze interesy w Afryce i w Europie Środkowo-Wschodniej, próbując odtworzyć swoją strefę wpływów utraconą wraz z upadkiem ZSRR. Wojna została nam już wypowiedziana, ale odmawiamy uświadomienia tego sobie i podjęcia odpowiednich działań, nadal zachwyceni tak zwaną „dywidendą pokojową”.
Słynna „historyczna tradycja” równowagi i mediacji Francji sięga zaledwie… 70 lat. To niezbyt długo jak na historię kraju, która według niektórych ma 1500 lat, a według innych ponad 2000. Francja jest jednym z krajów, które ukształtowały historię Europy i świata poprzez swoje wojny, kulturę i wpływy. Czy godzimy się na zdegradowanie do rangi skromnych neutralnych, nawet jeśli mówimy o wielkości, odrodzeniu i rekonkwiście? Wiele razy naśmiewaliśmy się z Nathalie Loiseau i jej „dużej miękkiej Szwajcarii”, ale musimy przyznać, że pomimo całej krytyki politycznej, jaką można kierować do eurodeputowanej partii prezydenta Macrona, nie myliła się ona całkowicie w tej kwestii.
To, że prezydent Macron stara się uzyskać polityczne korzyści z sytuacji na Ukrainie, jest oczywiste. Putinizacja jego przeciwników, w którą zaangażował większość głównych francuskich mediów, bez wątpienia pozwoliła mu uniknąć mniej komfortowego wyniku w wyborach w 2022 roku. Podobnie dziś, gdy jego partia traci w sondażach przed wyborami europejskimi, pozycjonowanie się jako kierownik i mistrz wolnego świata jest kalkulacją mającą na celu sprawienie, by wydawał się jedyną opcją w obliczu zagrożenia dla Europy. Oczywiście nie mówi on o masowej imigracji, zdziczeniu społeczeństwa czy upadku gospodarczym, ale o „wzroście populizmu” i „kryzysie ekologicznym”. Niemniej przywódca francuskiego państwa jest również szefem sił zbrojnych, jednej z największych potęg militarnych świata, posiadającej broń jądrową. Jego rolą nie jest uspokajanie zagrażających nam krajów, ale wręcz przeciwnie, przewodzenie dyplomatycznej lub zbrojnej odpowiedzi naszego bloku cywilizacyjnego. Odgrywa swoją rolę, gdy grozi wysłaniem wojsk na Ukrainę lub użyciem broni nuklearnej w obronie naszych sojuszników. Niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z „młodymi”, którzy narzucają obcy porządek na przedmieściach zachodnich miast, czy z potencjalnymi wrogami państwowymi, jedyną możliwą postawą jest stanowczość i konsekwencja. Pacyfizm i odrzucenie wszelkich konfliktów nie są pojęciami, których należy uczyć Francuzów czy Europejczyków. Wręcz przeciwnie.
Jeśli pokój na świecie jest obecnie zagrożony, to absolutnie nie z naszej winy. Komunistyczne Chiny mają globalne ambicje, postsowiecka Rosja dąży do odtworzenia ZSRR, a islamiści zatruwają umysły naszych studentów, co widać w protestach na uniwersytetach. Ci, którzy w dobrej wierze skandują „pokój, natychmiast!” lub „NATO to wojna!”, raczej nie zdają sobie sprawy, że jeśli jutro przestaniemy wspierać Ukrainę i jeśli złoży ona broń, to straci suwerenność i wejdzie w bardzo długi okres niepokojów. Czy pokój oznacza powstanie nowej Białorusi na naszej wschodniej granicy? Czy oznacza przejęcie przez Rosję kontroli nad całym północnym wybrzeżem Morza Czarnego? Czy jest to porzucenie Tajwanu lub Izraela? Lub może błaganie Chin o możliwość eksportu kilku butelek koniaku? Czy ewentualnie współpraca z Putinem przy rozbudowie elektrowni Paks na Węgrzech?
Ruchy pacyfistyczne, często inspirowane przez naszych potencjalnych wrogów, już w przeszłości wyrządziły nam wiele szkód. Najwyższy czas, abyśmy zobaczyli je takimi, jakimi są: elementami, które przyczyniają się do rozbrojenia naszego społeczeństwa oraz rozmycia naszego narodu i naszej cywilizacji.
CPK – ambitna Polska
Debata na ten temat toczy się w Polsce od kilku miesięcy – od czasu dojścia do władzy nowego, centrolewicowego rządu po wyborach w październiku 2023 roku. Konserwatyści, którzy rządzili krajem w latach 2015–2023, uruchomili ambitny projekt lotniska i węzła kolejowego obsługującego całą Europę Środkowo-Wschodnią – Centralny Port Komunikacyjny (CPK). Ponieważ Polska nie ma dużego centralnego portu lotniczego, towary przeznaczone dla niej muszą być przewożone tranzytem przez Niemcy, a lotnisko w Warszawie jest prawie w pełni wykorzystane pod względem przepustowości pasażerów.
Cel był wieloraki: budowa jednego z największych lotnisk w Europie, rozwój sieci kolejowej, zwiększenie możliwości logistycznych kraju w zakresie transportu sprzętu wojskowego, odciążenie lotniska w Warszawie i stworzenie możliwości gospodarczych dla Polski i Europy Środkowej. Całkowity koszt projektu wyniósł 155 miliardów złotych (36 miliardów euro), a Vinci miało w nim uczestniczyć poprzez swoją spółkę zależną Vinci Airports.
Inwestycja była ambitna i konieczna, ale pojawiło się wielu krytyków ze strony ówczesnej opozycji. Po dojściu do władzy Platforma Obywatelska (grupa EPL) gwałtownie wstrzymała prace, mimo że rozpoczęły się one już na terenie przyszłego lotniska, trzydzieści kilometrów na zachód od stolicy. Przeciwnicy projektu wskazują na jego rzekomą bezużyteczność („w Berlinie mamy już duże lotnisko”, „Lotnisko Chopina można powiększyć”), konieczność przeprowadzenia audytu kosztów, rzekomą „megalomanię” konserwatystów z PiS oraz „ekologiczny bezsens” takiego przedsięwzięcia.
Mieszkańcy Warszawy i okolic również są podzieleni. Jedni mają nadzieję, że projekt zostanie zrealizowany, bo duża część ruchu lotniczego zostanie przeniesiona do CPK, a tym samym zmniejszy się hałas wokół warszawskiego lotniska, które znajduje się w mieście, inni zaś wskazują na obniżenie komfortu, które miałoby z tego wynikać, bo dziś dojazd bezpośrednio na Lotnisko Chopina zajmuje mieszkańcowi Warszawy do trzydziestu minut, podczas gdy do CPK będzie to prawdopodobnie co najmniej dwa razy tyle. Inni zwracają uwagę, że zamknięcie części Lotniska Chopina utorowałoby drogę do budowy nowych osiedli mieszkaniowych na Okęciu, co budzi uzasadnione obawy, gdyż miasto już teraz przeżywa intensywną gorączkę budowlaną.
Tak czy inaczej, CPK stał się tematem wysoce politycznym – z centrolewicowym rządem pragnącym zlikwidować dziedzictwo konserwatystów i dostosować się do zaleceń Brukseli, a nawet Berlina, lewicową frakcją zaangażowaną w rozwój transportu publicznego, a zatem popierającą część projektu, oraz prawicową opozycją chcącą wzmocnić rolę i miejsce Polski w swoim regionie.
Nathaniel Garstecka
