Réflexions na Niedzielę. Dzień Kobiet w Polsce
Swoimi refleksjami z Czytelnikami Gazety na Niedzielę dzieli się mieszkający wśród nas dziennikarz Nathaniel Garstecka. Refleksje o Polsce i Polakach, zdziwienia i fascynacje. Tekst publikujemy w językach francuskim i (poniżej) polskim.
Réflexions d’un dimanche
A l’approche de la „journée de la femme”
Il est de coutume, le 8 mars en Pologne, d’offrir des fleurs ou du chocolat aux femmes. Partout dans le monde, les grands marques et les magasins organisent des campagnes de promotion à destination des représentantes du beau sexe. Cette „commercialisation” de la „journée internationale des femmes” a pourtant pour effet de mettre en colère les organisations féministes. Celles-ci regrettent que l’esprit initial de l’événement „a été détourné” au bénéfice du „patriarcat consumériste”.
Elles ont en partie raison. A l’origine, ce sont les mouvements socialistes américains qui ont eu l’idée de mettre en avant la condition des femmes à l’occasion d’une journée spécifiquement dédiée. Le socialisme se voulant international, les communistes européens ont voulu faire leur cette lutte et ont ajouté le qualificatif „international” à l’événement. Quant à la date, le 8 mars, elle a été choisie par Lénine lui-même qui voulait ainsi célébrer plusieurs manifestations de femmes qui avaient eu fortuitement lieu le même jour.
C’est ainsi que le 8 mars est devenu officiellement la „journée internationale de la femme” en Union Soviétique puis dans le bloc de l’est après la Seconde Guerre mondiale. Cette soudaine passion pour la condition féminine a cependant été mûrement réfléchie par les leaders révolutionnaires. Cent ans auparavant, la Révolution française avait refusé aux femmes le droit de vote, arguant qu’elles avaient des opinions „monarchistes et cléricales” et qu’elles disposaient de trop de pouvoir au sein du régime monarchique. Rendons-nous compte : la gauche a refusé de donner des droits aux femmes à cause de leurs supposées opinions politiques !
Une fois qu’elles furent suffisamment travaillées par la propagande socialiste, que leurs revendications furent manipulées et instrumentalisées, qu’il fut clair que les hommes ne semblaient pas être tous être favorables à l’”horizon indépassable du marxisme”, il fut temps de mettre un nouveau poids dans la balance du combat révolutionnaire. Et pas n’importe quel poids, la moitié de l’humanité !
Dans les années 1970, l’ONU s’associa à cette initiative communiste et officialisa la „journée des Nations unies pour les droits des femmes et la paix internationale”. On retrouvera donc l’accent pacifiste propre à la gauche, au moment où il s’agissait de décourager les Occidentaux de s’opposer à l’exportation de la révolution socialiste par l’URSS.
Etant donné qu’en Occident, les revendications féministes ont été peu ou prou toutes réalisées (droit de vote, accès au marché du travail, égalité de traitement…), la mobilisation a grandement perdu de son sens. L’individualisme consumériste a pris le pas, transformant le 8 mars en 14 février bis. En Pologne, à l’époque communiste, on offrait traditionnellement des collants aux femmes, car il était alors difficile de s’en procurer.
De nombreuses femmes s’offusquent aujourd’hui lorsqu’elles ne reçoivent rien ce jour-là. Ce serait la preuve d’un „manque de respect” à leur égard, comme s’il fallait un jour dédié pour leur montrer ce respect. Ou comment le consumérisme compulsif s’est habilement marié au progressisme sociétal.
Ainsi, je ne fête pas cette „journée internationale”. Non seulement parce que je n’en fête aucune, parce qu’elles ont comme objectif de remplacer les grandes dates des histoires nationales de chaque pays. Par exemple, il est fort à parier que le 15 mars, la „journée internationale contre l’islamophobie” éclipsera la commémoration de l’invasion de la Tchécoslovaquie par l’Allemagne.
