Suwerenność europejska nie oznacza porzucenia lub zastąpienia suwerenności narodowej. Być może stajemy w obliczu jeszcze większej epokowej zmiany w kierunku świata wielobiegunowego, na którą nie możemy zareagować, zamykając się w sobie.

Parę lat temu, sprowokowany politycznymi kłótniami w naszym kraju, napisałem artykuł pod wymownym tytułem Dość.

Kto nie postradał zdrowego rozsądku, uważa, że taki stan politycznego zwarcia, do jakiego doszliśmy, musi zostać przerwany.

Poziom napięć politycznych stał się tak wysoki, że w pewnym momencie przedterminowe wybory mogą się okazać jedynym rozwiązaniem – bo alternatywą dla niego będzie zejście z drogi demokracji.

Wiele wskazuje na to, że po ośmiu lata rządów Zjednoczonej Prawicy, najtrwalsze co zostawia po sobie, to plany inwestycyjne zgodne z interesem narodowym. Reszta, mająca być przełomowymi zmianami, przepada niczym łzy w deszczu. 

Wincenty Witos był jedną z najważniejszych osób w wielkim procesie przemiany chłopa przywiązanego do monarchów zaborczych w Polaka i świadomego obywatela. Bez tego procesu „cud odrodzenia” byłby o wiele bardziej skromny i ułomny.

Dla ludzi patrzących jedynie w przyszłość projekt relokacji wygląda jak nowy. Dla znających historię cała procedura budzi jak najgorsze wspomnienia.

W Rosji, podobnie jak na Białorusi i w byłych republikach radzieckich, nigdy nie doszło do deleninizacji przestrzeni publicznej. Wciąż znajdują się tam tysiące posągów i płaskorzeźb, przy których spotykają się zwolennicy putinowskiej Rosji.

To nasze karmione przez ego potrzeby zatruwają nasz proces decyzyjny, równie sprawnie co niepostrzeżenie.