Je ne la fête pas car elle est le fruit de la volonté de la gauche et des communistes de s’approprier la cause des femmes et de s’en servir afin de faire triompher leurs projets révolutionnaires. On l’observe toujours aujourd’hui avec le féminisme militant, particulièrement visible dans les médias publics à Paris ou de manière infantile à l’Assemblée nationale polonaise, mais dramatiquement absent de certaines banlieues françaises, soit là où la condition des femmes est réellement menacée dans nos pays.
L’Elysée hausse le ton contre la Russie ?
Les médias français et européens bouillonnent depuis les propos du Président Macron durant la conférence de soutien à l’Ukraine organisée à l’Elysée. Interrogé sur un éventuel envoi de troupes en Ukraine, il a répondu : „il n’y a pas de consensus aujourd’hui pour envoyer de manière officielle, assumée et endossée des troupes au sol. Mais en dynamique, rien ne doit être exclu. Nous ferons tout ce qu’il faut pour que la Russie ne puisse pas gagner cette guerre”, avant d’évoquer une „ambiguïté stratégique assumée”.
Après avoir longtemps essayé de calmer le jeu avec Vladimir Poutine, d’avoir ralenti l’aide militaire à Kiev, d’avoir voulu maintenir un canal de discussion avec le maître du Kremlin malgré les protestations des pays qui ont été les premiers à se dresser aux côtés de la victime de l’invasion russe (on se souvient des insultes proférées par Emmanuel Macron à destination du Premier ministre polonais Mateusz Morawiecki) ; après avoir collaboré pendant des années avec la Russie et d’avoir grandement contribué à replacer Vladimir Poutine dans le jeu diplomatique, voilà qu’Emmanuel Macron semble enfin sortir de sa torpeur… tout du moins verbalement.
Il avait déjà abordé la responsabilité de la France dans la défense de ses alliés afin de mettre en avant ses capacités de dissuasion nucléaire. Ce nouveau ballon d’essai a déchaîné les critiques tant à droite qu’à gauche, en particulier parmi ceux qui souhaiteraient que la Russie ait les mains libres à l’est. On a entendu parler de „bellicisme” ou de „va-t-en-guerre”. Rappelons tout de même que la Russie suscite des révoltes antifrançaises dans les pays africains où stationnent des soldats français, mettant en danger leurs vies, que certains hauts responsables russes comme Dmitrii Medvedev menacent ouvertement l’Occident, et d’autres annoncent déjà qu’après l’Ukraine ça sera le tour des pays baltes. Rappelons qu’en 1920, celui que tous les souverainistes invoquent sans cesse, Charles de Gaulle, était allé en Pologne avec des dizaines d’officiers français et du matériel militaire largement supérieur en nombre qu’aujourd’hui, afin d’aider la Pologne à résister à l’invasion russe.
Il est tout à fait possible que le pensionnaire de l’Elysée cherche ici à montrer les muscles afin de redorer son image, ternie par la gestion des manifestations d’agriculteurs et par les bons sondages du Rassemblement National à l’approche des élections européennes. Cela pourrait ainsi juste faire partie d’une vaste campagne de communication, d’autant plus que des soldats française se trouvent déjà en Ukraine, en tant que formateurs et conseillers, et que cela ne suscite aucune „escalade” vis-à-vis de la Russie.
De son côté, le Président polonais Andrzej Duda a déclaré qu’”une Russie forte a toujours été pour nous une grande menace” et qu’il aurait été bien „que cette Russie forte n’existe pas en tant que telle”. Nous pouvons le croire. Les Polonais connaissent bien mieux la Russie et les Russes que ces „souverainistes” et „pacifistes” français qui dissertent bien confortablement à 2 000 km de la menace en question.
Quoiqu’il en soit, il est heureux que le Président Macron abandonne le pacifisme béat auquel il nous avait habitué au début du conflit. Espérons juste que cela se traduira pas une augmentation des capacités militaires françaises et par une relance de notre industrie d’armement. Rêvons aussi que la fermeté présidentielle soit étendue à d’autres domaines, notamment à la sécurité intérieure et aux relations avec d’autres pays, plus au sud, voire plus à l’est.
Réflexions na niedzielę
Zbliża się Dzień Kobiet
Dzień 8 marca to w Polsce zwyczaj obdarowywania kobiet kwiatami lub czekoladkami. Na całym świecie największe marki i sklepy organizują kampanie promocyjne skierowane do przedstawicielek płci pięknej. Ta „komercjalizacja” „Międzynarodowego Dnia Kobiet” rozwściecza jednak organizacje feministyczne. Ubolewają one, że oryginalny duch tego wydarzenia „został porwany” na rzecz „konsumpcyjnego patriarchatu”.
Częściowo mają rację. Pierwotnie to amerykańskie ruchy socjalistyczne wpadły na pomysł podkreślenia kondycji kobiet w specjalnym dniu. Ponieważ socjalizm jest międzynarodowy, europejscy komuniści chcieli uczynić tę walkę swoją własną i dodali do wydarzenia kwalifikator „międzynarodowy”. Jeśli chodzi o datę 8 marca, została ona wybrana przez samego Lenina, który chciał uczcić kilka demonstracji kobiet, które przypadkowo odbyły się tego samego dnia.
W ten sposób 8 marca oficjalnie stał się „Międzynarodowym Dniem Kobiet” w Związku Radzieckim, a następnie w bloku wschodnim po II wojnie światowej. Jednak ta nagła pasja została starannie przemyślana przez przywódców rewolucji. Sto lat wcześniej rewolucja francuska odmówiła kobietom prawa głosu, argumentując, że mają one „monarchistyczne i klerykalne” poglądy i miały zbyt dużą władzę w monarchicznym reżimie. Spójrzmy prawdzie w oczy: lewica odmówiła przyznania kobietom praw z powodu ich rzekomych poglądów politycznych!
Po tym, jak kobiety zostały wystarczająco podporządkowane przez socjalistyczną propagandę, gdy ich żądania zostały zmanipulowane i zinstrumentalizowane, gdy stało się jasne, że nie wszyscy mężczyźni popierają „dążenia marksizmu”, nadszedł czas, aby dodać nowy ciężar do rewolucyjnej walki. I to nie byle jakiej wagi, ale połowy ludzkości!
W latach 70. ONZ przyłączyła się do tej komunistycznej inicjatywy i oficjalnie ustanowiła „Dzień Praw Kobiet i Międzynarodowego Pokoju”. Pacyfistyczny nacisk lewicy ponownie dał o sobie znać w czasie, gdy celem było zniechęcenie ludzi Zachodu do przeciwstawiania się eksportowi rewolucji socjalistycznej przez ZSRR.
Biorąc pod uwagę to, że na Zachodzie feministyczne postulaty zostały mniej więcej w pełni spełnione (prawo do głosowania, dostęp do rynku pracy, równe traktowanie itp.), mobilizacja w dużej mierze straciła na znaczeniu. Konsumpcyjny indywidualizm wziął górę, zamieniając 8 marca w powtórkę 14 lutego. W Polsce, w czasach komunizmu, kobiety tradycyjnie otrzymywały rajstopy, ponieważ były one trudno dostępne.
Dziś wiele kobiet czuje się urażonych, gdy w tym dniu nie otrzymują nic. Twierdzą, że świadczy to o „braku szacunku” dla nich, tak jakby potrzebowały specjalnego dnia, aby tego szacunku doświadczyć. Czyli jak kompulsywny konsumpcjonizm sprytnie połączył się ze społecznym progresywizmem.
Nie obchodzę więc tego „międzynarodowego dnia”. Nie tylko dlatego, że nie obchodzę żadnego z nich, ale także dlatego, że mają one zastąpić główne daty w historii narodowej każdego kraju. Na przykład można założyć, że „Międzynarodowy Dzień Walki z Islamofobią” 15 marca przyćmi upamiętnienie inwazji Niemiec na Czechosłowację w 1939 roku.
Nie celebruję tego, ponieważ jest to owoc woli lewicy i komunistów, którzy chcieli zawłaszczyć sprawę kobiet i wykorzystać ją do forsowania ich rewolucyjnych projektów. Widać to do dziś w wojującym feminizmie, który jest szczególnie zauważalny w mediach publicznych w Paryżu lub w infantylny sposób w polskim Sejmie, ale który jest dramatycznie nieobecny na niektórych francuskich przedmieściach, tj. tam, gdzie pozycja kobiet jest naprawdę zagrożona w naszych krajach.
Czy Pałac Elizejski podnosi głos przeciwko Rosji?
Francuskie i europejskie media zawrzały po wypowiedzi prezydenta Macrona podczas konferencji poparcia dla Ukrainy zorganizowanej w Pałacu Elizejskim. Zapytany o możliwość wysłania wojsk na Ukrainę odpowiedział: „Nie ma dziś zgody na wysłanie wojsk w sposób oficjalny, zaakceptowany i zatwierdzony. Ale niczego nie należy wykluczać. Zrobimy wszystko, co konieczne, aby Rosja nie mogła wygrać tej wojny”, po czym odniósł się do „zakładanej strategicznej dwuznaczności”.
Po długim okresie prób uspokojenia sytuacji z Władimirem Putinem, spowolnienia pomocy wojskowej dla Kijowa, prób utrzymania kanału dyskusji z władcą Kremla pomimo protestów krajów, które jako pierwsze stanęły u boku ofiary rosyjskiej inwazji (pamiętamy obelgi, którymi Emmanuel Macron obrzucił polskiego premiera Mateusza Morawieckiego). Wydaje się, że po latach współpracy z Rosją i dużym wkładzie w przywrócenie Władimira Putina na salony dyplomatyczne Emmanuel Macron wreszcie się budzi…
Już wcześniej mówił o odpowiedzialności Francji za obronę swoich sojuszników, aby podkreślić swoje zdolności odstraszania nuklearnego. Ten nowy balon próbny wywołał krytykę zarówno z lewej, jak i prawej strony, szczególnie wśród tych, którzy chcieliby, aby Rosja miała wolną rękę na Wschodzie. Mówiono o „podżeganiu do wojny” i „militaryzmie”. Ale nie zapominajmy, że Rosja wznieca antyfrancuskie powstania w krajach afrykańskich, w których stacjonują francuscy żołnierze, narażając ich życie; że niektórzy wysocy rangą rosyjscy urzędnicy, tacy jak Dmitrij Miedwiediew, otwarcie grożą Zachodowi, a inni już zapowiadają, że po Ukrainie przyjdzie kolej na kraje bałtyckie. Nie zapominajmy, że w 1920 roku Charles de Gaulle, człowiek, na którego powołują się wszyscy suwereniści, udał się do Polski z dziesiątkami francuskich oficerów i znacznie większą ilością sprzętu wojskowego, niż Francja wysyła obecnie na Ukrainę, aby pomóc Polsce oprzeć się rosyjskiej inwazji.
Jest całkiem możliwe, że gospodarz Pałacu Elizejskiego próbuje pokazać swoją siłę, aby odbudować wizerunek nadszarpnięty katastrofalnym podejściem do demonstracji rolników i sondażami Rassemblement National w okresie poprzedzającym wybory europejskie. Może to być więc po prostu część szeroko zakrojonej kampanii, zwłaszcza że francuscy żołnierze są już na Ukrainie jako szkoleniowcy i doradcy, co nie powoduje żadnej „eskalacji” wobec Rosji.
Ze swojej strony prezydent Polski Andrzej Duda oświadczył, że „silna Rosja zawsze była dla nas wielkim zagrożeniem” i że byłoby dobrze, „gdyby ta silna Rosja jako taka nie istniała”. Możemy przyznać mu rację. Polacy znają Rosję i Rosjan znacznie lepiej niż francuscy „suwereniści” i „pacyfiści”, którzy wygodnie rozprawiają o zagrożeniu znajdującym się 2000 km od nich.
Tak czy inaczej, dobrze, że prezydent Macron porzuca błogi pacyfizm, do którego przyzwyczaił nas na początku konfliktu. Miejmy tylko nadzieję, że zaowocuje to zwiększeniem francuskich zdolności wojskowych i ożywieniem naszego przemysłu zbrojeniowego. Miejmy również nadzieję, że stanowcze stanowisko prezydenta zostanie rozszerzone na inne obszary, w szczególności bezpieczeństwo wewnętrzne i stosunki z innymi krajami na odległym południu, a nawet na odległym wschodzie.
Nathaniel Garstecka
